Peter D. Mitchell

Peter Dennis Mitchell
	;
Nome orixinal	(en) Peter Dennis Mitchell
Biografía
Nacemento	29 de setembro de 1920; Surrey, Reino Unido
Morte	10 de abril de 1992; Bodmin Reino Unido
Datos persoais
Residencia	Reino Unido
País de nacionalidade	inglés
Educación	Jesus College, Cambridge; Universidade de Cambridge; Universidade de Edimburgo;
Coñecido por	descubrimento do mecanismo da sintesis do ATP;
Actividade
Campo de traballo	Bioquímica;
Ocupación	bioquímico , químico , profesor universitario
Empregador	Universidade de Cambridge ; Universidade de Edimburgo
Membro de	Academia Naciona de Ciencias dos Estados Unidos (Foreign Associate of the National Academy of Sciences (en) ) (1977–); Academia francesa das ciencias ; Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos ; Royal Society
Lingua	Lingua inglesa
Familia
Cónxuxe	;
Premios
	Premio Nobel de Química (1978); medalla Copley (1981);
	Sinatura
	Lista (1987) Croonian Medal and Lecture (pt) ; (1981) Medalla Copley; (1978) Medalha Sir Hans Krebs (pt) ; (1978) Premio Nobel de Química; (1976) Feldberg Foundation (en) ; (1976) Prêmio Rosenstiel (pt) ; (1973) Novartis Medal and Prize (en) ; membro da Royal Society ; ;

Peter Dennis Mitchell, nado o 29 de setembro de 1920 en Mitcham, (Inglaterra) e finado o 10 de abril de 1992 en Bodmin, foi un bioquímico inglés galardoado co Premio Nobel de Química do ano 1978.

Biografía editar

Os seus pais foron Christopher Gibbs Mitchell, un empregado civil, e Kate Beatrice Dorothy Taplin. Estudou na Universidade de Cambridge, onde se licenciou en Ciencias naturais, e posteriormente doutorouse en bioquímica en 1951. En 1943 aceptou traballar no Departamento de Bioquímica desta universidade, renunciando en 1955. En 1961 aceptou a petición de Michael Swann para converterse en director do Departamento de Bioloxía da Facultade de Zooloxía da Universidade de Edimburgo.

A partir do ano 1964 foi director do Laboratorio de Investigacións de Glynn, poboación situada en Cornualla.

Investigacións científicas editar

Fosforilación oxidativa.

Interesado inicialmente na penicilina, a partir de 1961 traballou no estudo sobre a almacenaxe da enerxía nos seres vivos para ser posteriormente transportada aos puntos de utilización por medio das moléculas de adenosín trifostato (ATP). Grazas a esas investigacións, comprobou como a ruptura do enlace nun dos grupos de ATP provoca a aparición do ADP ou adenosín difostato, que libera unha enerxía inmediatamente dispoñible. Grazas á enerxía fornecida pola respiración humana, o ADP consegue converterse novamente ATP, proceso denominado fosforilación oxidativa.

En 1978 foi galardoado co Premio Nobel de Química polos seus traballos sobre o intercambio de enerxía biolóxica mediante a teoría da química osmótica. En 1981 foi condecorado coa medalla Copley.

Véxase tamén editar

Premio Nobel de Química

Ligazóns externas editar

Predecesor: Ilya Prigogine	Premio Nobel de Química 1978	Sucesor: Herbert C. Brown e Georg Wittig