Avogado das silveiras: aplícase a quen, sen ter o título de avogado, presume de saber de leis. Tamén, a quen adoita actuar de mala fe para provocar disputas e preitos dos que tirar algún proveito.
A silva que me picou/ ela no camiño queda,/ inda me non picou silva/ que me non vingase dela[8].
A silveira prendediza/ prende no aro da poza;/ tamén os amores prenden/ no curazón dunha moza[9].
Antes quero á miña porta/ unha silva que me pique/ que non unha mala lengoa/ que a miña honra me quite (Xaquín Lorenzo Fernández, 41.</ref>.
Arriba raposo,/que estás tras do toxo,/non comas o año/a Pedro Castaño/que vai na ribeira/catar a manteiga/pra a vella parida/que está na silveira/con feixe de estelas/queimando as canelas.</ref>.
Dices que non pode ser/ silva verde dar un cravo,/ védelo eiquí ben bonita/ criado no monte bravo[10].
Foi a merla onde a formiga/ e pedíulle un pan prestado;/ a formiga lle repuxo:/ Mentras andas na silveira,/ chirlo merlo, chirlo merlo,/ traballa de vrau/ pra comer de inverno[11].
Moreniña, moreniña,/ morena coma unha mora;/ non sei que ten o moreno/ que a todo o mundo namora[12].
O crego da miña aldea/ ten as cirolas rachadas/ que llas rachou a silveira/ por correr tras das criadas[13].
O paxaro cando canta/ mete o rabo na silveira,/ esí fai a boa moza/ cando non hai quen a queira[14].
O paxaro, cando canta,/ mete o rabo nas silveiras;/ tamén o meten as mozas/ cando non ten quen os queira[15].
O reiseñol cando canta/ mete o pico na silveira,/ tamén eu me adivertía/ cunha meniña solteira[16].
Quen me dera miña nai/ anque fora dunha silva,/ que anque me a silva picara/ eu sempre era a súa filla (Xaquín Lorenzo Fernández, 137.</ref>.
Teño unha flor de silveira/ que me deu o meu amor/ cando viñamos da festa,/ da festa da Conceición (Xaquín Lorenzo Fernández', 152. Festa de Santa María a Real de Entrimo, o 15 de agosto.</ref>.
Teño unha silveira á porta/ que de contado me prende,/ teño unha mala veciña/ que sen diñeiro me vende (Xaquín Lorenzo Fernández, 153.</ref>.
Tu disme que non me queres,/ non me dá pena maldita,/ que a mancha dunha mora/ con outra verde se quita (Xaquín Lorenzo Fernández, 157.</ref>.