Eduardo Cea Naharro
Eduardo Cea Naharro, nado en Pontevedra o 9 de outubro de 1843 e finado na mesma cidade o 2 de novembro de 1929, foi un político galego. Membro do Partido Conservador, foi deputado provincial en 1877 e 1880. Foi elixido deputado ao Congreso polo distrito de Mondoñedo en 1896 e elixido senador pola provincia de Pontevedra en 1901.
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 9 de outubro de 1843  Pontevedra, España |
| Morte | 2 de novembro de 1929 (86 anos) Pontevedra, España |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Ocupación | político |
| Lingua | Lingua castelá |
Traxectoria editar
Fillo de Manuel de Cea Gándara e de Francisca Naharro, casou con Joaquina Varela de Luaces, descendente de Vicente Varela de Luaces, de Mondoñedo, coa que tivo dous fillos, Juan Jacobo (avogado de mariña), e Eduardo (escritor de La Ilustración Gallega y Asturiana), os cales morreron antes que seu pai.
Durante a Primeira República Portuguesa agochou ao monárquico portugués Paiva Couceiro nas súas casas do Telleiro (Sandiás), Santa María de Paradela (Meis), Pazo de Cea (Nigrán) e de Figueroa (Pontevedra, actual parador de Pontevedra). Por este motivo foi intensamente perseguido polos republicanos portugueses, sendo vítima de sucesivos rexistros nas súas casas.
Tiña o título de barón de Casa Goda. Restaurou o pazo pontevedrés que pertencera ao marqués de Figueroa e da Atalaia, actualmente coñecido como Parador do Barón. Foi nomeado Caballero da Real Maestranza de Sevilla e Socio Honorario da Asociación de escritores galegos.
Morreu por mor dun cancro.