Antonio Romero Ortiz

Antonio Romero-Ortiz García, nado en Santiago de Compostela o 24 de marzo de 1822 e finado en Madrid o 18 de xaneiro de 1884, foi un político liberal, ministro de Graza e Xustiza durante o Sexenio e ministro de Ultramar durante os gabinetes de Zavala e de Sagasta. Tamén foi un persoeiro importante no movemento do provincialismo galego.

Antonio Romero Ortiz

Biografía
Nacemento	24 de marzo de 1822 Santiago de Compostela, España
Morte	18 de xaneiro de 1884 (61 anos) Madrid, España
Lugar de sepultura	Sacramental de San Lorenzo y San José
Deputado no Congreso dos Deputados
Gobernador civil de Oviedo
Gobernador civil da provincia de Toledo
Gobernador civil
Gobernador civil de Alacant
Datos persoais
Residencia	rúa Serrano
Educación	Universidade Complutense de Madrid
Actividade
Lugar de traballo	Madrid
Ocupación	político, avogado, xornalista
Partido político	Unión Liberal
Membro de	Real Academia de la Historia
Descrito pola fonte	Ensayo de un catálogo de periodistas españoles del siglo XIX (1903-1904), (sec:Romero Ortiz (Antonio), p.393-394)

Traxectoria

Fillo do notario Domingo Manuel Romero e de Rita García Mariño, en 1837 conseguiu o título de Bacharel en Filosofía e en 1843 licenciouse en Dereito na Universidade Central de Madrid.

Romero Ortiz participou na Academia Literaria de Santiago durante os seus anos de estudante. Fundou con José Rúa Figueroa o periódico satírico de literatura e costumes Santiago y a ellos, que axiña foi prohibido. Máis tarde, xunto con Rúa Figueroa e Antolín Faraldo, foi editor da revista El Porvenir, dirixida por Faraldo.

Foi elixido deputado polo distrito da Coruña en 1854, polo de Noia en 1858, polo de Benisa (Alacant) e Noia en 1863 (o 20 de abril de 1864 optou por Noia), volveu ser elixido por Noia en 1864, en 1865 por Alcoi e Santiago de Compostela (correspondeulle representar a Compostela mediante sorteo); outra vez por Alcoi e Santiago en 1869 (optou de novo por Compostela). Volveu ser elixido por Noia en 1871, volvendo ser reelixido polo mesmo distrito ata 1884.

Foi Ministro de Graza e Xustiza inmediatamente despois da Gloriosa (de 8 de outubro de 1868 ao 22 de febreiro de 1869 e do 25 de febreiro ao 18 de xuño dese mesmo ano). Suprimiu seiscentos dos novecentos conventos existentes e a Orde dos Xesuítas, recoñeceu de feito o matrimonio civil e a liberdade de cultos; estas medidas déronlle fama de anticlerical, e recibiu o alcume de “Lutero Ortiz”.

O 13 de marzo de 1878 nomeárono ministro de Ultramar, cargo que desempeñou con Zavala e con Sagasta. Foi un destacado masón, que acadou o grao de Soberano Gran Comendador do Supremo Consello en 1882. Dende marzo de 1881 até outubro de 1883 foi gobernador do Banco de España.

Véxase tamén

Bibliografía

• Baró Pazos, Juan (1993). La codificación del derecho civil en España, 1808-1889 (en castelán). Santander: Servicio de publicaciones Universidad de Cantabria. ISBN 84-8102-002-8. 
• Pereira Martínez, Carlos (2008). "A Francmasonería na comarca do Barbanza" (PDF). Anuario de estudos do Barbanza (4): 103–127. 
• Priego Fernández del Campo, José; Cabezón, Pilar (1998). "La colección "Romero Ortiz" un museo romántico" (PDF). Militaria-revista de cultura militar (en castelán) 7: 455–475. ISSN 0214-8765. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 26 de novembro de 2011. Consultado o 01 de marzo de 2008. 

Outros artigos

• Lista de gobernadores do Banco de España

Ligazóns externas

• Ficha no Congreso dos DeputadosArquivado 16 de outubro de 2019 en Wayback Machine.