Éter (mitoloxía)

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Éter (homónimos).

Na mitoloxía grega, Éter era unha das deidades primoriais, personificación do ceo superior, onde a luz do sol é máis limpa que no ceo máis próximo á terra. É dicir, Éter sería o espazo situado por riba do ceo que vemos: segundo os Himnos homéricos, Helios (o Sol) habita no Éter, e tamén os Ventos soplan desde este lugar. Debe diferenciarse a Éter (esa rexión superior do ceo) do ceo propiamente dito, personificado en Urano.

Éter loitando contra un xigante na Xigantomaquia (relevo no altar de Pérgamo)

Considérase fillo de Érebo (a Escuridade) e Nicte (ou Nix, a Noite), e irmán de Hémera (a luz do Día).

"Do Caos naceron Érebo e a negra Noite. Da Noite, á súa vez, xurdiron Éter e Hémera, ós que enxendrou como froito dos seus amores con Érebo".

(Hesíodo: Teogonía 124-126)

Outras tradicións, como recolle Hixino no prólogo ás súas Fábulas , narran que Éter se uniu a Hémera (o Día), e que de aí naceron Xea (a Terra), Urano (o Ceo) e Ponto (o Mar). Tamén naceron desta unión diferentes conceptos abstractos, que foron personificados na mitoloxía: a Dor, o Pesar, a Ira, a Astucia, a Mentira, o Xuramento, a Vinganza, o Esquecemento, a Covardía, o Medo, o Incesto, etc. E finalmente, tamén diferentes titáns (como Océano, Temis, Hiperión), e outros moitos personaxes mitolóxicos, como o Tártaro, os Ciclopes e os Hecatonquiros, Atlas, etc.

Segundo Cicerón, Éter era o pai de Xúpiter e de Urano (Grimal).

Véxase tamén

Bibliografía

• GRIMAL, Pierre: Diccionario de mitología griega y romana. Ed. Paidós, 1981.
• HESÍODO: Teogonía. Trabajos y días. Escudo. Certamen, Alianza Editorial, 3ª ed., 2013 [a numeración segue a utilizada neste texto].
• Hixino: Fábulas mitológicas. Tradución, introdución e notas de Francisco Miguel del Rincón Sánchez. Alianza Editorial 2009.