Dylan

Dylan é unha linguaxe de programación funcional e orientada a obxectos.

Vén sendo unha versión depurada e simplificada de CLOS, un sistema de programación orientada a obxectos desenvolto en Common Lisp. En Dylan, a maioría das entidades (incluíndo os tipos de datos primitivos, métodos e clases) son obxectos de primeira “clase”. Os programas poden ser escritos desde unha forma fortemente tipeada a unha forma debilmente tipeada. Dylan soporta herdanza múltiple, polimorfismo, palabras clave, macros, e moitas outras características avanzadas.

A meta de Dylan é ser unha linguaxe apropiada para o desenvolvemento de software comercial.

Historia

Dylan foi creado a principios dos anos 90 por iniciativa de Apple Computer. Durante o desenvolvemento, intentouse usalo cos computadores de Apple Newton, pero a implementación da linguaxe non estivo listo a tempo, e Newton usou unha combinación de C e a linguaxe de programación NewtonScript (desenvolvido por Walter Smith) no seu lugar. Apple concluíu o seu desenvolvemento de Dylan en 1995.

Outros dous grupos contribuíron ao deseño da linguaxe e desenvolveron implementaciones: a compañía de software Harlequin lanzou un contorna de desenvolvemento integrado para Microsoft Windows e Carnegie Mellon University lanzou un compilador para sistemas Unix. Ambas as implementaciones son hoxe en día open source (de código aberto) e son mantidas por un grupo de voluntarios.

A linguaxe Dylan tivo como nome en clave ‘Ralph'. James Joaquin elixiu o nome Dylan por DYnamic “LANguage” (linguaxe dinámica).

Sintaxe

Nun principio, Dylan usaba a sintaxe Lisp, que está baseada en expresións simbólicas:

(bind ((radio 5)
       (circunferencia (* 2 radio)))
  (if (> circunferencia 42)
      (format-out "¡É un círculo grande! c é %=" circunferencia)
      (format-out "É un círculo.  c é %=" circunferencia)))

A linguaxe foi entón cambiada para usar unha sintaxe ao estilo Algol, deseñada por Mike Kahl, a cal sería máis familiar para os programadores de C.

begin
 let radio = 5;
 let circunferencia = 2 * * radio;
 if (circunferencia > 42)
    format-out("¡É un círculo grande! c = %=", circunferencia);
 else
    format-out("É un círculo c é %=", circunferencia);
 end if
end

Do mesmo xeito que outras linguaxes de programación funcionais, a última avaliación nunha función é o valor de retorno. Isto quere dicir que o seguinte código é unha función válida, devolvendo un de dous posibles valores para unha chamada á función:

define method a_number(isTen :: <string>)
  if (isTen = "10")
    10;
  else
    11;
  end if;
end method;

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Gwydion Maintainers (en inglés).
• Tutorial de Dylan (en inglés).