Doris Wishman
Doris Wishman, nada en Nova York o 1 de xuño de 1912 e finada en Miami o 10 de agosto de 2002, foi unha directora, guionista e produtora cinematográfica estadounidense. Foi recoñecida por dirixir e producir polo menos trinta longametraxes durante unha carreira que se estendeu durante catro décadas, principalmente no xénero do sexplotation.
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1 de xuño de 1912  Nova York, Estados Unidos de América |
| Morte | 10 de agosto de 2002 (90 anos) Coral Gables, Estados Unidos de América |
| Causa da morte | Morte natural (Linfoma ) |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Estados Unidos de América |
| Educación | Hunter College (en)  James Monroe High School (en) |
| Actividade | |
| Ocupación | directora de cine , guionista |
     | |
Traxectoria editar
Primeiros anos editar
Doris Wishman naceu na cidade de Nova York.[1] O seu pai era vendedor de feo e gran; a súa nai faleceu cando ela era aínda unha nena.[2] Criouse no distrito do Bronx, graduándose na escola secundaria James Monroe. Despois chegou a tomar clases de interpretación na Alviene School of Dramatics a principios da década de 1930, onde foi compañeira de clase de Shelley Winters.[3] Máis tarde estudou no Hunter College.[1]
Posteriormente traballou como filmer booker para o seu primo Max Rosenberg, un distribuidor de cinema independente que levaba filmes de cinema arte coas primeiras producións do cine de explotación da década de 1940 e principios de 1950.[4] Wishman tamén traballou como actriz en Nova York durante a década de 1950, e durante algún tempo traballou con Joseph Levine.[5] Durante ese mesmo período, estivo casada brevemente co asesor publicitario Jack Abrams e residiu con el en Florida ata a súa morte en 1958, a consecuencia dun paro cardíaco con 31 anos,[1] enviuvando só cinco meses despois do seu matrimonio.[5] Pola súa propia conta, Wishman comezou a súa carreira de realización cinematográfica trala prematura morte de Abrams, xa que sentiu que "precisaba de algo co que encher as miñas horas".[1]
Inicios e filmes nudistas editar
Os seus primeiros filmes chamáronse "filmes de campos nudistas" ou romances nudistas.[6] En 1957, un fallo do tribunal de apelacións de Nova York permitiu que os filmes que representaban o nudismo se exhibisen nos cinemas do estado de Nova York. Wishman estaba familiarizada co seu atractivo e potencial debido ás seus coñecidos comúns con Walter Bibo, director do filme Garden of Eden, que gañou notoriedade debido á súa influencia nas leis de censura para filmar espidos.[6] Inspirada por este desenvolvemento, Wishman afirmou en varias entrevistas que pediu prestados 10 000 dólares á súa irmá para producir os eu primeiro filme, Hideout in the Sun, un filme nudista rodado a finais de 1958 e lanzado a comezos de 1960.
O seu seguinte filme, Nude on the Moon (1961), combinou o matiz do nudismo coa ficción científica. O filme foi prohibido no estado de Nova York despois de que a Xunta de Censura do Estado dictaminase que as producións que amosaban nudez nunha colonia nudista estaban legalmente permitidas, mais os espidos nun filme de fantasía ambientado nunha "colonia nudista na Lúa" non o era. O seu cuarto filme nudista, Blaze Starr Goes Nudist (1962), foi protagonizado pola artista de burlesque Blaze Starr.[2] Wishman produciu oito filmes nudistas en total entre 1958 e 1964. Despois de que a popularidade do xénero comezase a decaer, decidiu abandonar os filmes de explotación nudista e facer a transición ao novo xénero da sexplotation. Doris Wishman producira, dirixira e escribira máis filmes do xénero nudista que ninguén nese momento, cando decidiu cambiar de xénero.[6]
Filmes de sexploitation editar
Wishman comezou a producir filmes de explotación en que o sexo era un tema central que envolvía a trama e todos os elementos que captaba o espectador, xénero que foi denominado sexploitation.[6] Na década de 1960 a censura permitía moi pouco, o que implicaba que Wishman e outros directores de sexplotation empregasen diferentes tácticas para retratar o erotismo e a emoción, usando o melodrama, cortes, conversacións sexuais suaves e nudez suxestiva que simplemente eludía a lei. Isto puxo a Wishman en contra da lei de censura.[7] Neste xénero, Wishman tamén empregou un estilo diferente de realización de filmes en que recortaba obxectos ou escenarios que non estaban na escena, similar á montaxe soviética.[6] Moya Luckett considerou que o estilo recortado que Wishman usou foi posiblemente para interromper a mirada masculina e incorporar unha mirada feminina.[7]
O seu segundo lanzamento neste xénero foi Bad Girls Go to Hell (1965), primeira colaboración de Wishman co seu director de fotografía C. Davis Smith. Durante este período traballou con frecuencia baixo o pseudónimo de "Louis Silverman", nome do seu segundo marido. Tamén diriciu The Sex Perils of Paulette (1965), que contou con Tony Lo Bianco no seu debut cinematográfico[8] e que foi fortemente censurado pola Xunta de Censores de Nova York.[7]
Todo o traballo de explotación sexual de Wishman filmouse en branco e negro ata o lanzamento da súa primeira produción softcore, Love Toy (1970). Pouco despois, produciu unha comedia sexual titulada Keyholes Are for Peeping (1972), tamén coñecida como Is There Love After Marriage?,[5] protagonizada polo cómico Sammy Petrillo. A mediados da década de 1970, pasou a dirixir un par de filmes de suspense de baixo orzamento coa actriz e artista de burlesque Chesty Morgan: Deadly Weapons e Double Agent 73; o primeiro foi distribuído internacionalmente por Hallmark Releasing Corporation e realizouse cun orzamento de 50 000 dólares.[9]
Filmes pornográficos e últimos traballos de explotación editar
O seu traballo nas décadas de 1970 e 1980 foi todo no xénero da explotación softcore, agás dous filmes pornográficos hardcore titulados Satan Was a Lady (1975) e Come With Me, My Love (1976), ambos con Annie Sprinkle.[6] Co colapso da lei de censura, a demanda de espidos nos filmes aumentou, o que afectou á dirección de Wishman. O hardcore agora estaba dispoñíbel e podíase rodar sexo explícito; porén, Wishman e outros directores de sexplotation considearon isto de mal gusto.[6] A Wishman non lle gustaba traballar en filmes pornográficos e máis adiante na súa vida negou que as dirixira. En 1968 lanzou The Hot Month en agosto e Passion Fever, dous filmes xa rematados que Wishman comprou e agregou un mínimo material orixinal, como voz en off.[6]
Ademais, en 1978 lanzou unha longametraxe semidocumental titulada Let Me Die a Woman, que orixinalmente comezara a rodar en 1971. O filme incluía entrevistas con varias persoas transxénero, unha das cales era Deborah Hartin, e incluía reconstrucións dramatizadas de escenas das súa vidas.[9] Foi un dos primeiros filmes que se centrou na transexualidade e protagonizado por persoas transexuais. Os eventos do filme eran representacións de sucesos reais, segundo Leo Wollman, que apareceu no filme.[6] Unha desas dramatizacións foi realizada polo actor pornográfico Harry Reems, antes de que se fixese famoso polo seu papel en Deep Throat (1972).[8]
Á luz da crecente loucura polo cinema slasher que comezou con Halloween en 1978, a última longametraxe de Wishman foi un filme de terror titulado A Night to Dismember. Iniciado a finais da década de 1970, pasou por varias manifestacións e finalmente completouse en 1983.[2] O filme está protagonizado pola actriz pornográfica Samantha Fox. Nunca se estreou nos cinemas. Nese traballos posteriores, os seus filmes tomaron un xiro sanguento e grotesco, coñecéndose en ocasións como cinema representación somática, debido aos fortes temas do corpo que se traizoa a si mesmo.[6]
Últimos anos editar
Despois do fracaso de A Night to Dismember, Wishman mudouse a Coral Gables (Florida) a mediados da década de 1980, e alí atopou traballo nunha tenda de artigos para adultos. O interese no seu traballo comezou a aumentar paseniño debido ao lanzamento de vídeos caseiros de moitos dos seus filmes a través de Something Weird Video.[1] Comezou entón a formarse un culto de seguidores e Wishman foi honrada no New York Underground Film Festival en 1998 e apareceu dúas veces en Late Night with Conan O'Brien da CBS,[10] unha das cales foi entrevistada con Roger Ebert. Cando regresou en 2001, comezou a traballar en dous proxectos. Un era unha comedia sexual titulada Dildo Heaven, lanzada en 2002. O outro foi Each Time I Kill, que tiña cameos de John Waters, Linnea Quigley e Fred Schneider, cantante de The B-52's.[5]
Wishman faleceu o 10 de agosto de 2002 en Miami, pouco despois de ser tratada por un linfoma.[2]
Legado editar
Wishman realizou máis filmes que calquera outra directora da era sonora.[6][7] O cineasta John Waters presentou un clip de Deadly Weapons no seu filme Serial Mom. O crítico de cinema Joe Bob Briggs describiu a Wishman como "a directora de cinema de explotación máis grande da historia".[2] Foi unha das directoras máis activas do mundo durante as décadas de 1960 e 1970.[11] Antes do seu pasamento recibiu un premio á súa traxectoria do Chicago Underground Film Festival,[12] e varios dos seus filmes foron seleccionados para unha gala que se celebrou o seu traballo no Nuart Theatre dos Ánxeles en 1998, titulada "Doris Wishman: Queen of Sexploitation".[1]
Filmografía editar
| Ano | Título | Notas | Ref. |
|---|---|---|---|
| 1960 | Hideout in the Sun | [13] | |
| 1961 | Nude on the Moon | [13] | |
| 1961 | Diary of a Nudist | [13] | |
| 1962 | Blaze Starr Goes Nudist | [14] | |
| 1963 | Gentlemen Prefer Nature Girls | [13] | |
| 1963 | Playgirls International | [15] | |
| 1964 | Behind the Nudist Curtain | [15] | |
| 1964 | The Prince and the Nature Girl | [15] | |
| 1965 | Bad Girls Go to Hell | [16] | |
| 1965 | The Sex Perils of Paulette | [17] | |
| 1966 | Another Day, Another Man | [18] | |
| 1966 | My Brother's Wife | [18] | |
| 1967 | A Taste of Flesh | [19] | |
| 1967 | Indecent Desires | [20] | |
| 1968 | Too Much Too Often! | [20] | |
| 1968 | Love Toy | [1] | |
| 1970 | The Amazing Transplant | [21] | |
| 1972 | Keyholes Are for Peeping | Tamén coñecido como Is There Love After Marriage?[5] | [21] |
| 1973 | Deadly Weapons | [22] | |
| 1974 | Double Agent 73 | [22] | |
| 1975 | The Immoral Three | [23] | |
| 1975 | Satan Was a Lady | [24] | |
| 1976 | Come with Me, My Love | Tamén coñecido como The Haunted Pussy | [21] |
| 1978 | Let Me Die a Woman | [25] | |
| 1983 | A Night to Dismember | Filmado en 1979 | [26] |
| 2001 | Satan Was a Lady | Diferente do filme de 1975, aínda que co mesmo título | [24] |
| 2002 | Dildo Heaven | [24] | |
| 2007 | Each Time I Kill | Estreado postumamente | [24] |
Notas editar
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 "Doris Wishman; Exploitation Film Director, Cult Favorite". Los Angeles Times. Consultado o 6 de xullo de 2021.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 "Doris Wishman, 'B' Film Director, Dies". The New York Times. Consultado o 6 de xullo de 2021.
- ↑ "The Singular Doris WIshman". The Public. Consultado o 6 de xullo de 2021.
- ↑ "Obituary: Max Rosenberg". The Telegraph. Consultado o 6 de xullo de 2021.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 "Bad Girls Go to Dildo Heaven: An All-Nude Tribute to Doris Wishman". Senses of Cinema. Consultado o 6 de xullo de 2021.
- ↑ 6,00 6,01 6,02 6,03 6,04 6,05 6,06 6,07 6,08 6,09 6,10 ""Embodiment and the Realisation: The Many Film-Bodies of Doris Wishman"". Wide Angle (Project Muse): 64–90. Consultado o 6 de xullo de 2021.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 Gorfinkel, Elena (2008). Indecent Desires: Sexploitation Cinema, 1960's Film Culture and the Adult Film Audience. Nova York. Universidade de Noa York, pp. 1–477.
- ↑ 8,0 8,1 Quarles, Mike (2001). Down and Dirty: Hollywood's Exploitation Filmmakers and Their Movies. Jefferson (Carolina do Norte). McFarland, p. 147.
- ↑ 9,0 9,1 McKendry, Rebecca (2010). "Fondling Your Eyeballs: Watching Doris Wishman", en Cline, John e Weiner, Robert G. (eds.). From the Arthouse to the Grindhouse: Highbrow and Lowbrow Transgression in Cinema's First Century. Lanham. Scarecrow Press, p. 60.
- ↑ McKendry, Rebecca (2010), p. 62.
- ↑ Mendik, Xavier; Schneider, Steven Jay (2003). Underground U.S.A.: Filmmaking Beyond the Hollywood Canon. Nova York. Columbia University Press, p. 112.
- ↑ Mendik e Schneider (2003), p. 116.
- ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 Geltzer 2016, p. 175.
- ↑ Shteir 2004, p. 320.
- ↑ 15,0 15,1 15,2 Jancovich et al. 2003, p. 143.
- ↑ Jancovich et al. 2003, p. 145.
- ↑ Quarles 2001, p. 147.
- ↑ 18,0 18,1 Jancovich et al. 2003, p. 146.
- ↑ Beldin, Fred. "A Taste of Flesh (1967)". AllMovie. Consultado o 10 de agosto de 2018.
- ↑ 20,0 20,1 Jancovich et al. 2003, p. 151.
- ↑ 21,0 21,1 21,2 McKendry 2010, p. 60.
- ↑ 22,0 22,1 McKendry 2010, p. 61.
- ↑ Firsching, Robert. "The Immoral Three". AllMovie. Consultado o 10 de agosto de 2018.
- ↑ 24,0 24,1 24,2 24,3 McKendry 2010, p. 63.
- ↑ Jancovich et al. 2003, p. 152.
- ↑ McKendry 2010, p. 62.
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Geltzer, Jeremy (2016). Dirty Words and Filthy Pictures: Film and the First Amendment. Austin, Texas: University of Texas Press. ISBN 978-1-477-30743-4.
- Jancovich, Mark; Reboli, Antonio Lázaro; Stringer, Julian; Willis, Andrew (2003). Defining Cult Movies: The Cultural Politics of Oppositional Tastes. Manchester: Manchester University Press. ISBN 978-0-719-06631-3.
- McKendry, Rebecca (2010). "Fondling Your Eyeballs: Watching Doris Wishman". En Cline, John; Weiner, Robert G. From the Arthouse to the Grindhouse: Highbrow and Lowbrow Transgression in Cinema's First Century. Lanham, Maryland: Scarecrow Press. pp. 57–74. ISBN 978-0-810-87655-2.
- Mendik, Xavier; Schneider, Steven Jay (2003). Underground U.S.A.: Filmmaking Beyond the Hollywood Canon. New York: Columbia University Press. ISBN 978-0-231-85002-5.
- Murray, Raymond (1998). Images in the Dark: An Encyclopedia of Gay and Lesbian Film and Video. Londres: Titan Books. ISBN 978-1-840-23033-8.
- Quarles, Mike (2001). Down and Dirty: Hollywood's Exploitation Filmmakers and Their Movies. Jefferson, North Carolina: McFarland. ISBN 978-0-786-46257-5.
- Shteir, Rachel (2004). Striptease: The Untold History of the Girlie Show. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-195-30076-5.
Ligazóns externas editar
- Senses of Cinema: Great Directors Critical Database
- Ironic Mr Fox John Michael McCarthy's memoire of meeting Doris Wishman at the 1998 New York Underground Film Festival featuring original stills. 30 de maio de 2013