Alonso Berruguete

artista español

Alonso Berruguete, nado en Paredes de Nava, Palencia en 1490 e finado en Toledo en 1561, foi un escultor castelán do manierismo, fillo do pintor Pedro Berruguete. Tamén fixo obras pictóricas.

Modelo:BiografíaAlonso Berruguete

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacementoc. 1486 Editar o valor en Wikidata
Paredes de Nava, España Editar o valor en Wikidata
Mortesetembro de 1561 (Gregoriano) Editar o valor en Wikidata (74/75 anos)
Toledo, España Editar o valor en Wikidata
Pintor de cámara
Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónpintor, escultor, arquitecto Editar o valor en Wikidata
Período de actividade1495 (Gregoriano) Editar o valor en Wikidata - 1561 (Gregoriano) Editar o valor en Wikidata
Obra
Obras destacables
Familia
PaiPedro Berruguete
Elvira González Editar o valor en Wikidata

Descrito pola fonteSvensk Uppslagsbok (pt) Traducir
Meyers Konversations-Lexikon, 4th edition (1885–1890) (en) Traducir
Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Editar o valor en Wikidata
BNE: XX889208
Alonso Berruguete, representado nunha estatua en Madrid (José Alcoverro, 1892).

Aprendeu pintura e escultura no taller familiar; as súas obras de entón evidencian o contacto cos escultores activos en Castela, fundamentalmente en Burgos, Ávila, Valladolid e Palencia. Desde 1507 estivo en Italia ampliando os seus coñecementos de pintura, principalmente en Florencia, onde debeu chegar cara a 1512. Alí é citado varias veces por Vasari, quen constata os seus contactos con Bramante, Michelangelo e Leonardo da Vinci. Estivo entre os manieristas toscanos discípulos de Andrea do Sarto e hai quen afirma que participou activamente na xénese do manierismo pictórico florentino. Copiou o Laocoonte recentemente descuberto en Roma por encargo de Bramante, e iso fai supor que se aliñaba no grupo rival de Michelangelo Buonarrotti.

Os longos anos de estancia en Italia permitíronlle coñecer profundamente aos mestres do Quattrocento e os modelos da escultura grecolatina clásica; na súa obra hai unha admiración profunda pola obra de Donatello, quen lle inspira algúns tipos, e, desde logo, Miguel Anxo, polos seus volumes rotundos e a atormentada terribilitá da súa obra final. De Leonardo da Vinci aprendeu a individualizar os rostros, a pesar do cal todas influencias confluíron nun estilo moi persoal e un temperamento fortemente expresivo, que se reflicte nas súas figuras dun contorno llameante e anguloso que revive a estética do Gótico. Vasari considera que en Florencia copiou os cartóns de Michelangelo realizados para a decoración da sala do Gran Consello.

Galería de obras

editar

Véxase tamén

editar

Outros artigos

editar

Bibliografía

editar
  • Camón Aznar, José (1979). Espasa-Calpe, ed. Berruguete. Madrid. ISBN 84-239-4279-1. 
  • Ricardo de Orueta, Berruguete y su obra, Madrid, 1917. Ed. corrixida e prologada: Madrid, Ministerio de Cultura-Museo Nacional Colexio de San Gregorio, 2011 ISBN 978-84-8181-024-7.
  • VV. AA., Museo Nacional Colegio de San Gregorio. Colección / Collection, Madrid, Ministerio de Cultura, 2009. (Ed. bilingüe, Saint Gregory's College National Museum), ISBN 978-84-8181-422-4
  • Camón Aznar, José (1979). Espasa Calpe, ed. Berrugete. Madrid. ISBN 84-239-4279-1. 

Ligazóns externas

editar