Afonso II de Portugal
Afonso II de Portugal, nado en Coímbra o 23 de abril de 1185 e finado na mesma vila o 25 de marzo de 1223, alcumado "O Gordo", "O Craso" ou "O Gafo", en virtude da enfermidade que o tería afectado, foi o terceiro rei de Portugal. Afonso II era fillo do rei Sancho I de Portugal e da súa muller, Dulce de Berenguer, máis coñecida como Dulce de Barcelona, infanta de Aragón. Afonso sucedeu ao seu pai en 1211.
| Afonso II de Portugal | |
|---|---|
 | |
| Rei de Portugal | |
| Período | 26 de marzo de 1211 - 25 de marzo de 1223 |
| Antecesor | Sancho I de Portugal |
| Sucesor | Sancho II de Portugal |
| Datos persoais | |
| Nacemento | 23 de abril de 1185 e 1185 |
| Coímbra | |
| Falecemento | 25 de marzo de 1223 e 1223 |
| Coímbra | |
| Pai | Sancho I de Portugal |
| Nai | Dulce de Aragão |
| Cónxuxe | Urraca de Borgoña |
| Fillos | Sancho II de Portugal, Afonso III de Portugal, Leonor de Portugal e Fernando de Portugal, Senhor de Serpa |
| Relixión | cristianismo |
| Na rede | |
   | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Reinado editar
O reinado de Afonso II caracterizouse polo un novo estilo de goberno, contrario á tendencia belicistas dos seus antecesores. Afonso II non contestou as súas fronteiras con Galicia e León, nin buscou a expansión para o sur (non obstante no seu reinado ter sido tomado aos musulmáns a cidade de Alcácer do Sal, en 1217, pero por iniciativa dun grupo de nobres, liderados polo bispo de Lisboa), preferindo consolidar a estrutura económica e social do país. O primeiro conxunto de leis portuguesas é da súa autoría e visan sobre temas como a propiedade privada, dereito civil e cuñaxe de moeda. Foron aínda publicadas embaixadas a diversos países europeos, co obxectivo de establecer tratados comerciais. A pesar de non ter tido problemas militares, enviou tropas portuguesas que, ao lado de castelás, aragonesas e francesas, combateron bravamente na célebre batalla das Navas de Tolosa na defensa da Península Ibérica contra os musulmáns.
Outras reformas de Afonso II tocaron na relación da coroa portuguesa co Papa. Cara á obtención do recoñecemento da independencia de Portugal, Afonso I, o seu avó, foi obrigado a lexislar varios privilexios para a Igrexa. Anos despois, estas medidas comezaron a ser un peso para Portugal, que vía a Igrexa desenvolverse como un estado dentro do estado. Coa existencia de Portugal firmemente establecida, Afonso II procurou minar o poder clerical dentro do país e aplicar parte dos ingresos das igrexas en fins de utilidade nacional. Esta actitude deu lugar a un conflito diplomático entre o Papado e Portugal. Despois de ter sido excomungando polo Honorio III, Afonso II prometeu rectificar os seus erros contra a Igrexa, mais morreu en 1223 excomungando, sen facer ningún esforzo serio para cambiar a súa política.
En 1214 redactou o seu testamento. O Testamento de Afonso II é o documento máis antigo conservado en lingua portuguesa.
Descendencia editar
Do seu casamento con Urraca de Borgoña, Afonso II tivo 5 fillos:
- Sancho II de Portugal (1207-1248)
- Afonso III de Portugal (1210-1279)
- Leonor, infanta de Portugal (1211-1231), casou co rei Valdemar III de Dinamarca
- Fernando de Portugal, Señor de Serpa (1217-1246), señor de Serpa
- Vicente de Portugal (1219)
Véxase tamén editar
Ligazóns externas editar
| Commons ten máis contidos multimedia sobre: Afonso II de Portugal |
- Chronica do muito alto e muito esclarecido principe D. Afonso II, terceiro rey de Portugal, Rui de Pina (1440-1522), Lisboa Occidental, 1727 (en portugués)
- Chronica de El-Rei D. Affonso II, Rui de Pina (1440-1522), Lisboa: Escriptorio, 1906 (en portugués)
| Rei de Portugal | ||
|---|---|---|
Segue a: Sancho I de Portugal |
Afonso II de Portugal | Precede a: Sancho II de Portugal |
| Dinastía de Borgoña | ||