Armenia (provincia romana)
A Armenia romana refírese ao dominio de partes da Grande Armenia por parte do Imperio Romano, desde o século I a.C. ata o final da Antigüidade tardía. Mentres que a Armenia menor converteuse nun estado cliente e incorporouse ao Imperio romano propiamente dito durante o século I d.C., a Grande Armenia seguiu sendo un reino independente baixo a dinastía arsácida. Durante este período, Armenia seguiu sendo un obstáculo de discordia entre Roma e o Imperio do Partio, así como o Imperio Sasánida que sucedeu a este, e o casus belli para varias das Guerras romano-sasánidas. Só no 114–118 o Emperador Traxano puido conquistala e incorporala como unha provincia romana de curta duración.
| ||||
| Localización | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Capital | Artaxata (en)   | |||
| Datos históricos | ||||
| Precedido por | ||||
| Creación | 114 | |||
| Disolución | 118 | |||
| Sucedido por | Reino de Armenia | |||
.svg&lang=gl)
.svg&lang=gl)
A finais do século IV, Armenia dividiuse entre Roma e os sasánidas, que tomaron o control da maior parte do reino armenio e a mediados do século V aboliron a monarquía armenia. Nos séculos VI e VII, Armenia volveu ser un campo de batalla entre os romanos do leste (o imperio bizantino) e os sasánidas, ata que as dúas potencias foron derrotadas e substituídas polo califato musulmán a mediados do século VII.
Historia editar
Trala caída da Dinastía arsácida de Armenia despois da campaña de Pompeio en Armenia no 66 a.C., o Reino de Armenia foi a miúdo disputado entre o Imperio Romano e o Imperio de Partia durante as guerras romano-partas. Ao longo da maior parte da súa historia durante este período, baixo o reinado da dinastía Arsácida, a nobreza armenia dividiuse entre lealistas romanos, leais a Partia ou neutrais.
Armenia servía a miúdo como un estado cliente ou vasalo na fronteira dos dous grandes imperios e os seus sucesores, os imperios bizantino e sasánida. Durante as guerras bizantino-sasánidas, Armenia foi finalmente dividida en Armenia bizantina e Armenia persa.
Loita sobre a influencia con Partia editar
Coa expansión cara ao leste da República Romana durante as Guerras Mitridáticas, o Reino de Armenia, baixo a Dinastía artáxida, Pompeio converteuno nun protectorado romano no 66/65 a.C. Durante os seguintes 100 anos, Armenia permaneceu baixo influencia romana. Cara a mediados do século I d.C, o nacemento do Imperio Partiano influíu na supremacía romana en disputa, que foi restablecida polas campañas do 58-63 de Cneo Domicio Corbulón.[1]
Este conflito terminou logo da Batalla de Rhandeia, nun estancamento efectivo e un compromiso formal: un príncipe de Partia da liña de Arsácida sentaríase no trono de Armenia, pero o seu nomeamento tiña para ser aprobado polo emperador romano.
Provincia romana de Armenia (114–118 d.C.) editar
No 114, o Emperador Traxano incorporou Armenia ao Imperio, facéndoa unha provincia romana plena.[2]
"Desde Antioquía o emperador (Traxano) marchou cara ao Éufrates e máis ao norte ata o campamento da lexión de Satala máis próximo ao norte en Armenia Menor, de onde avanzou cara a Armenia e tomou a dirección de Artaxata ... Traxano decidiu facer deste estado vasalo unha provincia, e un desprazamento da fronteira oriental do imperio (romano) en xeral ... Armenia cedeu ao seu destino e converteuse nunha gobernación romana ... Traxano avanzou e ocupou Mesopotamia ... e , como Armenia, Mesopotamia converteuse nunha provincia romana.”
No 113, Traxano invadiu o Imperio Partia porque quería reintegrar a un rei vasalo en Armenia (algúns anos antes de que caera baixo o control dos partos). No 114, Traxano desde Antioquía en Siria romana marchou sobre Armenia e conquistou a capital Artaxata. Traxano entón depuxo ao rei armenio Parthamasiris e ordenou a anexión de Armenia ao Imperio Romano como nova provincia.
A nova provincia chegou ás marxes do Mar Caspio e limitaba ao norte co Reino de Iberia e Albania caucásica, dous estados vasalos de Roma.
Como provincia romana, Armenia foi administrada xunto con Capadocia por Catilio Severo da gens Claudia.
O Senado romano emitiu moedas nesta ocasión coa seguinte inscrición: ARMENIA ET MESOPOTAMIA EN POTESTATEM P.R. REDACTAE, solidificando así a posición de Armenia como a nova provincia romana. Unha rebelión por parte do pretendente parto Sanatruces, sofocouse, aínda que continuou a resistencia esporádica e Vologases III de Partia logrou asegurar unha área do sueste de Armenia pouco antes da morte de Traxano en agosto do 117.
Protectorado romano editar
Trala morte de Traxano, o seu sucesor Adriano decidiu non manter a provincia de Armenia. No 118, Adriano renunciou a Armenia e instalou a Parthamaspates como rei. Parthamaspates pronto foi derrotado polos partos, e refuxiose de novo cos romanos, que lle concederon o co-dominio de Osroene no oeste do Reino de Armenia como consolo.
Soemo foi nomeado rei de Armenia polo emperador romano Antonino Pio no 140. Poucos anos despois, no 161, Armenia perdeuse de novo ante Vologases IV de Partia. No 163, un contraataque romano baixo Statius Priscus derrotou aos partos en Armenia e volveu instalar a Sohaemus como candidato favorecido polos romanos no trono armenio.
Armenia era causa de frecuentes desputas entre os dous imperios e os seus candidatos para o trono armenio, unha situación que durou ata a aparición dun novo poder, os Sasánidas. O poder e a influencia de Roma aumentou ao longo dos anos, pero Armenia mantivo a súa independencia, aínda que só como un estado vasalo, aínda que era un aliado romano contra o Imperio Sasánida. Cando o emperador romano Septimio Severo saqueou a capital partia de Ctesifonte, moitos soldados armenios estaban no seu exército. Máis tarde no século IV, consistían en dúas lexións romanas, Legio I Armeniaca e a Legio II Armeniaca.[3]
Na segunda metade do século III, a capital sasánida de Ctesifonte e as áreas do sur de Armenia foron saqueadas polos romanos baixo o emperador Caro, e toda Armenia, logo de medio século de goberno persa, foron cedidas a Diocleciano no 299 como un territorio vasalo.[4]
Armenia oriental romana editar
No 363, asinouse un tratado entre os imperios Imperio Romano do Leste e o Imperio sasánida, que dividíu a Armenia entre os dous. Os persas retiveron a maior parte de Armenia ("Persarmenia") mentres os romanos recibían unha pequena parte do oeste de Armenia.
Outro tratado seguiu entre o 384 e o 390, a Paz de Acilisene (que normalmente data sobre do 387), que estableceu unha fronteira definida, correndo desde un punto ao leste de Karin (que pasará a chamarse Theodosiopolis) a outro punto ao suroeste de Nisibis en Mesopotamia. A área baixo o control dos romanos orientais aumentou, pero aínda así, ao redor de catro quintas partes do antigo Reino de Armenia permaneceu baixo o goberno persa.[5]
A diferenza de Armenia Menor ao oeste do Éufrates, que se constituíra en [provincia romana | provincias romanas] completas (Armenia I e Armenia II) baixo a Diocese de Ponto xa nos tempos de Diocleciano, os novos territorios mantiveron un nivel de autonomía variable. "Armenia Maior", a metade norte, constituíuse como unha civitas stipendaria baixo un gobernador civil titulado "Armeniae", o que significa que mantivo a autonomía interna, pero era obrigada a pagar tributo e proporcionar soldados ao exército romano oriental.[6][7]
Baixo o dominio do imperio romano, Melitene era o campo base da Legio XII Fulminata. Foi un dos principais centros en Armenia Menor (P'ok'r Hayk'), permanecendo así ata o final do século IV. O emperador Teodosio I dividiu a rexión en dúas provincias. Armenia prima (Hayk'), coa súa capital en Sebasteia (moderna Sivas) e Armenia secunda, coasúa capital en Melitene.[8]
Por outra banda, as "satrapías" (latín: Gentes) do sur, que estiveran baixo influencia romana desde o 298, eran un grupo de seis principados totalmente autónomos aliados do Imperio (civitates foederatae): Ingilene, Sofena, Antzitene, Asthianene, Sophanene e Balabitene.[9] Os armenios locais nakharar eran plenamente soberanos nos seus territorios, e simplemente eran obrigados a proporcionar soldados a petición e enviar unha coroa de ouro ao emperador, como un símbolo de submisión. A cambio, recibiron do seu emperador súas insignias reais, incluíndo zapatos vermellos.[9][10]
A situación permaneceu inalterada durante case un século, ata que unha gran revolta dos sátrapas no 485 contra o emperador Zenón (474–491). Como consecuencia, os sátrapas foron desposuídos da súa soberanía e dos seus dereitos de sucesión hereditaria, quedando en efecto reducidos ao status de civitates stipendariae, os que pagan impostos e son administrados polo imperio.[9][10]
O emperador Xustiniano I (527-565) levou a cabo unha serie de reformas administrativas integrais. Xa logo do seu nomeamento no 527, o "Dux Armeniae" (responsable de Armenia Minor) e o "Come Armeniae" abolíronse, e as forzas militares dos territorios armenios quedaron subordinadas a un novo magister militum per Armeniam en Theodosiopolis.[11]
No 536, promulgáronse novas reformas que aboliron a autonomía dos territorios do trans-Éufrates e formaron catro novas provincias regulares. Armenia Interior uniuse con partes de Pontus Polemoniacus e Armenia I para formar unha nova provincia, Armenia I Magna, a antiga Armenia I e Armenia II foron re-divididas en Armenia II e Armenia III, e as antigas satrapías formaron a nova provincia Armenia IV.[12] No 538, os nobres armenios levantáronse contra os pesados impostos, pero foron derrotados e forzados a atopar refuxio en Persia.[Cómpre referencia]
No 591, o tratado entre Cosroes II e Mauricio cedeu a maior parte de Persarmenia ao Imperio Romano de Oriente.
Historia posterior editar
A rexión foi o foco dunha guerra prolongada Guerra bizantino-sasánida (602-628). Despois do inicio das conquistas musulmás e da conquista árabe de Armenia, só as partes occidentais de Armenia permaneceron en mans bizantinas, formando parte do thema de Armeniakon. Armenia seguiu dominada polos árabes a partir de entón, e foi gobernada por unha sucesión de emires nomeados polo Califato así como por príncipes locais.
Coa diminución do poder do califato e a fractura dos seus territorios periféricos en estados autónomos, os bizantinos puideron reafirmar a súa influencia sobre os principados armenios durante as campañas de Xoán Curcuas a principios do século X. Na primeira metade do século XI, baixo Basilio II e os seus sucesores, a maioría de Armenia estivo baixo o control bizantino directo, que durou ata a Batalla de Manzikert no 1071, cando toda Armenia caeu baixo o Imperio Selxúcida.
Notas editar
- ↑ Vahan Kurkjian: Armenia and the Romans
- ↑ Theodore Mommsen. The Provinces of the Roman Empire. Chapter IX, p. 68
- ↑ "Legio II Armeniaca". Arquivado dende o orixinal o 24 de febreiro de 2012. Consultado o 15 de xullo de 2019.
- ↑ Zarinkoob 1999 p = 199
- ↑ Hovannisian (2004), páx. 85, 92
- ↑ Hovannisian (2004), pp. 103–104
- ↑ Kazhdan (1991), p. 175
- ↑ Modelo:Hy icon Hakobyan, Tadevos Kh. «Մալաթիա» [Malatya], Armenian Soviet Encyclopedia. Yerevan: Armenian Academy of Sciences, 1981, vol. vii, p. 145.
- ↑ 9,0 9,1 9,2 Kazhdan (1991), p. 1846
- ↑ 10,0 10,1 Hovannisian (2004), p. 104
- ↑ Hovannisian (2004), pp. 104–105
- ↑ Hovannisian (2004), pp. 105–106
Véxase tamén editar
| Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Armenia |
Bibliografía editar
- Garsoïan, Nina G. (1998). "Aρμενία μεγάλη καὶ ἐπαρχία Μεσοποταμίας". ΕΥΨΥΧΙΑ. Mélanges offerts à Hélène Ahrweiler (en French). Paris: Éditions de la Sorbonne. pp. 239–264. ISBN 9782859448301.
- Migliorati, Guido. Cassio Dione e l'impero romano da Nerva ad Antonino Pio: alla luce dei nuovi documenti. Editore Vita e Pensiero. Roma, 2003 ISBN 88-343-1065-9
- Mommsen, Theodore. The provinces of the Roman Empire. Barnes & Noble Books. Nova York, 1996 ISBN 0-7607-0145-8