Bainita
A bainita é unha mestura de fases de ferrita e cementita e na súa formación interveñen procesos de difusión.
A bainita forma agullas ou placas, dependendo da temperatura de transformación. Os detalles microestructurais da bainita son tan finos que a súa resolución só é posíbel mediante o microscopio electrónico. Está composta dunha matriz ferrítica e de partículas alongadas de cementita. A fase que rodea as agullas é martensita.
A transformación bainítica tamén depende do tempo e da temperatura e pódese representar nun diagrama de transformación isotérmico, a temperaturas inferiores ás de formación da perlita.
Nos tratamentos isotérmicos realizados entre 540º-727 °C, fórmase perlita e entre 215-540 °C, o produto de transición é a bainita. As transformacións perlítica e bainítica compiten entre si e só unha parte dunha aliaxe se pode transformar en perlita ou en bainita. A transformación noutro microconstituínte só é posíbel volvendo quentar até formar austenita.
Con todo, a diferenza da perlita, a ferrita e a cementita non están presentes en formas que dependen da aliaxe e a temperatura de transformación. A microestrutura depende da temperatura e distínguense dúas morfoloxías:
Bainita superior : Fórmase en rangos de temperatura inmediatamente inferiores aos de perlita . componse de agullas ou bastóns de ferrita con cementita entre elas.
Bainita inferior: Fórmase a temperatura da orde da martensita Ms (lixeiramente superiores ).
Prodúcese preferentemente en transformacións isotérmicas de (austémpera), aínda que tamén pode facelo a arrefriado continuo e corresponde a unha transformación intermedia entre a que corresponde a perlita e a martensita.
En Aceiros editar
Os aceiros bainíticos son máis duros e resistentes que os perlíticos porque teñen unha estrutura máis fina a base de partículas diminutas de cementita nunha matriz ferrítica. Por este motivo exhiben unha interesante combinación de resistencia e ductilidade.
Producindo Bainita editar
Para a produción de aceiro bainítico, que resulta resistente a fatíga e ao desgaste por rodaxe e exento de carburos (moi duros pero poden ser fráxiles). Existen múltiples métodos:
- Laminar en quente o aceiro con aliantes: 0,05-0,5% C, 1-3% Se ou Ao, 0,5-2,5% Mg e 0,25-2,5% Cr. O punto de equilibrio do ferro (xunto con C e impurezas, C equivalente), en austeníta xusto antes da formación de Martensita. Este aceiro é refrixerado de xeito continuo á súa temperatura de laminado, ou ben ao aire, ou por refrixeración forzada.