Alfred Werner

químico suizo

Alfred Werner, nado en Mulhouse, Alsacia, antes en Alemaña, actualmente en Francia, o 12 de decembro de 1866 e finado en Zürich o 15 de novembro de 1919, foi un químico suízo, profesor da Universidade de Zürich e gañador do Premio Nobel de Química en 1913 por propor a configuración en octaedro dos complexos de transición metálica. Werner desenvolveu as bases do complexo metálico moderno. Foi o primeiro químico inorgánico en gañar o Premio Nobel, de feito o único antes de 1973.

Modelo:BiografíaAlfred Werner

(1914) Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento12 de decembro de 1866 Editar o valor en Wikidata
Yo no sé qué me pasó Editar o valor en Wikidata
Morte15 de novembro de 1919 Editar o valor en Wikidata (52 anos)
Zürich, Suíza Editar o valor en Wikidata
Lugar de sepulturaRehalp Cemetery (en) Traducir, 85067 Editar o valor en Wikidata
EducaciónETH Zürich
Universidade de Zürich Editar o valor en Wikidata
Director de teseArthur Rudolf Hantzsch (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
Actividade
Campo de traballoQuímica orgánica, fisicoquímica e química Editar o valor en Wikidata
Ocupaciónquímico, profesor universitario Editar o valor en Wikidata
EmpregadorUniversidade de Zürich Editar o valor en Wikidata
Obra
Arquivos en
Familia
CónxuxeEmma Werner Editar o valor en Wikidata
Premios

Descrito pola fonteGrande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Вернер Альфред)
Georgian Soviet Encyclopedia (en) Traducir, (vol:4, p.373)
Obálky knih, Editar o valor en Wikidata
WikiTree: Werner-1049 Find a Grave: 127296952 Editar o valor en Wikidata

Traxectoria

editar

Aos 18 anos realizou os seus primeiros experimentos químicos. Realizou os seus estudos en Karlsruhe, Zürich e París. Foi profesor de química orgánica do Politécnico de Zürich en 1895 á idade de 29 anos. Foi membro de asociacións de investigadores de Suíza, Francia, Inglaterra e Rusia.

Padeceu de Arteriosclerosis a partir de 1913 e morreu diso en 1919 en Zürich.

Investigacións científicas

editar

Werner desenvolveu no seu traballo de doutoramento as bases para o estudo dos complexos metálicos.

En 1893 enunciou a teoría da coordinación tamén chamada das valencias residuais segundo a cal os compoñentes moleculares inorgánicos actúan como un núcleo central ao redor do cal sitúanse un número definido doutros átomos, radicais ou outras moléculas segundo un patrón xeométrico sinxelo, e grazas á cal chegaron a descubrirse os isómeros de moitas combinacións metálicas. Propuxo a configuración en octaedro dos complexos de transición metálica.

En 1913 foi galardoado co Premio Nobel de Química en recoñecemento do seu traballo sobre o axuste de átomos nas moléculas polas cales abriu novas portas en investigacións anteriores e abriu novos campos de investigación especialmente en química inorgánica.

En 1914 descubriu o exol, un sal de cobalto, o primeiro composto quiral que non contiña átomos de Carbono.

Obras escritas

editar
  • Beiträge zur Theorie der Affinität und Valeur, Lehrbuch der Stereochemie (1904)
  • Ueber die Konstitution und Konfiguration von Verbindungen höherer Ordnung (1914).

Véxase tamén

editar

Ligazóns externas

editar
Predecesor:
Victor Grignard
Paul Sabatier
Premio Nobel de Química
 

1913
Sucesor:
Theodore William Richards