Dolores Ibárruri

Dolores Ibárruri Gómez, coñecida como A Pasionaria, nada en Gallarta (Biscaia) o 9 de decembro de 1895 e finada en Madrid o 12 de novembro de 1989, foi unha dirixente comunista española.

Dolores Ibárruri
María de los Dolores Ibárruri y Gómez
Datos persoais
Nacemento9 de decembro de 1895 e 1895
 Gallarta (Biscaia)
Falecemento12 de novembro de 1989 e 1989
 Madrid
OrganizaciónPartido Comunista de España (PCE)
CónxuxeJulián Ruiz Gabiña
FillosRubén Ruiz Ibárruri
Alma máterescolas normais
Na rede
IMDB: nm0406459 WikiTree: Ibárruri-1 Find a Grave: 11119194 Editar o valor em Wikidata
editar datos en Wikidata ]

Traxectoria editar

Seu pai, Antonio Ibárruri, era un mineiro vasco, vello militante carlista, e súa nai, Dolores Gómez, era de orixe castelá. Durante a súa infancia e primeira mocidade Dolores era extremadamente relixiosa, estudou corte e confección e traballou como serventa nunha familia acomodada. O 15 de febreiro de 1916 casou co tamén mineiro e activista obreiro Julián Ruiz e, dous anos máis tarde, participou na folga xeral de agosto, na que foi detido o seu home, polo que, segundo contou ela posteriormente, nunca foi feliz. Despois ingresou no Partido Socialista Obrero Español (PSOE) como membro da agrupación da zona mineira de Somorrostro (Biscaia) e en 1918 utilizou por vez primeira o pseudónimo "La Pasionaria" no artigo "Hipocresía religiosa" publicado en El Minero Vizcaíno durante a semana de Paixón.

Cando en abril de 1920 xurdiu o embrión do que nacería o Partido Comunista de España (PCE), a agrupación de Somorrostro incorporouse a el, e con ela a propia Ibárruri, impresionados polo triunfo da Revolución Bolxevique. Asistiu, como delegada pola provincia de Biscaia, ao I Congreso do PCE, celebrado en 1922, e pasou a integrar o Comité Central do partido en 1930. En setembro de 1931, pouco despois da instauración da II República, fixou a súa residencia en Madrid e formou parte da redacción do órgano de prensa do PCE, Mundo Obrero. Despois de ser encarcerada pola súa actividade política dende outubro de 1931 ata xaneiro de 1932, participou en marzo no congreso do partido en Sevilla, pero despois foi outra vez prendida ata xaneiro de 1933. Un ano despois, en 1934 acudiu a Moscova para participar nunha reunión da III Internacional (a chamada "Internacional Comunista"). A esta cidade regresaría un ano máis tarde para intervir no VII Congreso de dito organismo, que a elixiu membro suplente do seu Comité Executivo. Este Congreso propugnou a colaboración entre os partidos obreiros e as formacións políticas burguesas de esquerdas, o que facilitou a creación da Fronte Popular española en xaneiro de 1936. De feito a Pasionaria, nas eleccións de 1936, presentouse como candidata desta coalición electoral, saíndo elixida deputada grazas ao triunfo da dita coalición nas eleccións.

Durante a guerra civil española, que comezou en xullo de 1936, foi unha importante propagandista, chegando a percorrer a fronte divulgando consignas tan celebres como a de "¡No pasarán!"[1] e "antes morir de pie que vivir de rodillas"[2] que a converteron nunha personaxe moi popular entre os defensores do réxime republicano e na principal e carismática portavoz do seu partido. En marzo de 1939, tras o golpe de estado do coronel Segismundo Casado, que destituíu a Juan Negrín, o que por aquel entón era presidente da II República española, Dolores Ibárruri comezou o seu longo exilio na URSS. Nese país sucedeu a José Díaz como secretaria xeral do PCE en 1942, e en 1960 foi substituída á súa vez nese cargo por Santiago Carrillo para pasar a converterse na presidenta do partido. Coa morte de Francisco Franco regresou a España en maio de 1977 e, un mes máis tarde, foi elixida deputada ao Congreso para formar parte das Cortes Constituíntes, a primeira sesión das cales presidiu. É autora de memorias e de obras sobre a historia da guerra civil e do Partido Comunista de España.

Dolores Ibárruri tivo seis fillos: Ester (1916-1919), Rubén (1920-1942), Amagoya, Azucena e Amaya (estas últimas trixemelgas nacidas en 1923, das que Amagoya morreu ao pouco de nacer e Azucena aos dous anos) e Eva (1928; morreu aos tres meses). Dos seis só Rubén e Amaya chegaron á idade adulta, aínda que Rubén morreu aos 22 anos na batalla de Stalingrado, onde loitaba no Exército Vermello.[3]

As súas memorias, El único camino, publicáronse en 1962.

Notas editar

  1. Frase orixinal de Petain en Verdún
  2. Frase orixinal de Emiliano Zapata
  3. "Muere Amaya Ruiz Ibárruri, hija de Pasionaria". El País (en castelán). 4 de decembro de 2018. Consultado o 16 de abril de 2020. 

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

Ligazóns externas editar


Predecesor:
José Díaz Ramos
  
Secretaria Xeral do PCE
 
1942 - 1960
Sucesor:
Santiago Carrillo