Salto de lonxitude: Diferenzas entre revisións

É proba [[Xogos Olímpicos|olímpica]] na categoría masculina desde a súa primeira edición celebrada en [[Atenas]] en [[1896]]. A categoría feminina da proba debutou nos Xogos celebrados en [[Londres]] en [[1948]]. No entanto esta proba xa se realizaba nos [[Xogos olímpicos na antigüidade|Xogos Olímpicos da Antigüidade]], polo menos desde o ano [[-708|708 aC]] incluída dentro da proba do [[pentatlón]].

 

A pista de aceleración non ten unha lonxitude concreta, pero adoita medir aproximadamente uns 45 m. A táboa de batida estará situada entre 1 e 3 metros antes do foso. A continuación desta colocarase unha táboa cuberta de plastilina ou similar que permita a visibilidade da proba no caso de ser pasada e/ou pisada. A área de aterraxe ou foso é un banco de area húmida, de 3 m. de ancho e 10 m. de lonxitude (empezando a un metro como mínimo desde a liña de despegamento). Os competidores calzan zapatillas con sola de cravos.

 

Non hai unha distancia concreta de carreira antes do salto. O salto considérase errado se o competidor:

 

Cando haxa máis de oito concursantes, cada un terá dereito a 3 intentos e os 8 mellores realizarán outros 3 intentos de mellora. O tempo que se dispón para realizar os intentos é de 1 minuto e de 2 minutos nas fases finais de competición.

Xunto coa batida constitúe a base do salto. Debe ser previamente talonada (medida con precisión), e ha de realizarse en progresión e con gran elevación da coxa. O penúltimo apoio é mais longo que os demais e o último é o máis curto.

A batida transforma a carreira en salto. Comeza co apoio do pé de batida sobre a táboa e termina coa perda dese contacto. O pé de batida chega á táboa de planta. A extensión da perna de batida será completa e coincide coa elevación da perna libre flexionada. Nesta fase tamén existe un movemento enérxico de brazos.

[[Ficheiro:Long jump.jpg|thumb|right|300px|saltador aterrizando na area]]

Existen tres técnicas nos movementos que executa o atleta durante esta fase: devanditos movementos van encamiñados a adoptar unha posición final máis equilibrada e rendible:

c) Técnica de paso ou tesoiras: O saltador en certa forma continúa correndo no aire, e en función do número de pasos que realice poderá denominarse "salto de 2 e medio" ou "3 e medio". Para efectuar o medio, o atleta recolle a perna libre e moi flexionada lévaa cara a adiante, semiextendéndoa cara á horizontal e aproximadamente o mesmo altura que a perna de batida. Para propiciar o equilibrio dos movementos de pernas, os brazos realizan rotacións a nivel da articulación do ombreiro e no sentido de atrás adiante. Estas accións van totalmente coordinadas cos movementos das pernas. Déanse os pasos que se dean, finaliza a secuencia cunha flexión de tronco adiante sen que baixen as pernas.

 

 

Das catro especialidades de saltos, na que é máis vital a velocidade é no salto de lonxitude. O saltador de lonxitude debe adquirir unha gran aceleración de 30 ou 40 metros de carreira antes de chegar á táboa. Logo, no aire, deben ser capaces de desenvolver o salto.

As fibras dos saltadores son, nunha enorme proporción, explosivas e moi rápidas, totalmente [[anaeróbica]]s na súa funcionalidade desde o punto de vista enerxético. O saltador debe nacer con estas fibras, pero tamén se poden desenvolver a base de pesas, multisaltos e moitos exercicios de flexibilidade e técnica.

Todos os saltadores teñen unha gran capacidade de impulsión. Tanto en altura como en pértega, lonxitude e triplo salto hai unha elevación sobre o chan. Dentro da elevación tamén hai algo de salto en extensión. Para levar a cabo este salto é imprescindible ter unha boa capacidade de impulsión, ou o que no argot chámase -bote-. Sen bote non se pode saltar, e conséguese grazas ás fibras explosivas e rápidas, ás que fixemos referencia.

Os saltadores han de ser persoas hábiles e flexibles, cunha serie de calidades innatas: capacidade de mecanizar, de asimilar, de arquivar movementos musculares. Nas catro especialidades, os saltadores fan a película -in mente- de como van realizar o salto antes de levalo a cabo.

 

 

Logo, unha vez que se elevan, os saltadores teñen que mecanizar no aire toda unha serie de movementos, segundo o estilo característico de cada un. Esta mecanización ensáiase nos adestramentos, repetindo miles e miles de veces, ata que o poidan facer practicamente sen pensar.

Outra calidade dos saltadores é a súa gran capacidade de concentración. Algúns piden palmas aos espectadores, pero é porque ese tipo de apoio axúdalles a concentrarse.

Como todos os saltos atléticos caracterízanse por ser probas explosivas, a nutrición dos saltadores é moi parecida á que levan a cabo os especialistas en probas de velocidade ou valos.

 

Como fan numerosos adestramentos de forza, deben asimilar máis calorías en forma de proteinas que calquera outro atleta dunha especialidade non explosiva. Ao redor dun 2 ou 3% máis. En canto ás vitaminas refírese, toman as mesmas que calquera outro atleta.

 

Algúns exercicios destacados nesta proba son:

 

#Pesas, cargas medias (50%) executadas rapidamente.

#Traballo técnico (talonamiento, batida, voo...)

Nas probas de salto, as clases con discapacidade nalgunha extremidade inferior poderán utilizar os seguintes métodos de saída: correr, saltar e saída de pé.

Os competidores con deficiencias visuais poderán utilizar un avisador que lles proporcione orientación acústica. Para iso, o avisador debe colocarse nunha posición que non estorbe aos oficiais da proba.

 

As zonas de batida en salto de lonxitude e triplo salto adoitan ser áreas de 1 metro x 1,22 metros, recuberto de modo (xiz, pos de talco, area fina, etc.) que o atleta poida distinguir este área ao pisar nela.<ref>[http://concurso.cnice.mec.es/cnice2005/50_educacion_atletismo/curso/archivos/tecnica_longitud.htm]en castelán</ref>

 

(actualizado a 01-10-2007)

 

|}

 

(actualizado a 24/05/2008)

 

 

{| class="wikitable"

|}

 

 

{| class="wikitable"

|}

 

{| class="wikitable"

! Xogos !!Ano!! !!Atleta!! País !! Marca

 

{| class="wikitable"

! Sede !!Ano!! !!Atleta!! País !! Marco

Record mundial: Mike Powell (Estados Unidos) con 8.95

 

{{Listaref}}

{{commons|Long jump}}