Centralismo democrático

Nos partidos comunistas leninistas, chámase centralismo democrático a un sistema de organización interno no cal, diante dunha determinada cuestión programática, as bases do partido teñen dereito á discusión libre da mesma cuestión, eventualmente podendo até mesmo constituír faccións.

O dereito ao disenso, entre tanto, esixe a organización de teses escritas, para pautar unha discusión interna. O grupo en discordancia defende súas posicións e, inmediatamente, procédese á votación das cuestións debatidas.

Determinadas teses para cuestións sensíbeis e as eleccións para órganos de dirección partidaria, pasan por este proceso deliberativo até o momento en que se chegue a unha decisión ou á escolla dunha dirección, ou ambos.

Resolta a contenda, normalmente por voto maioritario, todos os militantes do partido encóntranse a defender e aplicar as posicións e teses adoptadas, independente da posición defendida polo afiliado.

No Partido Comunista da Unión Soviética, o dereito de facción foi abolido en 1920, mais adoptado de novo por determinados grupos trotskistas.

Un dos obxectivos do centralismo democrático é desenvolver unha dirección nacional e á súa vez unha dirección rexional. Iso permite o pleno desenvolvemento dos membros de base a través da educación política que ocorre nos núcleos. É por iso polo que puntos políticos e as ideas son sempre levados de volta aos núcleos onde son discutidos a fondo. É tamén por iso que todos os membros son encoraxados a contribuír politicamente en todas as discusións e para até mesmo os novos camaradas dirixiren discusións nas reunións (con apoio e asistencia dos cadros máis experientes).