Benito Prieto Coussent

Benito Prieto Coussent, nado en Ribadeo o 6 de xuño de 1907, e finado en Granada o 3 de febreiro de 2001, foi un pintor, debuxante e escultor galego.

Benito Prieto Coussent

Biografía
Nacemento	6 de xuño de 1907 Ribadeo, España
Morte	3 de febreiro de 2001 (93 anos) Granada, España
Educación	Real Academia de Belas Artes de San Fernando
Actividade
Campo de traballo	Pintura
Ocupación	pintor, escultor, debuxante

Traxectoria

Formación

Fillo dun fotógrafo. Espertou a súa vocación no taller do pintor Dionisio Fierros, a cuxa casa acudía en compañía do seu neto Dionisio Gamallo Fierros. Con quince anos foi pensionado pola Deputación de Lugo para estudar en Madrid, e ao non tener a idade mínima regulamentaria para o ingreso na Academia de Bellas Artes de San Fernando, pasou un ano baixo a tutela do grabador Manuel Castro Gil. Finalmente foi admitido na Escuela Especial de Pintura, Escultura y Grabado, onde cursou estudos e conseguiu varios premios especiais. Entre os seus mestres estiveron Cecilio Plá, Manuel Benedito, José Moreno Carbonero e Julio Romero de Torres, e tivo como compañeiro a Salvador Dalí, con quen mantivo unha relación amor-odio posteriormente.

Docencia

Benito Prieto cos alumnos e canteiros ante o bloque de Valle Inclán. (1936)

Rematada a súa formación conseguiu praza de profesor de debuxo, elixiu Galicia e incorporouse ao Instituto de Tui en 1933. Alí desenvolveu os novos sistemas pedagóxicos impulsados pola República e a súa inquedanza didáctica experimental. Deu clases nocturnas e gratuítas aos obreiros. Fundou a revista cultural Tude, órgano difusor de arte, literatura e pensamento do colectivo estudantil. Realizou monumentos en granito a Sócrates e a Valle Inclán. Por este labor foi nomeado director honorario do Instituto e recibiu varias homenaxes.

Etapas artísticas

Guerra Civil

Retrato do anarquista Jerónimo Rodríguez, condenado a morte, reo no cárcere de Tui. (1937)

Ao remate do curso 1935-1936 producese o golpe de Estado do 18 de xullo de 1936. Benito foi detido na súa casa de Ribadeo, acusado de simpatizar e axudar a obreiros e anarquistas. Foi encarcerado na prisión de Tui. Salvou da morte e pintou na cadea 24 retratos dos seus compañeiros de infortunio. Ao saír do cárcere, foi chamado a filas e incorporouse ao batallón Zaragoza 530, pero foi conducido ao Mosteiro de Guadalupe, onde foi acollido e protexido polos frades capuchinos. Alí retratou a militares e relixiosos, deixando varias obras no claustro do mosteiro.

El Padul

Ao rematar a guerra saíu de Guadalupe e casou cunha farmacéutica e mestra granadina que exercía en Galicia. Trasladáronse a El Padul, preto de Granada, onde Prieto realizou a parte máis significativa e emblemática da súa obra, como as versións de Cristo en la Cruz. É unha etapa de introspección só rota por esporádicos viaxes a Madrid, onde era reclamado como retratista e, excepcionalmente, unha longa viaxe e estadía en Turquía entre 1955 e 1956, onde pintou entre outras obras "Las ruinas de Éfeso". En Granada fixo amizade con Antonio Gallego Burín, García Velez, Gabriel Morcillo e Elena Martín Vivaldi, dos que fixo retratos.

En 1970 pintou o cadro El padre Damián, paradigma da súa pintura expresiva e rotunda. O cadro foi doado á Real Academia de Bellas Artes de Nuestra Señora de las Angustias de Granada, ao ser nomeado académico numerario en 1983.

Madurez

Dentro do seu inconformismo a súa obra váise facendo cada vez máis esixente. Especula e destrúe gran parte da súa produción, e acomete proxectos cargados de crítica e de mensaxes dirixidos ao home e a sociedade, como os cadros Quién me librará de este cuerpo de muerte e El peregrino de la Paz.

Obra

	Cristo en la Cruz. Tamén chamado Cristo crucificado ou Segundo Cristo., 1951.		Cristo de Kennedy. Tamén chamado Cuarto Cristo., 1963.

A súa obra, ligada a unha persoal comprensión do realismo, desenvolveuse entre Galicia e Granada. A súa carreira medrou arredor da docencia e da práctica pictórica.

A súa obra máis salientable, Cristo en la Cruz, é recoñecida como unha senlleira e revolucionaria achega á tradicional iconografía do Cristo crucificado.

Outras obras inclúen A última cea de Xesús ou O Altruán.

Sociedad Cultural Benito Prieto

Logo da morte do pintor constituíuse a Sociedad Cultural Benito Prieto, promovida polos herdeiros do artista, a súa viúva, Amparo Serrano Sánchez e o seu discípulo e biógrafo Luis Ruiz Rodríguez e co apoio dos concellos de Ribadeo, El Padul e Granada e a Universidade de Granada; co obxectivo de salvagardar o seu legado e difundir a súa memoria.

Véxase tamén

Bibliografía

• AA.VV. (1948). Catálogo de la Exposición Nacional de Bellas Artes. Madrid.
• AA.VV. (2006). Obras maestras del Patrimonio de la Universidad de Granada. Granada: Universidade de Granada.
• AA.VV. Christus. Enciclopedia de doctrina cristológica. Madrid: Aguado.
• AA.VV. (1990). Enciclopedia de Arte de Andalucía. Sevilla: Xunta de Andalucía.
• AA.VV. (1992). Pintores granadinos. Granada ante el 92. Granada: Universidade de Granada.