Abellón (macho da abella)

macho da abella

Os abellóns, abáboros ou abázcaros[1] son as abellas machos da colmea; desenvólvense en celas máis grandes cás obreiras, de 8 milímetros de diámetro e proceden de ovos sen fecundar (partenoxénese). Nacen aos 24 días da posta, a cela operculada é facilmente recoñecible xa que sobresae por ser máis avultada que a dunha obreira. Cando se lles permite estirar panais ás obreiras sen cera estampada é factible que constrúan panais con celas propias de abellóns, nos cales a raíña depositará ovos non fecundados que darán orixe a abellóns. É importante que o apicultor non leve marcos con celas de abellóns á cámara de cría en virtude de que a reprodución destes é inversamente proporcional á produción de mel. As abellas manteñen naturalmente proporcións de abellóns elevadas, con respecto á necesaria na práctica apícola, destinada á produción de mel.

Os abáboros aparecen normalmente na primavera, perdurando en toda a estación reprodutiva da colonia, primavera-verán-comezo de outono, sempre que existan raíñas sen fecundar; o tempo de vida da abella macho é de aproximadamente 3 meses. Se o fluxo de alimento é escaso as abellas obreiras expulsan os machos, os cales acaban morrendo de frío ou fame fóra da colmea. As colmeas con raíñas virxes toléranos ata a fecundación da mesma.

A fecundación da abella raíña ou abella mestra prodúcese no voo de fecundación ou voo nupcial, que normalmente as raíñas repiten en dúas, tres e ata en cinco oportunidades. Copulando en pleno voo para caeren ao pasto moitas veces xuntos. Logo da cópula o abáboro morre dado que se desprende o seu aparello xenital. As raíñas copulan con ata 15 abáboros, asegurándose deste xeito unha variabilidade xenética (debido á poliandria: varios pais) que terá a prole. A raíña garda no interior do seu abdome o esperma dos diferentes machos cos que copulou. Os abáboros non posúen aguillón, xa que este é en realidade un colector de ovos modificados.

Ciclo vital do abellón editar

Tipo ovo Larva Operculado Pupa Período de
desenvolvemento
Fertilidade
Abellón 3 días ata o 6º 1/2 día ata o 9º 1/2 día ata o 15º 1/2 día 16 días máis aprox. 24 ou 25 días

As funcións do abáboro na colmea editar

Fecundar a raíña: aos 12-24 días do seu nacemento, están maduros para o apareamento, as aletas que suxeitan o aparello xenital da raíña deben estar alaranxadas. Realizan a diario grandes percorridos en busca de colmeas cunha raíña virxe.

No voo nupcial, o abáboro máis forte fecundará a raíña, xa que el é o que a alcanza máis facilmente no seu voo vertical. Adoitan ter lugares específicos onde se pousan durante o día á espera dun voo de fecundación, e se non conseguen fecundar unha raíña, vagarán dunha colmea a outra. Este comportamento convérteos en importantes transmisores de enfermidades.

Producir calor: póusanse sobre os cadros con cría para substituíren as obreiras ama de cría na produción de calor e quentaren así a cría, de xeito que as obreiras poden exercer para outras funcións.

 
Abellóns e obreiras

Repartir néctar: os abellóns realizan a trofalaxe, que é a conduta de repartir alimento entre as obreiras, provendo alimento ata a 50 obreiras. O néctar, con gran porcentaxe de auga, debe pasar varias veces polo bocho das obreiras para chegar a ser mel, desta forma, os abáboros contribúen á elaboración do mel.

Os abellóns son facilmente recoñecibles por varias características: os seus grandes ollos que se tocan se os observamos desde a parte superior, maior tamaño, abdome rectangular longo e robusto e un voo ruidoso. Nas fotografías é posible comparar o tamaño dos ollos dun abáboro e unha obreira. Os seus ollos ao ser grandes permítenlle ter un amplo campo de visión; é sen dúbida a caste que mellor ve, xa que deben poder localizar as femias virxes no voo de apareamento. Teñen a lingua moi curta, o cal lles impide libar o néctar, por iso son alimentados polas obreiras. Non teñen corbícula no terceiro par de patas como as obreiras, o que lles impide o transporte de pole ou própole. Ao non posuíren glándulas odoríferas poden entrar a calquera colmea, xa que as abellas obreiras encargadas da vixilancia da colmea non poden identificalos como membros da colonia ou elementos espurios. Non teñen aguillón.

Elixir abáboros que un quere que fecunden unha raíña editar

Se un seleccionou unha colmea mansa e quere que este carácter (transmitido polos abáboros) prevaleza, pódese establecer unha zona de fecundación. Para iso as colmeas que un pretende que acheguen os abáboros deben estar saturadas deles. O apicultor deberá instalar marcos con celas de abellóns na cámara de cría destas colmeas, polo menos 60 días antes da fecundación das raíñas, nacidos os abellóns aos 24 días, e madurados sexualmente nun tempo similar, estaremos en condicións de saturar cos exemplares elixidos unha zona de fecundación, tendo deste xeito maior probabilidade de apareamento.

Outro método para a elección da xenética dos abáboros é a inseminación artificial da abella raíña con seme destes. O seme obtense cunha xiringa de fecundación especial, apertando o abdome dos abáboros sexualmente maduros.

Notas editar

  1. Téñase en conta que tamén se lles chama abellóns aos abesouros (Bombus) e ao Vespa crabro. Ademais, abáboro e abázcaro tamén son nomes que se lle dan a Vespa crabro.

Véxase tamén editar

Outros artigos editar

Ligazóns externas editar