Jean-Jacques Rousseau: Diferenzas entre revisións

▲Nado en [[Xenebra - Genève|Xenebra]], [[Suíza]], nunha familia protestante, faleceu en [[Ermenonville]] (40 km a nordeste de [[París]]). A súa nai morreu á súa nacenza e o pai entregouno con 10 anos de idade aos cuidados do seu tio, que pola súa vez o entregou a un padre, co cal Rousseau viveu unha infancia infeliz. Despois de breve período de vagabundaxe, acabou por entrar nun [[hospicio]] en [[Turín]]. Despois de tentativas frustradas de acollimento nun seminario, atravesou en [[1730]] a [[Suíza]] e [[Francia]] ata que en [[1742]] asentou en [[París]], onde coñeceu a [[Denis Diderot]], alguns anos máis tarde. A través deste coñecimento, Rousseau tornouse un dos moitos colaboradores da [[Encyclopédie]]. El escrebeu alguns artigos sobre música, a súa grande paixón.

▲Talvez a súa obra máis importante, "o [[contrato social]]" delinea a base dunha orde política lexítima. Publicado en [[1762]] e condenado polo parlamento de París cando surxiu, tornouse unha das obras máis influentes do pensamento político da tradición occidental. Elaborado con base na súa obra anterior, nomeadamente os "discursos sobre a desigualdade", Rousseau expón aquí, o estado da natureza dexenerado nunha condición embrutecida sen lei nin moralidade, a un punto en que a humanidade deberá optar por reunir as súas forzas pois non pode crealas, mais direcionalas a fin de que se preserven a igualdade e a liberdade. Apesar de se parecer ao estado de natureza de Hobbes, ese estado dexenerativo, o cal describe Rousseau, é unha suposición usada como argumento retórico da súa obra e sen fundamento histórico.

▲De acordo con Rousseau, ao asociarse a través dun contrato social, os individuos asociados alienan seus dereitos ao recén formado corpo político. Esa total alienación é vantaxosa, pois que se forma aqui un novo corpo, indivisible e con vontade propia, así calquera dano ao corpo será un dano a todos, e calquer vantaxe ao corpo será unha vantaxe a todos, logo ninguén desexará prexudicar os demais. Afín de preservárense, os individuos asociados deberán obedecer a este corpo, o que non afronta á liberdade, mais substituía da natural pola convencional que será cumprir as leis que son as vontades dun pobo estabelecidas para el mesmo, logo obedecendo ao corpo, obedecese a si mesmo. Isto porque a submisión á autoridade da vontade xeral da poboación como un todo protexe os individuos da subordinación ás vontades doutros pola forza e asegura que estes lle obedezan pois eles son, colectivamente, os autores da lei.