Apatía (filosofía)
A apatía (do grego apátheia, απάθεια), ou impasibilidade, é a virtude por excelencia dos estoicos e consiste na ausencia de paixóns (páthos).
Está estreitamente ligada ao concepto de providencia: xa que o estoico sabe que todo é como debe ser, el non se exalta nin se abate, firmemente convencido de que calquera suceso, aínda desagradábel, tende cara ao ben.
Resúmeo de xeito excelente o poeta romano Horacio:
Rebus angustis animosus atque
fortis appare; sapienter idem
contrahes vento nimium secundo
turgida vela
(Quinto Horacio Flacco, Carmina, oda X)
É dicir: Nos sucesos desfavorábeis mostra un ánimo forte; do mesmo modo recolle sabiamente as velas inchadas polo vento demasiado favorábel.
Nesas afirmacións nótase como o concepto de apatía se amplía dentro da cultura ecléctica romana, ata asumir posicións epicúreas como a aurea mediocritas.