Vince Carter

Vincent Lamar Carter, nado o 26 de xaneiro de 1977, en Daytona Beach, Florida, é un ex xogador profesional de baloncesto estadounidense. Foi All-Star en oito tempadas e noutras dúas foi incluído no Segundo e Terceiro Mellor Quinteto da NBA. É o único xogador na historia da NBA en xogar 22 tempadas na liga e en catro décadas diferentes, dende 1999 a 2020. É curmán do ex xogador de baloncesto profesional Tracy McGrady.

Vince Carter

Posición	Escolta
Información persoal
Nacemento	26 de xaneiro de 1977 (47 anos) Daytona Beach, Florida
Nacionalidade	Estados Unidos
Altura	1,98 m (6 ft 6 in)
Peso oficial	100 kg (220 lb)
Información da carreira
Instituto	Mainland (Daytona Beach, Florida)
Universidade	North Carolina (1995–1998)
NBA Draft	1998 / Rolda: 1 / Elección: 5 Por Golden State Warriors
Carreira	1998–2020
Historial de equipos
Toronto Raptors (1998–2004) New Jersey Nets (2004–2009) Orlando Magic (2009–2010) Phoenix Suns (2010–2011) Dallas Mavericks (2011–2014) Memphis Grizzlies (2014–2017) Sacramento Kings (2017–2018) Atlanta Hawks (2018–2020)
Premios e galardóns
1× Rookie do Ano (1998) 8× NBA All-Star Game (2000-2007) 1× Concurso de mates (2000)

Foi seleccionado no posto número cinco do Draft de 1998 por Golden State Warriors e traspasado ao momento a Toronto Raptors. Foi na franquía canadense onde se forxou a súa lenda de especialista do mate, con participacións tan sobresalientes como a do concurso de mates de 2000 en Oakland, onde levou o título deixando mates para o recordo. Na súa tempada como novato levou o galardón de Rookie do Ano da NBA. O seu alcume máis popular alí foi o de "Air Canada", alcume que responde o nome do pavillón en Toronto, o Air Canada Centre. Na tempada 2004-05 foi traspasado a New Jersey Nets. Coa selección de baloncesto de Estados Unidos alzouse coa medalla de ouro nos Xogos Olímpicos de Sidney 2000. Famoso naquela cita foi o mate saltando ao xogador francés Frédéric Weis. Co seu 1,98 de estatura xoga na posición de escolta.

Inicios

Vince foi o primeiro dos dous nenos que tiveron Michelle, e Vince Carter. Michelle foi profesora, do mesmo xeito que o padrasto do pequeno Carter, Harry Robinson. O pai biolóxico de Carter, Vince Sr., abandonou a súa familia cando Vince estaba en segundo grao. A familia de Carter estivo en contacto máis tarde con Vince Sr., pero Vince Carter considera a Harry como o seu verdadeiro pai. Vince comezou a xogar ao baloncesto á idade de dous anos. Estaba obsesionado co xogo e pronto adquiriu un ídolo en quen fixarse, Julius Erving. Carter ficou marabillado coa habilidade para voar que posuía o "Dr.J" e de aí comezou a imitar as súas xogadas no playground. Os seus movementos eran tan salvaxes que os seus amigos lle alcumaron "UFO" (Obxecto voador non identificado).

Pero os pais de Vince non querían que centrase todo o seu tempo no baloncesto e buscaron para el outros pasatempos para desenvolver a súa creatividade. Harry foi líder dun grupo musical e introduciu a Vince a tocar o saxofón, a trompeta e o tambor. Vince pasaba incontables horas nas canchas de baloncesto de Daytona Beach, onde o mate era un factor fundamental na cultura do playground. Carter dominábao e por iso sempre xogaba con mozos maiores que el. O seu tío, Oliver Lee, tivo bastante que ver no desenvolvemento de Vince en todas as facetas do xogo. Lee foi unha estrela da Universidade de Marquette, e foi elixido por Chicago Bulls no Draft da NBA de 1981, pero nunca xogaría na NBA, así que regresou a Daytona Beach, onde a súa lenda creceu no playground. Os pais de Vince vían ben que xogase ao baloncesto, mais só se iso non supuña descoidar a súa educación. De modo que Vince Carter ingresou no Mainland High School, onde tamén estudou Denzel Washington.

Traxectoria deportiva

High School

En Mainland High School converteuse na estrela na súa primeira tempada co equipo en 1991-92. Vince era consciente da capacidade de salto que tiña e as posibilidades que iso lle abría, de modo que se marcou traballalo aínda máis, á vez que o facía co dribbling, o pase e o bote con ambas as mans. No seu ano sophomore en Mainland, Carter xa estaba no 1.83 de estatura e continuaba crecendo. Con todo, e a pesar da súa altura, seguiu xogando de exterior. Vince fixo 20 puntos por partido. No seu ano júnior, Carter estaba xa próximo ao 1.98 e o seu adestrador, Charlie Brinkerhoff, cambioulle de posición, de base/escolta a beirado, onde podía xogar ao poste e sacar partido dos seus centímetros á hora de rebotear. Vince acabou a tempada promediando 25 puntos e 11 rebotes para os Buccaneers, aos que levou a un récord de 30-2.

No seu ano sénior, Vince compaxinou ademais estudos, baloncesto, e esta vez música, xa que estivo na banda de marcha de Mainland. Despois de liderar aos Buccaneers a participar nos torneos máis prestixiosos de Estados Unidos e de ser elixido "Mr. Basketball" de Florida, os expertos predixeron que xogaría con Florida ou con Florida State. Con todo, Carter decantouse por North Carolina. Carter participou no McDonald's All-American de 1995, participando tamén no concurso de mates ESPN Field All-American xunto con Paul Pierce en 1995, e proclamándose vencedor.

Universidade

Carter xogou durante tres tempadas cos Tar Heels da Universidade de North Carolina. Alí coincidiu co adestrador Dean Smith en 1995, e posteriormente formou parte dos denominados "Six Starters" xunto con Antawn Jamison, Shammond Williams, Ed Cota, Ademola Okulaja e Makhtar N'Diaye. Á súa chegada ao campus, Vince, que non sabía como ía ser recibido, observou que a súa fichaxe se anunciaba na prensa: "Vinsanity" had come to Carolina" (Vinsanity vén a Carolina). Un par de semanas despois, os mozos xa lucían o número 15 que Carter aínda non vestira.

Vince chegou a un equipo que perdera aos seus dous mellores xogadores. Jerry Stackhouse e Rasheed Wallace deixaron o equipo cando só levaban dúas tempadas nas que levaran aos Tar Heels á Final Four. Carter compartiu vestiario na súa primeira tempada con outro freshman de moito talento como era Antawn Jamison. Ademola Okulaja, Serge Zwikker, Jeff McInnis e Dante Calabria foron outros xogadores importantes que conformaron o persoal e que axudaron ao equipo de Smith a lograr un refacho de vitorias de 20 partidos consecutivos. Carter non tivo un bo primeiro ano, e pasou de ser titular ao banco perdendo protagonismo en favor de Okulaja ou Jamison, que gañou o premio de Freshman do Ano na Atlantic Coast Conference. Acabou a tempada con medias de 7,5 puntos e 3,8 rebotes en case 18 minutos de xogo. Os Tar Heels caeron en segunda rolda do torneo NCAA fronte a Texas Tech Rede Raiders.

Carter decidiu quedar no campus durante o verán de 1996 para traballar o seu xogo. Isto tivo o seu reflexo ao comezo da súa tempada sophomore, na 1996-97, Carter progresou tanto ofensiva como defensivamente. Smith estaba encantado co xogo de Vince e ao técnico non quedou mais remedio que xogar con dúas bases, Cota e Williams, para que o tres tivesen cabida. Os Tar Heels alcanzaron a Final Four de 1997, pero non puideron disputar o título ao caer fronte a Arizona Wildcats de Mike Bibby, ao cabo, campións. En 27 minutos de media Carter asinou 13 puntos (con 52.5% en tiros de campo), 4.5 rebotes e 2.4 asistencias. Antes de comezar esta tempada, Tracy McGrady, unha estrela de instituto, descubriu grazas a Carter que eran curmáns.

Na súa última tempada como universitario, o lendario técnico Dean Smith tívose que retirar tras 36 tempadas no cargo debido a que estaba a loitar por superar un cancro. O asistente Bill Guthridge fíxose cargo do equipo. Carter e Jamison formaron unha das mellores duplas da NCAA e alcanzaron de novo a Final Four, aínda que volveron quedar ás portas tras ser eliminados por Utah Utes. O equipo chegaba como cabeza de serie número 1. Na final da East region, Carter freou nun grande encontro á estrela de Connecticut Huskies, Richard Hamilton. Anteriormente, o equipo necesitou das súas actuacións para derrotar a Charlotte 49ers e a Michigan State Spartans. Vince promedió 15.6 puntos (con 59.1% en tiros) 5,1 rebotes e 1.9 asistencias.

O feito de caer derrotado de novo fixo que Carter reformulásese os seus plans de entrar na NBA, xa que a súa intención era gañar o título universitario. Pero cando Antawn Jamison se presentou ao draft, Vince perdeu o atractivo de continuar un ano máis na universidade. Carter acudiu a Guthridge, Smith e os seus pais para avisarlles da noticia, esperando que lle recomendasen continuar un ano máis na universidade. Con todo, todos estiveron de acordo en que dese o salto á NBA. De modo que Carter decidiu declararse elixible nunha difícil decisión que tamén supuxo frear a súa licenciatura en Estudos Afroamericanos. Carter pechou o seu periplo universitario en North Carolina cunhas medias de 12.3 puntos e 4.5 rebotes.

Profesional

Toronto Raptors

Carter foi elixido no 5º posto do Draft da NBA de 1998 polos Golden State Warriors e foi inmediatamente traspasado a Toronto Raptors a cambio dos dereitos de Antawn Jamison, compañeiro na universidade ademais de gran amigo e cuñado de Vince. Carter debutou na tempada 1998-99, a campaña do lockout dos 50 partidos. Carter rapidamente gañouse a confianza do adestrador Butch Carter e converteuse en todo un ídolo en Toronto. levou o galardón de Rookie do Ano da NBA tras facer 18,3 puntos, 5,7 rebotes e 3 asistencias. Os Raptors quedaron fóra de playoffs tras asinar un aceptable 23-27.

A tempada seguinte foi a que consagrou a Vince Carter como unha das novas iconas da NBA. Foi incluído no quinteto titular do equipo da Conferencia Leste para o All-Star Game e ademais gañou o Concurso de Mates de 2000 cunha gran exhibición, rememorando os grandes concursos que Michael Jordan e Dominique Wilkins brindaron na década dos 80. Asinou tres mates para a historia, un mate de 360º, un metendo até o cóbado na canastra e outro pasándose o balón por baixo das pernas para machucar despois. O seu primo Tracy McGrady, compañeiro seu en Toronto Raptors, tamén participou. Aínda que Carter nunca máis participou nun concurso de mates por problemas de lesións e para previr futuras, foi un fixo nos All-Star durante oito tempadas. Durante esta campaña, Vince experimentou un grande incremento en canto a números, 25.7 puntos, 5.8 rebotes e 3.9 asistencias e foi incluído no Terceiro Quinteto da NBA. Xunto con T-Mac, que promedió 15.4 puntos e 6.3 rebotes, liderou ao equipo aos seus primeiros playoffs, onde caeron fronte a New York Knicks por 3-0. Na tempada 2000-01, McGrady marchou a Orlando Magic e Vince quedou como única arma anotadora na franquía, que se reflectiu nos seus números. Carter asinou a súa mellor tempada estatísticas en man, con 27,6 puntos, 5,5 rebotes e 3,9 asistencias. Foi incluído no Segundo Quinteto da NBA.

Na primeira tempada de Lenny Wilkens como técnico, Toronto alcanzou as 47 vitorias e por primeira vez na súa historia, superou unha rolda de playoffs] vingándose dos Knicks. En Semifinais de Conferencia caeron derrotados en sete partidos ante Philadelphia 76ers. Carter fallou o tiro decisivo a dous segundos do final. O día do sétimo partido estivo pola mañá na Universidade de Carolina do Norte en Chapel Hill para a súa gradación. Despois colleu un avión privado que o levou a Filadelfia. No verán de 2001, Carter asinou unha extensión do seu contrato de seis anos a razón de 94 millóns de dólares. Nese verán, Carter anunciou que podería organizarse un partido benéfico con varias estrelas da NBA no Air Canada Centre. Este partido disputouse o 3 de agosto de 2001 e o éxito do encontro converteuno nun evento clásico do verán.

Durante a tempada 2001-02, Carter perdeuse vinte e dous partidos por lesión. Nos 60 partidos que disputou fixo 24,7 puntos, 5,2 rebotes e 4 asistencias. O equipo volveu meterse en playoffs, mais caeu en primeira rolda ante Detroit Pistons con Vince lesionado. Foi votado novamente para participar no All-Star pero non puido participar por lesión. Na tempada 2002-03, Carter fixo 20,6 puntos, 4,4 rebotes e 3,3 asistencias de media nos 43 partidos que só puido disputar por unha lesión de xeonllo. No All-Star de 2004, Carter cedeulle a Michael Jordan o posto de titular, xa que era o último All-Star do mítico 23. Ao ano seguinte, Carter volveu disputar case toda a tempada. En 73 partidos promedió 22,5 puntos, 4,8 rebotes e 4,8 asistencias, insuficientes para clasificarse aos playoffs na primeira tempada de Kevin O'Neill no banco.

Na tempada 2004-05, Carter cansouse de esperar reforzos e pediu a Toronto ser traspasado. Mesmo, pola súa forma de xogar e os seus números, especulouse coa idea de que Carter estaba a forzar o traspaso. Nos 20 partidos que xogou cos Raptors asinou 15,9 puntos, 3,3 rebotes e 3,1 asistencias.

New Jersey Nets

Carter, coa camiseta das Nets.

Despois, Vince acabou en New Jersey Nets a cambio de Alonzo Mourning, Eric Williams, Aaron Williams e dúas futuras primeiras roldas do draft. Coas Nets mostrou o seu mellor nivel con 27,5 puntos, 5,9 rebotes e 4,7 asistencias en 57 partidos sendo a peza clave nunhas Nets que alcanzaron os playoffs no último partido da tempada regular. A marcha de Carter de Toronto suscitou unha gran polémica na cidade canadense. En xaneiro de 2005, Vince declarou nunha entrevista con John Thompson da TNT que non se esforzou nos seus últimos meses como Raptor. Cando foi preguntado se el sempre xogou duro, contestou que en anos pasados, non. As declaracións de Carter crisparon á afección de Toronto. Thompson comentou máis tarde que os comentarios foron malinterpretados. A pesar da defensa de Thompson, parte das declaracións saíron en Sports Illustrated, Toronto Star e ESPN. Dave Feschuk, de Toronto Star, escribiu que Carter enganou aos Raptors e que se borrou dos partidos. Dende entón, Carter é apupado pola afección dos Raptors cada vez que xoga en Toronto.

Na tempada 2005-06 igualou o seu récord de puntos ao anotar 51 puntos aos Miami Heat a finais de decembro. Na outra ocasión o equipo adversario foi Phoenix, en 2000. Ademais anotou 50 ante Philadelphia 76ers. Carter promedió 24.2 puntos, 5.8 rebotes e 4.3 asistencias. No terceiro partido en que Carter regresaba a Toronto, saíu pola porta grande. Foi o 8 de xaneiro de 2006 e Carter, como de costume, fora apupado duranto todo o partido. Cando o partido tocaba ao seu fin, e os Nets perdían 102-104, Carter sacouse un triplo afastado para dar a vitoria ao seu equipo con 0,1 segundos para o final. Vince acabou con 42 puntos e 10 rebotes. Carter considera este tiro gañador como o mellor da súa carreira, considerando a atmosfera daquel encontro, a emoción e a hostilidade que viviu o xogador.

As Nets acabaron cun récord de 49-33 e levaron o título da División Atlántico. En primeira rolda de playoffs superaron a Indiana Pacers 4-2, pero en Semifinais de Conferencia os Heat volveron cruzarse no seu camiña e acabaron co soño de New Jersey cun contundente 4-1. Carter tivo unha media en playoffs 29,6 puntos, 7 rebotes e 5,3 asistencias, no que foi a súa mellor actuación estatística en playoffs. Na tempada 2006-07, Carter asinou a súa tempada máis completa na NBA, na que ademais de asinar 25,2 puntos, achegou 6 rebotes e 4,8 asistencias por partido. Naquela tempada contou co apoio de Jason Kidd, un dos mellores bases da NBA que deixou atrás dúas tempadas algo grises para volver polos seus foros. Carter, a pesar da lesión do pivote Nenad Krstić e a suspensión por consumo de cánnabis a Clifford Robinson sumada á fraxilidade do xogo interior do equipo, sacou a relucir o seu mellor nivel. Vince sumou varias actuacións de máis de 40 puntos, 9 triplos anotados contra Memphis Grizzlies (récord de New Jersey) e 3 vitorias sobre a bucina contra Washington Wizards, Charlotte Bobcats e un dos momentos do ano NBA, o seu tiro desde máis de 11 metros contra Utah Jazz que lle deu a vitoria ás Nets na cidade mormona. Participou xunto ao seu compañeiro Jason Kidd no All-Star Game 2007.

O 7 de abril de 2007, na vitoria, con prórroga incluída, fronte a Washington Wizards 120-114, Carter e Kidd convertéronse na primeira parella, en 18 anos, que lograba un triplo-dobre no mesmo partido. Desde 1989 no que Michael Jordan e Scottie Pippen lográrono fronte a Los Angeles Clippers, ninguén fora capaz de facelo. Carter acabou con 46 puntos, 16 rebotes (máximo da súa carreira) e 10 asistencias. Pola súa banda, Kidd terminou con 10 puntos, 16 rebotes (igualando o seu récord) e 18 asistencias. Aquel triplo-dobre de Carter é o segundo mellor da historia, só por detrás de Alvan Adams, que en 1977 asinou 47 puntos, 18 rebotes e 12 asistencias. Por terceira vez na súa carreira, non se perdeu ningún partido da tempada. Carter converteuse no primeiro xogador das Nets en anotar máis de 2.000 puntos nunha tempada. En playoffs caeron de nova en Semifinais de Conferencia, fronte a Cleveland Cavaliers, despois de superar anteriormente a Toronto Raptors. En ambas as series en total fixo 22,3 puntos, 6,8 rebotes e 5,3 asistencias por partido.

Carter asinou unha extensión de contrato millonaria ao finalizar a tempada 2006-07 ao quedar como axente libre. New York Knicks mostrou interese na súa contratación. Carter guiou ás Nets aos seus terceiros playoffs en tres anos desde que chegase á franquía. En 2008 volveu ter problemas coas lesións, o que fixo que por primeira vez na súa carreira non fose elixido para o All Star Game. A pesar da lesión, seguiu xogando a un alto nivel, como o demostran os 22,7 puntos, 6,6 rebotes e 5,1 asistencias que fixo trala fin de semana das estrelas, sendo o único xogador xunto a LeBron James e Kobe Bryant en exceder os 21 puntos, 6 rebotes e 5 asistencias por partido tras o parón do All-Star. Finalizou a tempada con números de 21.3 puntos, 6 rebotes e 5.1 asistencias. Ao finalizar a tempada foi sometido a unha artroscopia que confirmou a súa lesión de xeonllo.

Orlando Magic

O 25 de xuño de 2009 foi traspasado xunto con Ryan Anderson a Orlando Magic a cambio de Rafer Alston, Tony Battie e Courtney Lee.

Phoenix Suns

O 18 de decembro de 2010 Carter foi traspasado aos Phoenix Suns xunto con Marcin Gortat e Mickael Pietrus por Hedo Türkoğlu, Jason Richardson e Earl Clark.

O 9 de decembro de 2011, Carter foi despedido dos Suns.

Dallas Mavericks

Tres días máis tarde, o 12 de decembro de 2011, asinou un contrato cos campións da NBA da tempada anterior, os Dallas Mavericks.

Memphis Grizzlies

O 12 de xullo de 2014, Carter asinou un contrato multianual cos Memphis Grizzlies.

Selección dos Estados Unidos

Carter participou nos Xogos Olímpicos de Sidney 2000, onde a Selección de Estados Unidos alzouse coa medalla de ouro. Naquel campionato, Carter realizou un dos mates máis memorables saltando sobre o francés Frédéric Weis, xogador que mide 2.18. A xogada daría a volta ao mundo e está considerado como un dos mellores mates da historia. Jason Kidd, compañeiro de equipo, afirmou que foi "unha das mellores xogadas que vin na miña vida". A prensa de Francia alcumou ao mate como "le dunk de la mort" (o mate da morte).

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Perfil en NBA.com (en inglés)
• Estatísticas de Vince Carter Arquivado 29 de marzo de 2013 en Wayback Machine. (en inglés)