Nymphalis polychloros
| Nymphalis polychloros | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Reverso en repouso e anverso en voo. | |||||||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Nome binomial | |||||||||||||||||||
| 'Nymphalis polychloros' (Linnaeus, 1758) | |||||||||||||||||||
| Sinonimia | |||||||||||||||||||
A Nymphalis polychloros é unha das 128 especies que compoñen o xénero Nymphalis, incluído na familia Nymphalidae. É de tamaño mediano, alaranxada con manchas negras, e foi descrita por Carl von Linné en 1758.[1]
O seu epíteto xenérico fai referencia ás ninfas -doncelas dos campos, grutas e fontes- da mitoloxía grega; [2] e a específica son as numerosas manchas ou manchas verdeazuladas que ten nas marxes das ás.
A Aglais urticae é unha especie parecida coa que se pode confundir.
Descrición editar
Son bolboretas medianas, machos de 4,5 a 5,5 cm de envergadura, as femias medio centímetro máis. O anverso ou cara superior das ás son dun ton laranxa con manchas negras. O reverso é de cor marrón escura cunha franxa distal máis clara. Os bordos das ás son irregulares.
-
♂ vista dorsal -
♂ △ (vista ventral)
Sistemática editar
Foi descrita por Carl von Linné en 1758 como Papilio polychloros. En 1781 Eugenius Johann Christoph Esper na súa obra Schmetterlinge in Abbildungen nach der Natur denominouna Papilio testudo.[3] Outros sinónimos foron P. pyrrhomelaena Hübner, 1824, Vanessa pyromelas Freyer, 1834, Vanessa dixeyi Standfuss, 1895 V. polychloros fervida Standfuss, 1896, Vanessa polychloros lucida Fruhstorfer, 1907 e Vanessa polychloros dilucidus Fruhstorfer, 1907.[4]
Ciclo biolóxico editar
É unha especie univoltina cuxos adultos eclosionan ao principio do verán para, seguidamente, aparearse. O resto do verán e o outono aliméntanse e acumulan reservas para desenvolver os ovos e soportar o inverno. Durante os fríos invernais mantéñense ocultas en lugares escuros ou resgardados como buratos de troncos, gretas de edificios, adegas, etc. A principios de primavera as femias comezan a voar en busca das súas plantas nutricias, onde depositan un ou dous grandes grupos en canto a planta pode ofrecer alimento. As eirugas eclosionan dúas semanas máis tarde e mantéñense xuntas protexidas por un niño sedoso. Ao chegar á penúltima muda, as eirugas deixan o niño, vivindo soas até a metamorfose. Aliméntanse de gran cantidade de plantas, sobre todo de olmos e salgueiros, pero tamén de rosáceas leñosas como estripeiro, maceira, amendoeira, pereira ou capudre. A finais da primavera a eiruga forma a crisálide de cor parda no chan, troncos de árbores, ramas ou tapiais pouco transitados.[5][4][6][7]
Hábitat, distribución e conservación editar
É unha especie ligada a zonas de árbores, son máis frecuentes nos bosques caducifolios e nos bosques de ribeira e bosques en galería, e preto dos cursos de auga.[8]
Distribúese pola conca mediterránea (sur de Europa e norte de África) até o sur de Escandinavia e polo leste até o mar Caspio, e na cordilleira do Himalaia.[4]
O seu estado de conservación non reviste preocupación e non se atopa incluída na Lista vermella da UICN nin no Atlas y libro rojo de los invertebrados amenazados de España.[9] Con todo cada vez atópase máis limitada a zonas montañosas ou de bosques de ribeira moi ben conservados, debido á redución do seu hábitat.[8]
Notas editar
- ↑ Linneo, C. (1758)
- ↑ Alvar Ezquerra, Jaime (2000)
- ↑ Esper (1781)
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Savela, M. (2011)
- ↑ Aguado Martín, L.O. (2007), pp. 271-272
- ↑ Leraut, P. (2007)
- ↑ Higgins e Riley (1980)
- ↑ 8,0 8,1 Aguado Martín, L.O. (2007), p. 272
- ↑ UICN (2012) e Verdú, J.R. et ál. (2012)
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Agenjo, R. (1964). "Los nombres vulgares de las mariposas españolas". Graellsia XX: 163–190.
- Aguado Martín, L. O. (2007). Las mariposas diurnas de Castilla y León (Lepidópteros ropalóceros) Especies, biología, distribución y conservación I. Valladolid: Junta de Castilla y León. p. 1041. ISBN 978-84-9718-473-1.
- Alvar Ezquerra, J. (2000). Diccionario Espasa. Mitología universal. Espasa. p. 1031. ISBN 84-239-9460-0.
- Carter, D. J. e B. Hargreaves (2005). Guide des chenilles d'Europe (en francés). Delachaux et Niestlé. p. 312. ISBN 2-603-00639-8.
- "Taxon details". Fauna Europaea (en inglés). 2011. Arquivado dende o orixinal o 04 de marzo de 2016. Consultado o 28 de abril de 2012.
- "The IUCN Red List of Threatened Species. 2011.2". Red List. International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (en inglés). 2011. Consultado o 28 de abril de 2012.
- Esper, E. J. C. (1781). "Schmetterlinge in Abbildungen nach der Natur" (en alemán). Consultado o 28 de abril de 2012.
- Higgins, L. G. e N. D. Riley (1980). Guía de campo de las mariposas de España y Europa. Barcelona: Omega. p. 452. ISBN 84-282-0327-X.
- Leraut, Patrice (2007). Insectos de España y Europa. Barcelona: Lynx Edicions. p. 528. ISBN 978-84-96553-27-9.
- Linneo, C. (1758). "Systema naturae" (en latín). Consultado o 26 de abril de 2012.
- Savela, Markku (2012). "Lepidoptera and some other life forms" (en inglés). Consultado o 26 de abril de 2012.
- Verdú, J. R., C. Numa e E. Galante (2011). Atlas y libro rojo de los invertebrados amenazados de España. (Especies vulnerables). Madrid: Verdú, J. R., Numa, C. e Galante, E. (Eds) Dirección General de Medio Natural y Política Forestal, Ministerio de Medio Ambiente, Medio rural y Marino. p. 1318.