Alfabeto bengalí
O alfabeto bengalí ou escrita bengalí (en bengalí: বাংলা বর্ণমালা, romanizado: Bāṅlā bôrṇômālā) é o alfabeto que se emprega para escribir a lingua bengalí, e que historicamente tamén se usou para escribir o sánscrito dentro de Bengala. É un dos sistemas de escrita máis amplamente adoptados do mundo (usado por uns 265 millóns de persoas).[1] É un dos sistemas de escrita oficiais da India. Tamén é a forma de escrita oficial da lingua bengalí en Bangladesh, Bengala Occidental, Tripura e o val de Barak, en Assam. Foi a única escrita oficial da lingua meitei en Manipur até a aprobación da Lei de modificación da lingua oficial de Manipur de 2021.[2]
Dende o punto de vista da súa clasificación, o sistema de escritura bengalí é un abugida, é dicir, os seus grafemas vocálicos realízanse principalmente non como letras independentes, senón como diacríticos modificando a vogal inherente na letra base á que se engaden. Escríbese de esquerda a dereita e usa unha soa letra maiúscula, o que o converte nun guión unicameral, en oposición a un bicameral como a letra latina. É recoñecible, como algúns outros sistemas de escritas bráhmicas, por unha liña horizontal distintiva coñecida como śirorekhā que percorre a parte superior das letras que as une. O sistema de escritura bengalí non ten tanta forma de bloque e presenta unha forma máis sinuosa e fluída ca a escrita devanágari, que visualmente ten bordos máis duros na súa ortografía.[3]
Notas
editar- ↑ "Bengali alphabet". Arquivado dende o orixinal o 26 de xaneiro de 2008. Consultado o 11 de xuño de 2005.
- ↑ "GAZETTE TITLE: The Manipur Official Language (Amendment) Act, 2021". manipurgovtpress.nic.in. Arquivado dende o orixinal o 6 de marzo de 2023. Consultado o 3 de febreiro de 2023.
"Manipuri Language" means Meeteilon written in Meetei Mayek and spoken by the majority of Manipur population: Provided that the concurrent use of Bengali Script and Meetei Mayek shall be allowed in addition to English language, for a period up to 10(ten) years from the date of commencement of this Act.
- ↑ George Cardona e Danesh Jain (2003), The Indo-Aryan Languages, Routledge, ISBN 978-0-415-77294-5
Véxase tamén
editar| A Galipedia ten un portal sobre: India |
Bibliografía
editar- Ashraf, Syed Ali; Ashraf, Asia (1966). "Bengali Diphthongs". En Dil A. S. Shahidullah Presentation Volume. Lahore: Linguistic Research Group of Pakistan. pp. 47–52.
- Chatterji, Suniti Kumar (1939). Vasha-prakash Bangala Vyakaran (A Grammar of the Bengali Language). kolkata: University of Rabindra Bharaty (RBUDDE).
- Chowdhury, Munier (1963). Shahitto, shônkhatôtto o bhashatôtto (Literature, statistics and linguistics). Bangla Academy Potrika 6 (Dhaka). pp. 65–76.
- Kostic, Djordje; Das, Rhea S. (1972). A Short Outline of Bengali Phonetics. Calcuta: Statistical Publishing Company.
- Hai, Muhammad Abdul (1964). Dhvani Vijnan O Bangla Dhvani-tattwa (Phonetics and Bengali Phonology). Dhaka: Bangla Academy.
- D.R, Master (2010). Bengali Sarabarna Banjan Barna Learning. Asiatick Researches (Calcuta: Asiatick Society). Arquivado dende o orixinal o 11 de outubro de 2021.
- Salomon, Richard (1998). Indian Epigraphy: A Guide to the Study of Inscriptions in Sanskrit, Prakrit, and the Other Indo-Aryan Languages. Nova York: Oxford University Press.
- Sarkar, Pabitra (1987). Bangla Dishôrodhoni (Bengali Diphthongs). Bhasha 4–5 (Calcuta). pp. 10–12.