Charles-François Daubigny

Charles-François Daubigny, nado o 15 de febreiro de 1817 en París e finado na mesma cidade o 19 de febreiro de 1878, foi un dos pintores da Escola de Barbizon, e é considerado un importante precursor do Impresionismo.

Charles-François Daubigny

Biografía
Nacemento	15 de febreiro de 1817 París, Francia
Morte	19 de febreiro de 1878 (61 anos) París, Francia
Lugar de sepultura	Cemiterio do Père-Lachaise, 24 Grave of Daubigny (en)
Actividade
Campo de traballo	Pintura e artes visuais
Lugar de traballo	París Londres
Ocupación	pintor, gravador, pintor de paisaxes
Membro de	École de Barbizon
Xénero artístico	Arte de paisaxes
Movemento	École de Barbizon
Profesores	Edmé-François Daubigny (pt) , Pierre Daubigny (pt) , Jean-Victor Bertin e Jacques Raymond Brascassat
Alumnos	Karl Daubigny, Albert Charpin e Édouard Riou
Influencias	Gustave Courbet
Obra
Obras destacables (1865) Landscape (en)
Familia
Fillos	Karl Daubigny
Pai	Edmé-François Daubigny
Parentes	Pierre Daubigny, tío
Cronoloxía
21 de febreiro de 1878	Funeral (Notre-Dame-de-Lorette (Paris) (en) )
Premios
Cabaleiro da Lexión de Honra  Oficial da Lexión de Honra
Descrito pola fonte	Svensk uppslagsbok Meyers Konversations-Lexikon, 4ª edición (1885–1890) Obálky knih,

Traxectoria

Daubigny naceu no seo dunha familia de pintores. A arte foille ensinada polo seu pai, Edmond François Daubigny, e polo seu tío, o miniaturista Pierre Daubigny.

Nos seus comezos Daubigny pintaba nun estilo tradicional, pero isto cambiou a partir de 1843 cando estableceuse en Barbizon para traballar na natureza. Aínda máis importante foi o seu encontro con Camille Corot en 1852 en Optevoz (Isère). Sobre o seu famoso bote «Botin», que el adaptara como estudo flotante, pintou ao longo do Sena e o Oise, xeralmente na rexión ao redor de Auvers. De 1852 en diante influenciouse por Gustave Courbet.

En 1866, Daubigny visitou Inglaterra, e retornou ao devandito país en 1870 escapando dos trastornos da Guerra Franco-prusiana. En Londres coñeceu a Claude Monet, e xuntos viaxaron aos Países Baixos. De regreso en Auvers, coñeceu a Paul Cézanne, outro importante impresionista. Crese que todos estes novos artistas foron influenciados por Daubigny.

Os cadros máis finos de Daubigny foron pintados entre 1864 e 1874, na súa maioría conformados por coidadas paisaxes con árbores, ríos e algúns patos. Dise que cando a Daubigny gustábanlle as súas pinturas agregaba un pato ou dous, polo que o número de patos indicaría a maior ou menor calidade artística das súas obras. Un dos seus ditos máis coñecidos é «Os mellores cadros non venden», ao ver frecuentemente que os seus máis finos logros eran pouco entendidos. Daubigny é preferido principalmente polas súas vistas fluviais.

Pintura típica de Seine e Oise, 1868

A pincelada un tanto solta, «mal acabada» segundo os académicos, produciu vaivéns na súa estimación; participou nos Salóns oficiais con desiguais resultados. Xa maduro, foi invitado a participar no Xurado dalgún dos devanditos certames; nalgunha ocasión renunciou a tal honor en solidariedade cos impresionistas, cuxas obras eran masivamente excluídas.

Os seus traballos máis ambiciosos son: Paisaxe primaveral (1857; Louvre), Bordo de Cúrea, Morvan (1864); Villerville sur Mer (1864); Luz de lúa (1865); Andrsy sur Oise (1868); e Retorno desde a esclusa (1878).

Produciu abundantes gravados ao augaforte, que nalgúns casos publicáronse en revistas da época.

Os seus seguidores e alumnos foron: o seu fillo Karl (quen en ocasións pintaba tan ben que os seus traballos poden confundirse cos do seu pai, aínda que poucas veces igualouno en mestría), Oudinot, Delpy e Damoye.