Clinton Davisson
Clinton Joseph Davisson, nado en Bloomington (Illinois) o 22 de outubro de 1881 e finado en Charlottesville o 1 de febreiro de 1958, foi un físico estadounidense, gañador do Premio Nobel de Física en 1937 xunto a George Paget Thomson.
 Clinton Joseph Davisson (esquerda) xunto a Lester Halbert Germer (dereita). | |
| Nome orixinal | (en) Clinton Joseph Davisson  |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 22 de outubro de 1881 Bloomington, Estados Unidos de América (pt)  |
| Morte | 1 de febreiro de 1958 (76 anos) Charlottesville |
| Datos persoais | |
| Residencia |  Estados Unidos |
| País de nacionalidade | estadounidense |
| Educación | Universidade de Chicago |
| Director de tese | Owen Willans Richardson |
| Actividade | |
| Campo de traballo | física |
| Ocupación | físico , profesor universitario |
| Empregador | Universidade de Princeton Universidade da Virgínia (pt) |
| Membro de | |
| Profesores | Owen Willans Richardson |
| Lingua | Lingua inglesa |
| Obra | |
| Doutorando | Lester Germer (pt) |
| Familia | |
| Cónxuxe | Charlotte Richardson |
| Fillos | 4 |
| Premios | |
| Medalla Hughes (1935) Premio Nobel (1937) | |
  | |
Traxectoria editar
En 1902 graduouse na escola secundaria de Bloomington, e entrou, grazas a unha bolsa na Universidade de Chicago. Grazas á recomendación de Robert A. Millikan, en 1905 Davisson foi contratado na Universidade de Princeton como profesor de física. En 1908 obtivo o seu Bachelor of Sciences no cal traballou principalmente durante os veráns, xa que durante o resto do ano traballaba en Princetown. Mentres traballaba como mestre nesa mesma universidade, fixo a súa tese doutoral con Owen Richardson. En 1911 obtivo o seu doutoramento en física pola universidade de Princeton; o mesmo ano no que casou con Charlotte, irmá de Richardson coa que tivo catro fillos.
É coñecido polas investigacións que levou a cabo nos campos da electricidade, o magnetismo e a enerxía radiante.
De 1916 a 1946 traballou no departamento técnico de Telephone Bell Laboratories. En 1927, en colaboración con Lester Halbert Germer, descubriu a difracción dos electróns polos corpos cristalinos, o que serviu para confirmar experimentalmente as teorías da mecánica ondulatoria.
Por estes traballos foi galardoado en 1937 co premio Nobel de Física, compartido con George Paget Thomson.