Jesús Franco: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
RNC (conversa | contribucións) mSen resumo de edición |
RNC (conversa | contribucións) m foi el polo que o se é innecesario (aínda que sexa común en castelán) |
||
Liña 15:
Aclamado polos fans do xénero de terror, que empezou a cultivar con bastante frecuencia, converteuse axiña nun inimigo da dictadura. Porén, as boas críticas recibidas polos seus traballos naquela época, materializáronse en axuda económica para poder continuar coa labor. Exiliouse e continuou traballando no estranxeiro.
Non lle faltaron productores fóra de España, e non só para as súas incursións no xénero de terror, xa que tamén tocou todo tipo de xéneros: comedia, drama, musical e mesmo o porno. En 1965 traballou como director de unidade secundario para [[Orson Welles]] en ''Campanadas a medianoche'', co que repetiría nos proxectos inacabados ''La isla del tesoro'' e ''Don Quijote''. Pero foi en 1967 cando
Porén, as súas películas non sempre eran ben acollidas pola crítica ou o público. De feito, boa parte de crítica e público empezou a rexeitar e desprezar as súas ''aloucadas'' ideas. Así, centrouse en realizar películas de baixo presuposto e cunha velocidade asombrosa, chegando a lanzar seis, sete ou incluso máis títulos ó ano, traballando con moitas productoras en numerosos países, e incluso chegando a crear a súa propia (Manacoa Films). Este feito levouno a estrenar moitos dos seus títulos baixo pseudónimos, "por recomendación das productoras, para non saturar o mercado cinematográfico", segundo explicou. En realidade a razón fundamental do uso de pseudónimos era a búsqueda dunha mellor venta da película, con nomes que soasen ben no mercado internacional e que soasen novidosos. Así, asinou algúns dos seus traballos como David Khunne, John O'Hara, Clifford Brown ou Pablo Villa.
|