Wikipedia

Celestino Fernández de la Vega

escritor galego

Celestino Fernández de la Vega Pardo, nado en Friol o 23 de setembro de 1914 e finado no Río Miño, en Lugo, en marzo de 1986, foi un escritor galego, filósofo e ensaísta. É coñecido sobre todo polo seu tratado sobre o humor titulado O segredo do humor, de 1963.

Infotaula de personaCelestino Fernández de la Vega

Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento23 de setembro de 1914 Editar o valor em Wikidata
Friol, España Editar o valor em Wikidata
Morte1986 Editar o valor em Wikidata (71/72 anos)
Lugo, España Editar o valor em Wikidata
Causa da morteSuicidio Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeEspaña Editar o valor em Wikidata
EducaciónUniversidade de Santiago de Compostela Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónescritor , funcionario Editar o valor em Wikidata
Xénero artísticoensaio
LinguaLingua castelá e lingua galega Editar o valor em Wikidata
Familia
CónxuxeMaría Luisa Maceda Méndez
Fillostres (Celestino, Luís e Alberto)
PaiHiginio Fernández de la Vega Pasarín Editar o valor em Wikidata
Sinatura
Editar o valor em Wikidata
AELG: 411 Dialnet: 1654419

Traxectoria editar

Foi o sexto de oito fillos do notario Higinio Fernández de la Vega Pasarín, de Castroverde, e Ánxela Pardo Saavedra, de Friol. Con once anos de idade abandonou a súa vila natal para mudarse a Lugo coas súas irmás mais vellas e estudar o bacharelato.[1] En 1930, para compracer os desexos do seu pai, comezou a carreira de dereito na Universidade de Santiago de Compostela e despois de catro anos foi rematala a Madrid. Alí coñeceu a Pío Baroja. Pouco despois de realizar os últimos exames foi mobilizado e combateu no bando nacional durante a Guerra civil española, pasando por Estremadura, Teruel e Asturias.[2]

Rematado o conflito, comezou a preparar as oposicións a técnico da Administración, que gañou en 1940, e foi destinado ao Goberno Civil de Lugo. Alí foi asiduo de varios parladoiros con Luís Pimentel, Ánxel Fole, Antonio Figueroa, Luciano Penedo e Ramón Piñeiro. Foi un dos socios fundadores da Editorial Galaxia e colaborou en publicacións como El Progreso, La Noche, Grial ou Galicia Emigrante.

Fernández de la Vega tratou de pór en valor o que entendía como características fundamentais do ser galego: a saudade, o sentimento da paisaxe e o humorismo. Importantes obras súas que tratan estes temas son "Abrente e solpor da paisaxe" de 1958[3] e mais O segredo do humor.[4] Foi autor de numerosos artigos xornalísticos. Formou parte da comisión do patrimonio histórico-monumental de Lugo e foi o encargado de escribir sobre Lugo na Gran Enciclopedia Galega.[5]

 
O segredo do humor  foi incluído na Biblioteca Galega 120.

O humor, segundo a concepción do autor estaba entre medias do lado serio do cómico e o ridículo do serio. Para Fernández de la Vega o humorista máis relevante das literaturas hispánicas do século XX foi o nacionalista Alfonso Daniel Rodríguez Castelao.[6]

Foi nomeado Membro de honra da Asociación de Escritores en Lingua Galega.[cando?]

No ano 1980 sufriu un infarto e entrou nun estado de forte aprehensión.[7] Tras desaparecer do seu domicilio o 25 de marzo de 1986, o seu corpo foi achado no río Miño o día 15 de abril.[8]

Obra editar

Ensaio editar

 
El enigma de Santa Eulalia de Boveda, 1970.
  • Ensaios a proba do tempo, 2009, Galaxia.[10] Inclúe:
  • (1951) "Cultura y comunicación", en Presencia de Galicia. Colección "Grial" 1. Galaxia.
  • (1951) "Perfil gallego de Valle-Inclán", en Seara Nova (Lisboa)
  • (1952) "Campanas de Bastabales", en 7 ensayos sobre Rosalía» (Galaxia)
  • (1958) "Abrente e solpor da paisaxe", en Homaxe a Otero Pedrayo no seu LXX aniversario do seu nacemento (Galaxia)
  • (1959) "Vida e poesía de Luís Pimentel" en Sombra do aire na herba (Galaxia)
  • (1956) "Introdución a Da esencia da verdade" en Da esencia da verdade (Galaxia)
  • (1963) "Braque, pintor de lo nunca visto", en Grial n.º 2.
  • (1967) "Sobre la persona y la obra de García-Sabell", en Grial n.º 15.
  • (1969) "Presencia de Rof Carballo" en El Progreso.
  • (1988) "Heidegger e Nietzsche" en Luzes de Galiza n.º 12, pp. 35-38.

Traducións editar

Do alemán ao galego [11]
Do galego ao castelán
  • Dos ensayos sobre la saudade, de Ramón Piñeiro, Buenos Aires: Ed. Alén-Mar, 1961.
Do alemán ao castelán

Traduciu, do alemán ao castelán, manuais de dereito administrativo que lle foron encargados polo Estado español.[13][5]

  • De Otto Nass, Reforma administrativa y ciencia de la administración, Madrid: Estudios Administrativos, 1964.
  • De P. Neumann, La administración reguladora de la economía, Madrid: Estudios Administrativos, 1964.
  • De E. Forsthoff, Sociedad industrial y Administración Pública, Madrid: Estudios Administrativos, 1967.
  • De E. R. Hubber, Administración autónoma de la Economía, Madrid: Estudios Administrativos, 1967.
  • De K. Behlert, Principios de organización, Madrid: Estudios Administrativos, 1967.

Notas editar

  1. ↑ Arias Gómez 2017, p. 3.
  2. ↑ López Vázquez 2007, p. 29.
  3. ↑ "Abrente e solpor da paisaxe", en VVAA (1958). Homenaxe a Ramón Otero Pedrayo. Vigo, Editorial Galaxia, pp. 103-128.
  4. ↑ Vilavedra, Dolores, ed. (2000). Diccionario da literatura galega. Obras III. Galaxia. pp. 429–431. ISBN 84-8288-365-8. 
  5. ↑ 5,0 5,1 Arias Gómez 2017, p. 6.
  6. ↑ "Celestino Fernández de la Vega" na Biblioteca Virtual Galega.
  7. ↑ Arias Gómez 2017, p. 7.
  8. ↑ "Celestino Fernández de la Vega, escritor". El País (en castelán). 17 de abril de 1986. .
  9. ↑ Publicada traducida ao castelán, en Buenos Aires, en 1967.
  10. ↑ Fernández de la Vega, C. (2009). Ensaios a proba do tempo. Galaxia. ISBN 978-84-9865-188-1. 
  11. ↑ Celestino Fernández de la Vega na Biblioteca da Tradución Galega.
  12. ↑ Da esencia da verdade en Google Books.
  13. ↑ López Vázquez 2007, p. 142.

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

Outros artigos editar

Ligazóns externas editar

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Celestino_Fernández_de_la_Vega&oldid=6517317»