Pop psicodélico

O pop psicodélico (ou acid pop) é música pop que contén características musicais asociadas á música psicodélica. Desenvolvido de mediados a finais da década de 1960, entre eses elementos atópanse características psicodélicas como guitarras con fuzz, manipulación de cintas, gravación cara a atrás, sitares, e harmonías como as dos Beach Boys, unidos a cancións melódicas con estruturas axustadas. TO estilo durou ata principios dos anos 70, e tivo varios rexurdimentos en décadas posteriores protagonizados por artistas de neopsicodelia.

Pop psicodélico
Orixe musical	pop, psicodelia
Orixe cultural	mediados dos 60 nos Estados Unidos e o Reino Unido
Derivados	Neopsicodelia

Características

Segundo AllMusic, o pop psicodélico non era demasiado "freaky", pero tampouco era moi "bubblegum". Apropiouse dos efectos asociados á propia música psicodélica aplicando as súas innovacións a cancións pop concisas. A música limitábase ocasionalmente ao estudo, pero existían excepcións máis orgánicas cuxa psicodelia era brillante e melódica. AllMusic engade: "O que é [estrano] é que algún pop psicodélico é máis interesante que a psicodelia media, xa que tiña mesturas estrañas, e ás veces incómodas, de psicodelia e convencións pop – o álbum de 1969 de Neon Philharmonic The Moth Confesses é un excelente exemplo diso".