Teodorico o Grande: Diferenzas entre revisións

'''Teodorico o Grande''' ([[Dacia]], [[454]] - [[Ravenna]], [[526]]). Rei dos [[ostrogodos]] ([[474]]-[[526]]). Fillo do caudillo ostrogodo [[Teodomiro (rei ostrogodo)|Teodomiro]], da liñaxe dos Amalos, foi enviado polo seu pai como refén á cidade de [[Constantinopla]] (actual [[Istambul]]), sendo un neno ([[462]]). Alí recibiu unha educación baseada na cultura grecolatina. Sucedeu en [[474]] ao seu pai, como líder dos ostrogodos.

 

 

Foi nomeado ''patricio'' e ''magister militum'' polo augusto [[Zenón, Emperador|Zenón]], emperador de Oriente. Este en [[488]] cedeulle o goberno de [[Italia]] coa condición de vencer a [[Odoacro]], rei dos [[hérulos]] que depuxera a [[Rómulo Augústulo]], último [[Imperio Romano de Occidente|emperador romano de Occidente]] ([[476]]). Teodorico penetrou na península itálica á fronte do seu pobo, cuxo número se estima nunhas cen mil persoas. Conseguiu ocupar [[Ravenna]], onde finalmente morreu Odoacro ([[493]]).

Proclamouse rei de Italia ([[494]]) fixando a súa residencia en [[Ravenna]] e foi recoñecido como ''rex Italiae'' polo augusto [[Anastasio I, Emperador|Anastasio]], emperador de Oriente, en [[497]], a quen debía unha teórica submisión. Mantivo as diferenzas entre os ostrogodos, de relixión [[Arianismo|ariana]], que retiveron o poder militar, e os romanos, católicos, que concentraron o poder civil, dentro dun difícil equilibrio.

 

 

Teodorico considerábase herdeiro do mundo romano e por iso respectou as institucións imperiais rodeándose de conselleiros latinos, como [[Anicio Boecio|Boecio]] e [[Casiodoro]].