Boecio
Anicio Manlio Torcuato Severino Boecio (en latín, Anicius Manlius Severinus Boethius)[1] coñecido como Boecio, nado en Roma contra o 480 e finado en Pavia no 526, foi un senador romano, cónsul, magister officiorum, historiador, aínda que é coñecido, sobre todo, como filósofo de comezos da Idade Media.
Nome orixinal | (la) Anicius Manlius Torquatus Severinus Boethius (la) Boetius |
---|---|
Biografía | |
Nacemento | (la) Anicius Manlius Severinus Boethius c. 480 Roma (Reino de Italia) |
Morte | 524 (Gregoriano) (43/44 anos) Pavia (Reino ostrogodo) |
Causa da morte | pena de morte, decapitación |
Lugar de sepultura | San Pietro in Ciel d'Oro (pt) 45°11′29″N 9°09′18″L / 45.19128, 9.15494 |
Cónsul romano | |
510 – 511 ← Inportunus (en) – Flavius Felix (en) → | |
Senador romano | |
505 – 510 | |
Datos persoais | |
País de nacionalidade | Reino ostrogodo |
Relixión | Igrexa católica |
Actividade | |
Campo de traballo | Filosofía |
Ocupación | filósofo , político , matemático , teórico da música , escritor , musicólogo , tradutor |
Período de tempo | Antigüidade tardía |
Profesores | Quinto Aurelio Memio Símaco e Isidoro de Alexandria (pt) |
Influencias | |
Lingua | Lingua latina |
Enaltecemento | |
Día de festividade relixiosa | 23 de outubro (Igrexa católica) |
Obra | |
Obras destacables
| |
Familia | |
Cónxuxe | Elpis |
Fillos | Boethius (en) , Symmachus (en) |
Pai | Manlius Boethius (en) |
Traxectoria
editarBoecio proviña dunha antiga familia romana, os Anicii.[2] A familia gozaba do rango senatorial, o máis alto rango entre os patricios romanos. A esta familia pertenceron dous emperadores (Petronio Máximo e Olibrio) e un Papa. Aínda que as filiacións non están absolutamente confirmadas, parece que o propio avó de Boecio, do mesmo nome, era senador e desempeñou o cargo de prefecto do pretorio de Italia. No exercicio do cargo foi asasinado a resultas da conxuración que depuxo ao xeneral Aecio.[3] Tamén o pai de Boecio, Manlio Boecio, foi senador e chegou a exercer o consulado.
O seu pai morreu sendo Boecio cativo. Foi acollido por Quinto Aurelio Memio Símaco, membro tamén da clase senatorial romana, quen financiou os seus estudos de retórica e filosofía, coñecementos que ampliou en Atenas. Casou con Rusticiana, filla de Símaco.[4]
No ano 520 foi nomeado magister officiorum, cargo equivalente ao que podería chamarse un primeiro ministro, do rei ostrogodo Teodorico. Nomeou cónsules os seus dous fillos, Flavio Símaco e Flavio Boecio. A acumulación de tanto poder despertou os celos do partido filogótico, polo que foi acusado de conspiración polo referendarius Cipriano, membro dese partido. Foi encarcerado, torturado e decapitado en Ager Calventenus, ao norte de Pavia, "inxustamente", segundo el mesmo, por intentar protexer o Senado.
Obra
editarCo propósito de unificar ambas as escolas filosóficas, propúxose traducir ao latín as obras de Aristóteles e de Platón, mais non concluíu o seu proxecto: só se conservan a súa tradución das Categorías e do Peri hermeneias de Aristóteles e da Isagoge de Porfirio. Étienne Gilson afirma que Boecio foi, para o escolasticismo medieval, polas súas traducións, comentarios e escritos, a principal autoridade en Lóxica da Idade Media até que no século XIII foi traducido ao latín e comentado directamente o Organon completo de Aristóteles. Na súa obra principal realiza a distinción, que logo sería central para a Escolástica, entre id quod est (todo o ente) e quo est ou esse (aquilo que fai que o ente sexa).
A súa obra máis famosa é porén Consolación da filosofía. Trátase dun diálogo entre o propio Boecio e Filosofía, personaxe alegórico feminino que aparece perante Boecio para aclararlle o problema do destino, de por que os malvados logran recompensa e os xustos non. Filosofía intenta suavizar a súa aflición demostrándolle que a verdadeira felicidade consiste no desprezo dos bens deste mundo e na posesión dun ben imperecedoiro, que coincide coa Providencia universal que goberna todas as cousas, concepto este que toma do Estoicismo. O tema relaciónase directamente coa caída en desgraza do propio Boecio, polo cal se cre que esta obra foi composta no cárcere durante o longo ano que pasou antes de ser executado.
Este traballo tivo unha grande importancia para a ulterior teoloxía do Cristianismo medieval, pese a que tanto a metodoloxía como a terminoloxía que utiliza Boecio son simplemente filosóficas e en ningún momento presenta a cuestión en termos de fe cristiá. Por iso se chegou a discutir, incluso, se Boecio era realmente cristián.
Tamén escribiu sobre aritmética (De arithmetica), música (De música), e de teoloxía (Opuscula theologiae, cinco libros).
Traducións ao galego
editarConsolación da filosofía foi traducida ao galego por Helena de Carlos, publicada por Editorial Galaxia en 2005 na colección Clásicos en Galego.[5]
Eponimia
editarNotas
editar- ↑ Marenbon 2003, p. 7
- ↑ Kaylor & Philips 2012, p. 1.
- ↑ Heather (2005), pp. 244–245
- ↑ Boecio (2005), p. 9
- ↑ "Consolación da filosofía". Cultura Galega. 2005.
- ↑ "Boerhius". Gazetteer of Planetary Nomenclature (en inglés). 18 de outubro de 2010. Consultado o 7 de febreiro de 2023.
- ↑ "Boethius". Gazetteer of Planetary Nomenclature (en inglés). 7 de outubro de 2016. Consultado o 7 d febreiro de 2023.
Véxase tamén
editarWikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Boecio |
Bibliografía
editar- Boecio (2005). Consolación da filosofía. Colección: Clásico en galego, nº 5. (introdución de Helena de Carlos). Vigo: Galaxia. ISBN 978-84-8288-820-0.
- Heather, Peter (2005). The Fall of the Roman Empire: A New History Of Rome And The Barbarians (en inglés). Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0195159547.
- Kaylor, Noel; Philips, Philip (2012). A Companion to Boethius in the Middle Ages (en inglés). Leiden: Brill Publishers. ISBN 978-9004183544.
- Marenbon, John (2003). Boethius, Great Medieval Thinkers (en inglés). Nova York: Oxford University Press. ISBN 978-0195134070. OCLC 186379876.