Obxecto interestelar

Un obxecto interestelar é un corpo distinto dunha estrela ou subestrela situado no espazo interestelar, o cal non está vinculado gravitacionalmente a un estrela. Estes obxectos poden ser asteroides ou cometas (ou exocometa s).[1][2] A parte dos cometas coñecidos dentro do Sistema Solar, ou dos cometa extrasolares descubertos até a actualidade,[3][4][5], só se pode detectar un cometa interestelar se pasa a través do Sistema Solar e pode ser distinguido dun cometa da nube de Oort pola súa acentuadisima traxectoria hiperbólica (indicando que non está gravitacionalmente ligado ó Sol).[2][6] Até o 2017, o obxecto máis excéntrico do cal se tiña coñecemento era C/1980 E1, que só tiña unha excentricidade orbital de 1.057,[7] moito menos do esperado para un cometa interestelar.

Ruta do asteroide extrasolar hiperbólico 1I/ʻOumuamua, o primeiro obxecto interestelar confirmado, descuberto no 2017.
Ruta do asteroide extrasolar hiperbólico 1I/ʻOumuamua, o primeiro obxecto interestelar confirmado, descuberto no 2017.
O cometa Hyakutake (C/1996 B2) podería ser un obxecto interestelar capturado polo Sistema Solar. Fotografado no seu achegamento máis próximo á Terra (25-03-1996).
O cometa Hyakutake (C/1996 B2) podería ser un obxecto interestelar capturado polo Sistema Solar. Fotografado no seu achegamento máis próximo á Terra (25-03-1996).

O primeiro obxecto interestelar descuberto e o único coñecido até a data é 1I/ʻOumuamua (chamado con anterioridade C/2017 U1 e A/2017 U1). O obxecto ten unha excentricidade de aproximadamente 1,20. Foi inicialmente chamado C/2017 U1 porque se supoñía que era un cometa, pero foi rebautizado coma A/2017 U1 despois de que non se atopase actividade cometaria.[8][9] Despois de que fose confirmada a súa natureza interestelar, foi rebautizado coma 1I/ʻOumuamua – 1 por que foi o primeiro obxecto da súa clase en ser descuberto, I por interestelar, e 'Oumuamua' é unha palabra hawaiana que significa "o primeiro mensaxeiro chegado de moi lonxe".[10]

Nomenclatura editar

Co primeiro descubrimento dun obxecto interestelar, a UAI propón unha nova serie de designacións de corpos pequenos para obxectos interestelares, os números I, similar ó sistema de numeración de cometas. O Centro de Planetas Menores asignará os números. As designacións provisionais dos obxectos interestelares serán tratadas utilizando o prefixo C/ ou A/ (cometa ou asteroide) segundo o caso.[11]

Visión xeral editar

 
Cometa Machholz 1 (96P / Machholz) visto dende o satélite STEREO-A (abril de 2007).
 
Ápex solar, a dirección do movemento do Sol no Sistema local de repouso, atópase cara un punto entre Hércules e Lyra. R.A. 18h 28m e Dec. 30° N (Época X2000.0)

Os modelos actuais da formación da nube de Oort predín que son expulsados moitos máis cometas ó espazo interestelar dos que son retidos na propia nube, cunha taxa de 3-100.[2] Outras simulacións suxiren que o 90-99% dos cometas son expulsados.[12] Non hai razón para crer que os cometas formados noutros sistemas estelares non poderían estar igual de dispersos.[1]

Se existen cometas interestelares, ocasionalmente deben pasar polo Sistema Solar interior.[1] Achegaríanse ó Sistema Solar con velocidades aleatorias, principalmente dende a dirección da constelación Hércules porque o Sistema Solar móvese nesa dirección, chamado Ápex solar.[13] Ata o descubrimento de 1I/ʻOumuamua, non se tiña observado ningún cometa cunha velocidade maior á velocidade de escape de Sol[14], este descubrimento usouse para colocar límites superiores á súa densidade no espazo interestelar. Un artigo de M. V. Torbett indicou que a densidade non era superior a 1013 (10 billóns) de cometas por parsec cúbico.[15] Outras análises, feitas cos datos de LINEAR, establecen o límite superior en 4,5 x 10−4/UA3, ou 1012 (1 trillón) de cometas por parsec cúbico.[2] Unha estimación máis recente de David C. Jewitt e colaboradores seus, logo da detección de 1I/ʻOumuamua, prevé que "A poboación de obxectos interestelares duns 100 m. de tamaño dentro da órbita de Neptuno é de ~104, e cada un destes corpos tería un tempo de residencia duns 10 anos."[16]

Un cometa interestelar pode, probablemente, ser capturado nunha órbita heliocéntrica ó pasar a través do Sistema Solar. As simulacións por computadora mostran que Xúpiter é o único planeta o suficientemente masivo como para capturar un, e que se pode esperar que ocorra isto unha vez cada sesenta millóns de anos.[15] Os cometas Machholz 1 e Hyakutake C/1996 B2 son exemplos de posibles de cometas capturados polo noso Sistema Solar. Teñen composicións químicas atípicas para ser cometas do Sistema Solar.[14][17]

1I/2017 U1 ('Oumuamua) editar

Artigo principal: 1I/ʻOumuamua.
 
Impresión do artística de 'Oumuamua, o primeiro asteroide interestelar confirmado.[18]

Un obxecto feble foi descuberto o 19 de outubro de 2017 polo telescopio Pan-STARRS, cunha magnitude aparente de 20. As observacións demostraron que seguía unha traxectoria acentuadamente hiperbólica ó redor do Sol a unha velocidade maior que a velocidade de escape solar, o cal que significa que non está gravitacionalmente ligado ó Sistema Solar e que probablemente sexa un obxecto interestelar.[19] O 25 de outubro, descubriuse que o obxecto tiña unha natureza completamente asteroidal[8] e como consecuencia foi designado como 1I/2017 U1, o primeiro dunha nova clase "I" de obxectos astronómicos. 1I/2017 U1 foi bautizado coma 'Oumuamua.

A falta de actividade cometaria de 'Oumuamua suxire unha orixe nas rexións internas de calquera sistema estelar do que proceda, perdendo tódolos volátiles da superficie dentro da liña de conxelación coma os asteroides rochosos, os cometas extintos e os damocloides que coñecemos do noso Sistema Solar. Esta é só unha conxectura, xa que 'Oumuamua moi ben puido perder todos eses volátiles da superficie durante os eóns de exposición a radiación cósmica no espazo interestelar, desenvolvendo unha codia grosa despois de ser expulsado do seu sistema natal.

'Oumuamua ten unha excentricidade orbital de 1.199, que é a maior excentricidade observada en calquera obxecto do Sistema Solar e por unha ampla marxe.

Notas editar

  1. 1,0 1,1 1,2 Valtonen, Mauri J.; Jia-Qing Zheng; Seppo Mikkola (marzo de 1992). "Origin of oort cloud comets in the interstellar space". Celestial Mechanics and Dynamical Astronomy (Springer Netherlands Springer) 54 (1-3): 37–48. Bibcode:1992CeMDA..54...37V. doi:10.1007/BF00049542. Arquivado dende o orixinal o 13-09-2019. Consultado o 30-12-2008. 
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 Francis, Paul J.; (20-12-2005). "The Demographics of Long-Period Comets" (PDF). The Astrophysical Journal 635 (2): 1348–1361. Bibcode:2005ApJ...635.1348F. arXiv:astro-ph/0509074. doi:10.1086/497684. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 16-12-2019. Consultado o 03-01-2009. 
  3. Space.com, ed. (07-01-2013). "'Exocomets' Common Across Milky Way Galaxy". Arquivado dende o orixinal o 16-09-2014. Consultado o 08-01-2013. 
  4. Beust, H.; Lagrange-Henri, A.M.; Vidal-Madjar, A.; Ferlet, R.; (1990). "The Beta Pictoris circumstellar disk. X – Numerical simulations of infalling evaporating bodies". Astronomy and Astrophysics (ISSN 0004-6361) 236: 202–216. Bibcode:1990A&A...236..202B. 
  5. Sanders, Robert (07-01-2013). University of California, Berkeley, ed. "Exocomets may be as common as exoplanets". Consultado o 08-01-2013. 
  6. de la Fuente Marcos, Carlos; de la Fuente Marcos, Raúl; Aarseth, Sverre J.; (06-02-2018). "Where the Solar system meets the solar neighbourhood: patterns in the distribution of radiants of observed hyperbolic minor bodies". Monthly Notices of the Royal Astronomical Society Letters 476 (1): L1–L5. Bibcode:2018MNRAS.476L...1D. arXiv:1802.00778. doi:10.1093/mnrasl/sly019. 
  7. "JPL Small-Body Database Browser: C/1980 E1 (Bowell)" (1986-12-02 last obs). Consultado o 08-01-2010. 
  8. 8,0 8,1 K. Meech (25-10-2017). Unión Astronómica Internacional, ed. "Minor Planet Electronic Circular MPEC 2017-U183: A/2017 U1". Minor Planet Center. 
  9. IFLScience, ed. (26-10-2017). "We May Just Have Found An Object That Originated From OUTSIDE Our Solar System". 
  10. GeekWire, ed. (20-11-2017). "Aloha, ‘Oumuamua! Scientists confirm that interstellar asteroid is a cosmic oddball". 
  11. minor planet center, ed. (06-11-2017). "MPEC 2017-V17 : NEW DESIGNATION SCHEME FOR INTERSTELLAR OBJECTS". 
  12. Choi, Charles Q. (24-12-2007). Space.com, ed. "The Enduring Mysteries of Comets". Consultado o 30-12-2008. 
  13. Struve, Otto; Lynds, Beverly; Pillans, Helen; (1959). Oxford University Press, ed. Elementary Astronomy. New York. p. 150. 
  14. 14,0 14,1 MacRobert, Alan (02-12-2008). "A Very Oddball Comet". Sky & Telescope. Arquivado dende o orixinal o 07-12-2008. Consultado o 26-03-2010. 
  15. 15,0 15,1 Torbett, M. V. (Xullo de 1986). "Capture of 20 km/s approach velocity interstellar comets by three-body interactions in the planetary system". Astronomical Journal 92: 171–175. Bibcode:1986AJ.....92..171T. doi:10.1086/114148. 
  16. Jewitt, David; Luu, Jane; Rajagopal, Jayadev; Kotulla, Ralf; Ridgway, Susan; Liu, Wilson; Augusteijn, Thomas; (2017). "Interstellar Interloper 1I/2017 U1: Observations from the NOT and WIYN Telescopes". The Astrophysical Journal 850 (2): L36. Bibcode:2017ApJ...850L..36J. arXiv:1711.05687. doi:10.3847/2041-8213/aa9b2f. 
  17. Mumma, M.J.; Disanti, M.A.; dello Russo, N.; Fomenkova, M.; Magee-Sauer, K.; Kaminski, C.D.; D.X. Xie (1996). "Detection of Abundant Ethane and Methane, Along with Carbon Monoxide and Water, in Comet C/1996 B2 Hyakutake: Evidence for Interstellar Origin". Science 272 (5266): 1310–1314. Bibcode:1996Sci...272.1310M. PMID 8650540. doi:10.1126/science.272.5266.1310. 
  18. "Solar System's First Interstellar Visitor Dazzles Scientists". NASA/JPL. Consultado o 25-11-2017. 
  19. {{cita web| título=MPEC 2017-U181: COMET C/2017 U1 (PANSTARRS)| url=http://www.minorplanetcenter.net/mpec/K17/K17UI1.html%7C páxina-web=Minor Planet Center| editor=[[Unión Astronómica Internacional| dataacceso=25-10-2017}}

Véxase tamén editar

Outros artigos editar

Ligazóns externas editar