Comuñón anglicana: Diferenzas entre revisións

A '''Comuñón Anglicana''', unha fraternidade ampla de 38 provincias autónomas e interdependentes que están en plena comuñón co ArcebispobdeArcebispo de Canterbury, é unha das comuñóns cristiás máis numerosas do mundo, con aproximadamente 73 millóns de membros.<ref>[http://www.adherents.com/adh_branches.html#Christianity Cifras en Adherents.com] (en inglés).</ref>

A Comuñón Anglicana considérase parte plena da Igrexa Cristiá: unha, santa, católica e apostólica, e declárase inequívocamenteinequivocamente [[Catolicismo|Católica]] e [[Reforma en Inglaterra|Reformada]], respecto diso, é interesante a frase do Deán Henry Forrester (México, 1906): «Católica, aínda que non romana e Evanxélica, aínda que non protestante».

Pero na liña do anglicanismo ''clásico'', as formulacións do teólogo isabelino do [[século XVI]] [[Richard Hooker]] en ''Essays on Ecclesiastical Polity'', seguen expresando a identidade anglicana como prudente combinación entre estas dúas tradicións cristiás, unha [[ViaVía Media]] entre ambas, mediante unha aplicación balanceada de tres criterios esenciais de fe e ética:

Os fundamentos doutrinais do Anglicanismo, expresados no chamado ''[[Cuadrilátero Chicago-Lambeth]]'', son catro elementos da fe cristiá, baseados nun texto do século V coñecido como ''Commonitorium'', de [[San Vicente de Lerins]]: ''IdeId teneamus, quod ubique, quod semper, quod ab omnibus creditum est; hoc est et enim vere proprieque catholicum'' ("Debe terse como propiamente católico aquilo que foi crido en todas partes, sempre e por todos"), a saber:

#Os [[Sacramento (relixión)|Sacramento]]s do [[Bautismo]] e a [[Eucaristía]], como medios indispensables, externos e sensibles (instituídos por Cristo), como medios da [[Graza de Deus]], que é interna e espiritual. Esta xerarquización non elimina os outros cinco sacramentos tradicionais que, instituidosinstituídos pola Igrexa coa autoridade de Cristo, engádense aos dous primeiros.

Nas igrexas anglicanas existen diversas imaxes: [[íconaicona]]s, [[retablo]]s, conxuntos [[escultura|escultóricos]] e, sobre todo, [[vitrais]; con todo, nos ambientes anglicanos adoita establecerse unha clara diferenza entre utilizar imaxes no culto (práctica xeralmente aceptada), a render culto, de calquera índole, ás imaxes. Este criterio distingue ao anglicanismo tanto das tradicións protestantes, como das católico romanas e ortodoxas, no que ao tratamento das imaxes relixiosas se refire.

A dignidade humana e a igualdade entre todas as persoas forman parte fundamental dos valores anglicanos, así o mostran as modernas redaccións dos votos bautismais nas diversas provincias da Comuñón, e tamén o exemplo de arcebispos anglicanos destacados, como o sudafricano [[Desmond Tutu]], loitador incansable pola xustiza nun país dominado por unha das formas máis severas de discriminación racial, o "Apartheid". No medio desta discriminación, o ArzobispoArcebispo Tutu non só loitou polos dereitos dos africanos, senón que axudou a manter a paz desterrando o odio, foi galardoado por iso co [[Premio Nobel da Paz]] en [[1984]].

Outro exemplo de expresión destes valores do anglicanismo obsérvase en que, na maioría das provincias anglicanas, é canonicamente posible, desde a década de 1970, a [[Ordenación de mulleres]] ao diaconado, ao presbiterado e ao episcopado, o cal, no entanto, non deixou de crear ampla discusión entre as igrexas desta Comuñón. A primeira muller consagrada ao episcopado foi [[Barbara Clementine Harris]], como ObispaBispa Sufragánea de [[Massachusetts]] (Estados Unidos de América), en 1990.

A actitude dos anglicanos ante a [[homosexualidade]], é tamén un asunto espiñodsoespiñoso que provocou, no seu seo, serias poxas en todo ámbito, desde a repulsión ata a máis ampla aceptación, pero o simple feito de que este tema sexa motivo de debate, mostra, non tanto a unha familia dividida, canto a unha sociedade humana sumamente cambiante, da cal o Anglicanismo é reflexo, e mostra tamén a unha comuñón eclesial onde é posible recoñecerse como membros aínda malia as diferenzas teolóxicas.

Aínda que as igrexas anglicanas ao longo da súa historia, non se caracterizaron por unha inclinación ás discusións acaloradas nin ás declaracións sobre moral sexual (de feito, o clero foi libre, en todas partes, desde o século XVI, para contraer matrimonio, manterse célibe ou vivir en soltería), dous feitos históricos, na primeira década do século XXI, dispararon o debate sobre a relación entre [[homosexualidade e cristianismo]]: A autorización para a bendición das [[unións entre persoas do mesmo sexo]], por parte da DióceseDiocese de New Westminster, da [[Igrexa Anglicana do Canadá]], e a elección e consagración de [[Gene Robinson]] como Bispo da DiócesisDiocese de New Hampshire, da '''Igrexa Episcopal nos Estados Unidos''', posto que Robinson declarara oficialmente a súa condición homosexual ante a súa diócdiócese esisdiocese, antes de ser electo.

Para os anglicanos, a mínima expresión da Igrexa no mundo é a [[diócesediocese]], é dicir, a reunión das persoas bautizadas (laicos e cregos), que forman parte do ''Corpo Místico'' de Cristo nunha determinada área territorial, baixo a guía pastoral dun Bispo.

Cada [[bispo]] é o sacerdote principal da súa igrexa diocesana, preside por dereito a Santa Eucaristía, ordena e consagra os diáconos, os presbíteros (isto sempre en unión de dúas ou máis presbíteros que impoñen as mans xunto con el), e outros bispos, (igualmente, en unión de dous ou máis bispos). O Bispo preside [[Ex officio]], todos os corpos canónicos ou ''de facto'' instituidosinstituídos dentro da síasúa diócesediocese, e que están integrados por cregos e laicos debidamente elixidos polo sínodo ou convención, pero non pode poñerse por encima da Constitución e Cánones da súa DióceseDiocese nin da súa Provincia eclesiástica ou Igrexa autónoma.

Un bispo anglicano actúa sempre, polo menos de dereito, coa participación do clero e os laicos en todas as decisións trascendentaistranscendentais, a través dos sínodos ou convencións diocesanas (anuais) ou provinciais (xeralmente trienais), sendo os bispos os pastores principais.

Os anglicanos datan tradicionalmente as orixes da [[Igrexa de Inglaterra]] ata a chegada a ese país do primeiro [[Arcebispo de Canterbury]], Santo [[Agostiño de Canterbury]] a fins do [[século VI]]. No entanto, as orixes históricas da Igrexa en Inglaterra poden remontarse a periodosperíodos máis afastados, a primeira presenza cristiá estableceuse durante a ocupación [[Britania (provincia romana)|romana]] das [[Illas Británicas]] antes do [[século V]], posiblemente ata desde o [[Século I]]. O primeiro [[martirmártir]] cristián rexistrado en Gran Bretaña, [[San Albano (mártir)]], puido vivir cara a fins do [[Século III]] ou inicios do [[século IV]], e a súa preeminencia na [[haxiografía]] anglicana reflíctese no número de igrexas parroquiais das cales é patrono. O anglicanismo irlandés ([[Igrexa de Irlanda]]) tamén remonta as súas orixes ata o santo fundador do cristianismo irlandés ([[San Patricio]]), un cristián nacido na [[illa de Gran Bretaña]].

Os anglicanos consideran o [[cristianismo celta]] como precursor da súa igrexa, posto que o restablecemento do cristianismo a principios do Século VI chegou a través de misioneiros [[Irlanda|irlandeses]] e [[Escocia|escoceses]], especialmente [[San Patricio]] e [[San Columba]]<ref>González, Xusto L.; «The History of Christianity», Volume I: "The Early Church to the Dawn of the Reformation" (San Francisco: Harper, 1984).</ref>. Esta distintiva forma do cristianismo occidental permaneceu ata despois do [[Sínodo de Whitby]] desenvolvido no [[664]], que decidiu conformar a igrexa celta das Illas británicas aos costumes e tradicións do cristianismo romanizante contemporáneo, introducido por San AugustínAgostiño de Canterbury e outros misioneiros anglosaxóns. Con todo, a persistencia das tradicións do cristianismo celta (menos xerarquizante que o romano), xunto coa implementación das instrucións dadas polo Papa [[Gregorio I Magno]] a San Agustín para incorporar costumes e festivais pagáns na vida e práctica da Igrexa inglesa, significou que o cristianismo inglés asumise desde cedo un carácter distintivamente nativo.<ref> Pelikan, Jaroslav; «The Christian Tradition: A History of the Development of Doctrine», Volume 1: "The Emergence of the Catholic Tradition (100-600)," (Chicago e Londres: University of Chicago Press, 1971), pp. 65-6.</ref>

Aínda que os anglicanos recoñecen que o repudio á autoridade do Papa iniciada por [[Henrique VIII de Inglaterra]] conduciu á Igrexa de Inglaterra a existir efectivamente como entidade completamente separada de Roma, tamén recoñecen a súa continuidade con respecto á medieval Igrexa Pre Reforma. Completamente á parte dos seus distintivos costumes e liturxia (por exemplo o [[Rito de Sarum]]) o entramado organizacional da Igrexa de Inglaterra estaba xa establecido ao momento de efectuarse o [[Sínodo de Hertford]] (entre 672 e 673), cando todos os bispos ingleses foron capaces, por primeira vez, de actuar como un corpo, baixo a dirección do [[Arcebispo de Canterbury]]. O efecto do [[Estatuto RestrictivoRestritivo de Apelacións]] (''Act in Restraint of Appeals'') de [[1533]] e do [[Estatuto de Supremacía]] (''Acts of Supremacy'') de [[1534]], promulgados por Henrique VIII foi, simplemente, declarar que a [[Coroa de Inglaterra]] era «a única cabeza suprema na terra da Igrexa de Inglaterra, chamada ''Ecclesia Anglicana''», e que o [[Bispo de Roma]] non tiña ningunha «maior xurisdicciónxurisdición en Inglaterra que calquera outro bispo estranxeiro». O desenvolvemento posterior dos [[Trinta e nove artigos de relixión]] e a promulgación dos [[Estatutos de Uniformidade]] (''Acts of Uniformity'') culminaron no [[Acordo Relixioso Isabelino]], que deu lugar a unha Igrexa que era á vez [[Catolicismo|Católica]] e [[Reforma en Inglaterra|Reformada]] co monarca Inglés (logo Británico) como o seu [[Gobernador supremo]].

A '''Reforma inglesa''' foi iniciada azarosamente para conseguir os obxectivos dinásticos de Henrique VIII quen, na súa procura dunha [[consorte]] que lle dese un herdeiro masculino, atopou conveniente substituirsubstituír a primacía dun [[Papa]] con obxectivos políticos propios, pola supremacía da Coroa inglesa. Unha lectura minuciosa da súa lexislación inicial, limitada a cuestións de supremacía temporal e espiritual (nada de Reformas protestantes), suxire claramente que non era intención de EnriqueHenrique fundar unha nova igrexa. El estaba bastante ben informado sobre a historia da Igrexa Cristiá como para saber que os privilexios eclesiásticos que el pretendía agora xa foran exercidos por outros monarcas sobre a Igrexa nos seus respectivos dominios desde a época de [[Constantino I o Grande]].

O Anglicanismo está presente hoxe principalmente nos países de trasfondofondo cultural británico, como as antigas colonias inglesas en América (Canadá, os Estados Unidos e parte das Antillas), así como Australia, algúns países do Sueste de Asia, e de África.

Existen Igrexas Unidas en Canadá e Australia, das cales as Igrexas anglicanas deses países non entraron a formar parte, pero ás que apoian ampliamenteamplamente e coas cales manteñen programas conxuntos.

A ''Chung-Hua-Sheng-Kung-Hui'' (Santa Igrexa Católica Chinesa) é un caso similar, aínda que esta cristiandade organizásese organiza ante a esixencia do goberno de ter un só corpo representativo que respondese ante el.

Imaxe:Choirhabit.jpg|Sacerdote anglicano en hábito coral: sotana, sobrepellizsobrepeliz, muceta("hood") e esclavina ("tippet")académicas.