Vissarion Belinski
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xaneiro de 2018.) |
Vissarion Grigorievich Belinski (en ruso, Виссарио́н Григо́рьевич Бели́нский), nado en Sveaborg o 11 de xuño de 1811 e finado o 7 de xuño de 1848, foi un crítico literario ruso.
  | |
| Nome orixinal | Vissarion Grigorievich Belinski |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | Виссарио́н Григо́рьевич Бели́нский 30 de maio de 1811 (Xuliano) Suomenlinna (pt)  |
| Morte | 7 de xuño de 1848 (37 anos) San Petersburgo |
| Causa da morte | Morte natural (Tuberculose ) |
| Lugar de sepultura | Literatorskie mostki cemiterio Volkovo |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Imperio Ruso |
| Educación | Moscow University's Department of Philosophy (en) |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Filosofía, literatura, estética e crítica literaria |
| Ocupación | filósofo , violinista , teórico literario , xornalista , escritor , crítico literario , xornalista de opinión |
| Período de actividade | 1830 - |
| Movemento | Crítica literaria e xornalismo de opinión |
| Lingua | Lingua rusa |
| Familia | |
| Cónxuxe | Maria Orlov (en) |
Sinatura .jpg){kind=small} | |
 | |
Traxectoria editar
Fillo dun médico militar, estudou nos institutos de Chembar e Penza. Entre 1829 e 1832 estudou na Universidade de Moscova, pero tivo que deixala por organizar un grupo de adeptos da filosofía alemá e ler en público o drama romántico Dimitri Kalinin, no que se criticaba a servidume. Con moitos problemas económicos, viviu facendo traducións do francés e colaborando nalgunhas publicacións. En 1833 entrou no faladoiro filosófico e literario que organizara o poeta Nikolai Stankevich, interesándose polos problemas literarios e afondando no coñecemento da filosofía alemá de Kant, Friedrich Schelling e Hegel. O seu primeiro artigo de crítica literaria publicouno en 1834, e de 1835 a 1836 apareceron en Teleskop outros ensaios sobre a novela rusa, Gógol ou Vladimir Benediktov.
En 1837 caeu enfermo de tuberculose, curou en Piatigorsk, onde coñeceu a Lérmontov. Dous anos despois instalouse en San Petersburgo, para dirixir Otechestvennie Zapiski (Отечественные Записки. Apuntamentos patrióticos) ata 1846. A publicación converteuse no voceiro da vangarda literaria rusa, nela publicou numerosos traballos e comezou unha serie de panorámicas anuais. Publicou tamén obras de Gógol. Belinski expuxo os principios e o manifesto do Naturalismo en Rusia, escola á que se uniran Gógol, Fiódor Dostoievski, Iván Goncharov, Grigorovich e outros. En 1842 apoiou a Gógol tirando do prelo a novela As almas mortas, prohibida pola censura tsarista. Escribiu estudos que comparaban autores occidentais cos eslavos: Pushkin fronte a Byron e Shakespeare; Lérmontov e Byron; Vladimir Odoievski e E. T. A. Hoffmann etc. Tamén realizou estudos de autores occidentais por separado, como George Sand, Schiller, Goethe, Walter Scott e outros. En 1846 deixou a revista por conflitos co seu propietario. Pasou a realizar a sección de crítica literaria de Sovremennik (O contemporáneo) dirixida polo poeta Nikolai Nekrasov, alí publicou as panorámicas literarias de 1846 e 1847 e numerosos artigos, notas e recensións literarias.
En 1847 trasladouse a Berlín e Salzburgo para tratar a súa enfermidade, xa moi avanzada. Desde este último lugar escribiu a famosa Carta a Gógol en resposta ó seu cambio ideolóxico cara ó tradicionalismo, na que o acusaba de predicador do látego e apóstolo do escurantismo. Considérase esta carta o exemplo máis brillante de crítica literaria na literatura rusa do XIX. Belinski morreu un ano máis tarde, nas vésperas do seu arresto pola policía. Mesmo a mención do seu nome na prensa estivo prohibida ata 1856. As súas obras completas, en doce volumes, publicáronse entre 1859 e 1862.