New Deal

O New Deal ("Novo Pacto" ou Acordo) foi o proxecto lexislativo de política económica posto en práctica polo Presidente estadounidense Franklin D. Roosevelt entre 1933 e 1940 para rescatar os EUA da Gran Depresión. Baseouse na presunción de que esta depresión fora causada pola inestabilidade inherente do mercado e que a intervención do goberno era necesaria para racionalizar e estabilizar a economía.

Axuda, recuperación e reforma

O New Deal ten tres compoñentes: axuda directa, recuperación económica e reforma financeira.

A Axuda foi o esforzo inmediato para socorrer a un terzo da poboación que fora alcanzada de cheo pola depresión. Roosevelt expandiu o programa de socorro da Federal Emergency Relief Administration (FERA) de Hoover, e engadiu o Civilian Conservation Corps (CCC), Public Works Administration (PWA), e o Works Progress Administration (WPA) que comezou en 1935. Ese mesmo ano foron engadidos a seguridade social e os programas e axudas de desemprego. Igualmente se estableceron programas diferentes de axuda á América rural, tales como o Resettlement Administration (RA) e a Farm Security Administration (FSA).

A Recuperación tiña como obxectivo restaurar a economía ós niveis dos anos anteriores á depresión. Isto non significaba necesariamente o ano 1929, que moitos economistas consideraban unha burbulla inchada artificialmente senón que implicaba "pump priming" (déficit spending), caída do gold standard, esforzos para reflotar os prezos agrícolas que estaban baixos de máis e esforzos para acrecentar o comercio exterior. Os máis dos esforzos do New Deal para axudar a América das corporacións foron canalizados a través do programa Hoover, a Reconstruction Finance Corporation (RFC).

A Reforma estaba baseada na idea de que a depresión fora causada pola inestabilidade inherente do mercado e na de que a intervención do goberno era necesaria para racionalizar e estabilizar a economía, e para equilibrar os intereses dos agricultores, comerciantes e traballadores. Isto incluía a National Recovery Administration (1933), a regulación de Wall Street (SEC, 1933), a Agricultural Adjustment Act, programas agrícolas (1933 e posteriores), seguros de depósitos bancarios (Federal Deposit Insurance Corporation 1933) e a Wagner Act animando os sindicatos de traballadores (1935). Non houbo grandes programas anti-trust. Roosevelt dixo que el se opoñía ó socialismo (no senso de propiedade estatal dos medios de produción), e só un programa importante, o Tennessee Valley Authority (1933), implicaba a propiedade estatal dos medios de produción.

Se o New Deal tivo éxito en acadar os tres Rs, e en particular se o programa debería servir de modelo para a acción gobernamental segue sendo un tema de debate polémico. O New Deal tamén se usa para describir a New Deal Coalition que Roosevelt creou para apoiar os seus programas de acción, incluído o Partido Demócrata, sindicatos de traballadores, minorías ou etnias europeas e afroamericanas, e grupos de agricultores. En 1934, a Corte Suprema comezou a declarar inconstitucionais partes importantes do New Deal. Isto decidiu a Roosevelt a propoñer a Court-packing Bill en 1937. Aínda que a lei fracasou, a era Lochner acabaría en breve cando a Supreme Court Justice Owen Roberts cambiase o seu voto en varios casos críticos do New Deal, e Roosevelt tivo a oportunidade de nomear novos xuíces ó se retiraren os xuíces da old Lochner court. En 1942, a Corte Suprema abandona case completamente o seu "activismo xudicial" de tirar abaixo leis do congreso, tal e como denunciaban os apoios do New Deal. A Corte Suprema sentenciou en Wickard v. Filburn que a Cláusula de Comercio cubría case toda a regulación que permitía a necesaria expansión do poder federal para tornar o New Deal "constitucional".

As orixes do New Deal

No 29 de outubro de 1929, o estalido do NYSE, máis coñecido como o "Martes Negro", reflectiu un cambio cara a unha tendencia mundial de crise. No 1929-1933, o desemprego dos Estados Unidos estoupou dende o 3 por cento ata o 25 por cento, mentres que a actividade manufactureira descendeu ata chegar a representar nada máis que un terzo da actividade anterior.

Despois de aceptar o nomeamento do Partido Demócrata dos Estados Unidos para a presidencia, o 2 de xullo de 1932, Franklin D. Roosevelt prometeu un "novo pacto para a xente americana" ("a new deal for the American people"), unha frase que representa o lema para a súa administración e a multitude de asuntos de carácter doméstico nos que se ten que traballar. Mentres, as demais economías do mundo incrementan a recuperación da posguerra, continuando políticas de proteccionismo; como o Reino Unido, que adopta medidas de intervención na economía planificada. A recuperación da economía co nazismo de Alemaña conséguese a través de investimentos na defensa, e programas de obras públicas. Na Italia de Mussolini, os controis económicos do seu estado foron moi fortes. Os observadores internacionais comezan a mirar os programas masivos de planificación da economía como os da Unión Soviética como un sistema "a proba de depresións" e unha solución á crise.

A diferenza doutros moitos líderes nos anos trinta, Roosevelt non comeza un plan ideolóxico único. O seu "New Deal" será moitas veces contraditorio, pragmático e ademais experimental. O que moitos consideran incoherencia no New Deal será unha mestura de varias ideoloxías que nese tempo competían xuntas.

O New Deal vaise así debuxando seguindo as experiencias dos seus líderes, e reflectindo as súas ideas. As influencias nos programas de Roosevelt teñen a súa orixe no ambiente que el respira nos primeiros tempos da súa xuventude política, mentres servía na administración Wilson, e outras responsabilidades nos anos vinte. O New Deal toma prestada a oposición ó monopolio e acada a dirección da regulación da economía polo Estado dende as ideas desa era progresista. Tamén inflúe a desaparición das vellas nocións de que a pobreza é un fallo das opcións morais do individuo, xa que se considera máis un produto das impersoais forzas económicas. As súas ideas acerca do gasto do goberno collen forma nos esforzos da administración Wilson de aumentar o gasto da primeira guerra mundial. Ademais os New Dealers teñen en conta os experimentos políticos dos anos vinte e os seus esforzos en harmonizar a economía creando relacións cooperativas sumando os seus elementos constituíntes.

O New Deal constitúese en moitos programas de goberno diferentes. O seu éxito foi diverso, pero acadou suficiente éxito para establecelo como o episodio máis importante do século XX na creación da burocracia federal moderna.

Os primeiros cen días

A exuberante personalidade pública de Roosevelt, transmitida pola súa declaración de que "a única cousa á que lle temos que ter medo é o medo", e as súas "charlas domésticas" na radio fixeron moito para axudar a restaurar a confianza da nación.

Despois de acadar a decisiva vitoria nas eleccións presidenciais de 1932 e co seu partido varrendo as eleccións ó Congreso dos Estados Unidos por toda a nación, o novo presidente comezou cunha grande influencia sobre este mesmo Congreso. Polo tanto, unha larga lista das maiores iniciativas do New Deal (reformar o mercado de valores, axudar os desempregados e reformar o sistema bancario) tomaron forma durante os Primeiros Cen días da administración.

Bancos e reforma monetaria

No comezo do mandato da administración tomáronse unha serie de medidas sinxelas de apoio ó sistema das inestables actividades bancarias. Cunha crise bancaria asomando, algúns observadores preguntábanse se a administración tomaría medidas radicais, tales como a nacionalización do sistema bancario (unha resposta á Gran Depresión en gran parte do mundo).

No seu lugar, o 6 de marzo, dous días despois de comezar o seu mandato, o presidente publicou unha orde que cerraba tódolos bancos dos Estados Unidos por catro días ata que o Congreso puidese reunirse nunha sesión especial. Demostrando que o goberno federal camiñaba no centro do problema para parar o patrón alarmante das catástrofes bancarias, a acción creou un sentido xeral de reconstrución (anteriormente, moitos estados xa cerraran os seus bancos antes do 6 de marzo).

Tres días despois, Roosevelt envía ó Congreso a Lei de Emerxencia Bancaria, redactada en gran parte polos funcionarios designados por Hoover. O pago achegou ó Departamento de Facenda os requisitos de reservas iniciados, e un urxente desaloxo de fondos das institucións federais con grandes fallas. O Congreso aprobou o pago no prazo de catro horas da súa introdución. Tres cuartas partes dos bancos no Sistema de Reserva Federal abriron de novo nos tres días seguintes, e miles de millóns de dólares en moeda amortizada e o ouro fluíu novamente nun mes, estabilizando así o sistema de actividades bancarias.

A Lei de economía (The Economy Act)

Na mesmísima mañá seguinte, e despois da Lei de Emerxencia Bancaria, Roosevelt envía ó Congreso a Lei de Economía. Sen unha medida decisiva, a nación acumularía un déficit dun billón de dólares americanos. A lei propuxo equilibrar o orzamento federal, reducindo os salarios dos empregados do goberno, e cortando as pensións dos veteranos ata nun 15 por cento. Esta medida estivo orientada a sosegar os falcóns do déficit que proclamaban que o novo presidente era un conservador fiscalmente falando. Seguindo o que xa fixera a proposta dos bancos, aceptouse no Congreso case de súpeto, a pesar das acaloradas protestas dos membros de esquerdas nesta cámara.

Durante os primeiros cen días, os New Dealers non aceptaron o gasto público como un vehículo para a expansión económica. A maioría dos economistas rexeitaron o gasto deficitario, e favoreceron os orzamentos equilibrados. De feito, durante a campaña contra o presidente Hoover, Roosevelt atacou o presidente por entrar en déficit, e prometeu equilibrar o orzamento se resultaba elixido.

Lei de axuste agrícola (The Agricultural Adjustment Act)

Os primeiros cen días produciron un programa federal para protexer os labregos das incertezas da depresión, coa axuda dos subsidios e controis da produción. O programa comezou coa Lei de axuste agrícola, creando a Administración do Axuste Agrícola (AAA), aprobada no congreso en maio de 1993.

As distintas actuacións reflicten os desexos dos líderes de varias organizacións agrícolas, e do secretario de agricultura de Roosevelt, Henry A. Wallace. A AAA puxo en funcionamento unha provisión para a redución dos cultivos coñecidos como o sistema de "asignación doméstica". Durante esta medida, os produtores de millo, algodón, cortes, produtos, porcos, arroz, tabaco, e trigo teñen marcados uns límites na colleita. A AAA vai pagar subsidios por deixar as terras sen cultivar, con fondos procedentes dun novo imposto no procesado de alimentos. Os prezos agrícolas debían ser subvencionados ata o punto da paridade.

O aspecto máis polémico contra-deflacionista das reducións da colleita era a destrución masiva da produción e do gando que ó mesmo tempo impide a moitas familias acadar o alimento. A medida inclúe a matanza de aproximadamente seis millóns de porcos. O goberno induciu a escaseza, traendo unha demanda máis alta, e aumentando as rendas agrícolas dunha forma perceptible nos primeiros 3 anos de goberno coa nova repartición. A AAA estableceu un papel federal importante e duradeiro na proposta no sector económico agrícola.

Outras iniciativas

Xa cedo no primeiro mandato de Roosevelt, a administración lanzou unha nova axencia reguladora federal para supervisar o mercado de valores, a SEC. Outra axencia foi a Corporación Federal de Seguros para os Depósitos, creada para reformar o sistema bancario, provendo un novo seguro para os depósitos bancarios.

A administración tamén lanzou unha serie de medidas de reconstrución e axencias de benestar para transferirlles cartos ós parados. Entre estes plans financiados polo goberno están o Corpo Civil de Conservación (CCC), a Administración Civil de Traballos (CWA), e a Administración Federal de Reconstrución (FERA)

No 1933, a administración tamén comezou a Autoridade do Val do Tennessee (TVA), un proxecto que implica a planificación da construción de presas nunha escala sen precedentes para evitar as inundacións, xerar electricidade e modernizar as facendas pobres na rexión do val do Tennessee dos Estados Unidos do Sur.

Nunha medida que acadou un apoio popular substancial, Roosevelt nos seus primeiros días apoiou a iniciativa para legalizar a manufactura e venda de cervexa, unha medida intermedia ata a cancelación da Lei seca, para a cal, unha emenda constitucional (a vixésima primeira) estaba xa en proceso.

A Lei de Recuperación da Industria Nacional (The National Industrial Recovery Act NRA)

Negocios, Emprego e Cooperación do Goberno

As accións e medidas dos "primeiros cen días" eran en gran parte substitutos. Houbo programas máis comprensivos do goberno máis adiante na administración Roosevelt, deseñada en gran parte para ocuparse da deflación.

Nos ásperos tres anos entre a caída do mercado de accións no 1929, e os primeiros cen días de goberno, a economía sufriu un ciclo de deflación. Como resposta, a Cámara de Comercio, antes e agora a principal voz dos negocios organizados, impulsou as administracións Hoover e Roosevelt a adoptaren un esquema contra-deflacionista que permitiría que as asociacións comerciais cooperasen en prezos estables dentro das súas industrias. As administracións eran receptivas a algunha destas ofertas, a pesar das lexislacións relativas da competencia existentes, que prohibían tales prácticas.

A administración de Roosevelt, constituída por reformadores que aspiraban a forxar os elementos da sociedade nunha unidade cooperativa (unha reacción ó espectro mundial de "loita de clases"), foi bastante favorable á idea da cooperación entre produtores. Desesperadas pola salvación, moitas industrias incluso expresaron un interese por facer que o goberno acadase e fixese cumprir tales acordos comerciais dos asociados no campo dos prezos e a produción. Pero a administración insistiu nas disposicións complementarias que se ían ocupar tamén doutros problemas económicos. Moitas, despois de todo, recordando que nos anos 20 os salarios medraron nunha cantidade que representaba unha fracción do incremento da produtividade, recordando que os custos de produción caían mentres os salarios medraban lentamente e os prezos se mantiñan constantes.

A administración Roosevelt, baixo a crecente presión para que tomase medidas que aliviasen o desemprego, e alarmado polo aumento da militancia dos sindicatos, e as presións políticas dos desafíos radicais, como Huey Long, Padre Charles E. Coughlin, e incluso o Partido Comunista, tivo que insistir en que os salarios dos traballadores medrasen á par dos prezos. Contra este contexto, o produto de todos estes impulsos e presións fixo a Lei de Recuperación Nacional (NIRA), a medida máis importante dos primeiros cen días, que o Congreso aprobou en xuño do 1933.

Garantiuse ós traballadores o dereito de estipular convenios colectivos, e axudou a unha maior unión dirixindo iniciativas coas máis importantes industrias do país. E respondendo ó clamor do mundo empresarial para os acordos comerciais anti-inflacionistas, a NIRA establece a máis importante, pero en última instancia menos acertada, a nova axencia federal coñecida como Administración Nacional da Recuperación (NRA), que procurou estabilizar os prezos e salarios coa cooperación de "autoridades de códigos", implicando o goberno, negocios e emprego.

No caso de que minguase o poder adquisitivo do consumidor, e polo tanto derrotando as iniciativas da NIRA, a administración creou a Administración de Obras Públicas (PWA), un importante programa de gasto público deseñado para aliviar o desemprego, e transferir fondos a certos beneficiarios.

O novo programa foi declarado nos seus inicios coma milagre. De feito, tiña algo para cada un. Mentres os líderes dos negocios o declaraban coma o principio dunha nova era na cooperación entre goberno e industria, os líderes sindicais declarárona coma a súa Carta Magna.

The NRA "Blue Eagle" campaign

No centro da NIRA estaba a Administración Nacional da Recuperación (National Recovery Administration, NRA), dirixida polo antigo xeneral Hugh Johnson. Johnson invitou a cada establecemento comercial da nación a acollerse a un plan de choque denominado "código de cobertura" (blanket code): un salario mínimo de entre 20 e 40 centavos por hora, unha xornada semanal máxima de 35 a 40 horas, e a abolición do traballo infantil. Johnson e Roosevelt afirmaron que o "código de cobertura" levantaría o poder de compra polo miúdo e aumentaría o emprego.

Para mobilizar a axuda política para o NRA e as administracións do "código de cobertura", Johnson lanzou unha campaña publicitaria coñecida como a "aguia azul do NRA"; estas "aguias azuis" exporíanse nos establecementos comerciais que aceptasen as provisións do código de cobertura. As bandeiras azuis da aguia, os carteis e os adhesivos, co lema "facemos a nosa parte" axiña foron visibles nas tendas e lugares de traballo de todo o país.

Mentres tanto, Johnson necesitaba un apoio público extraordinario e a axuda corporativa que lle aportase forza dabondo ó negociar os tratados coa patronal e os sindicatos. A cooperación demostrou ser unha gran carga; unha firma podía, despois de todo, non facer caso de tales códigos na procura de vantaxes competitivas. No curto prazo, xerouse bastante axuda entre os sectores dominantes da sociedade. Incluso así pois, Johnson gañou acordos en case cada industria importante do país.

Estas, e outras primeiras iniciativas, crearon un apoio popular total para a administración Roosevelt e pararon o rápido desmembramento do sistema financeiro. Pero non pararon, e nin sequera repercutiron na Gran Depresión.

O New Deal durante o segundo mandato de Roosevelt

Logros e fallas lexislativas

Na primavera do 1935, en resposta ós reveses da Corte de Xustiza, un novo escepticismo no Congreso e o clamor popular cada vez maior para unha acción máis dramática, a administración propuxo o endoso de varias iniciativas importantes. A Lei Nacional das Relacións Laborais (National Labor Relations Act) do 5 de xullo, tamén coñecida como a Lei Wagner, restablece e consolida as proteccións para a colectividade na NIRA orixinal (agora mesmo declarada inconstitucional). Os novos programas de reconstrución, dos cales o máis prominente era a Administración para o Progreso do Traballo (Works Progress Administration, WPA), crearon centenares de miles de traballos para os parados, que non crearon riqueza para o país no seu conxunto, pero axudou ó movemento da riqueza. Pero o logro máis importante de 1935, e quizais o máis importante de todo o New Deal foi a Lei da Seguridade Social (Social Security Act) do 14 de agosto, que estableceu un sistema de protección para a terceira idade, un seguro de desemprego, e as vantaxes do benestar para os grupos protexidos como os rapaces e os discapacitados dependentes, establecendo un marco para o actual sistema de benestar nos EUA.

Roosevelt, porén, marcado polos triunfos do seu primeiro mandato, colócase no 1937 nunha posición de control do goberno para afirmar a súa autoridade, con formas que provocaron unha potente oposición. No primeiro de ano, pediulle ó Congreso que expandise o número de competencias da Corte Suprema, para permitirlle designar a membros afíns ás súas ideas, e polo tanto, inclinar o equilibrio ideolóxico da Corte. Por unha banda, a oferta tivo éxito, o xuíz Owen Roberts, certamente en resposta á ameaza, cambiou a súa postura e comezou a votar para manter as novas medidas do repartimento, creando con eficacia unha maioría liberal no West Coast Hotel Co. v. Parrish e no National Labor Relations Board v. Jones & Laughlin Steel Corporation, e chamou a este cambio un "interruptor a tempo que aforrou nove". Pero "o plan de embalaxe da Corte," como era coñecido, ocasionou un dano político duradeiro a Roosevelt e finalmente foi rexeitado polo Congreso en xullo. Case ó mesmo tempo, a administración propuxo un plan para reorganizar a rama do Executivo de maneira que aumentaría perceptiblemente o control do Presidente sobre a burocracia. Polo tanto, o plan de "Embalaxe da Corte" de reorganización executiva gañou a oposición dos que temeron unha "ditadura de Roosevelt" e fallou no Congreso; unha versión recortada da reforma finalmente gañou o pase no 1939.

Conclusións históricas

Os historiadores de esquerdas e dereitas están polo xeral en desacordo co segundo mandato de Roosevelt. Pola dereita houbo moitos ataques á "ditadura executiva" do FDR dende os 1930s. Historiadores como John T. Flynn, por exemplo, denunciou o FDR como socialista e despótico no mito de Roosevelt (1956). Pola outra banda, algúns historiadores denuncian a natureza "revolucionaria" do New Deal como un fenómeno conservador, e incluso reaccionario.

Neses tempos, algunhas das novas políticas do New Deal foron recoñecidas polos seus partidarios como mínimo, inconstitucionais, pero importantes e necesarias para a saúde do país. En 1931, o embaixador dos Estados Unidos na Alemaña, William Dodd, deu un discurso en Berlín no que describiu o New Deal da seguinte maneira: "non foi unha revolución como a xente adoita pensar. Foi unha expansión dos poderes gobernamentais máis alá das garantías constitucionais; e case tódolos homes por tódalas partes esperan que o presidente poida ter éxito." Unha morea de historiadores máis recentes basearon a súa análise do New Deal no axeitado desas accións.

Dende os anos sesenta, os historiadores da "Nova Esquerda", estiveron máis a carón dos críticos máis ásperos co New Deal (para unha lista de traballos relevantes, vexa a lista das lecturas recomendadas no final do artigo). Barton J. Bernstein, nun ensaio de 1968, compilou unha crónica de oportunidades perdidas e respostas inadecuadas ós problemas. Bernstein argumenta que o New Deal puido salvar o capitalismo de si mesmo, pero fallou, e en moitos casos danou, a quen debería de axudar. Paul K. Conkin en O New Deal (1967) acusou o goberno dos anos trinta polas súas políticas de abandono dos granxeiros marxinais, polo seu fallo en instaurar reformas fiscais progresivas dabondo, e unha xenerosidade excesiva a negocios selectos. Howard Zinn, nun ensaio en 1966, criticou o New Deal por traballar activamente para preservar na realidade os peores males do capitalismo.

Aínda máis, moito dos traballos máis recentes sobre o New Deal estiveron menos interesados na cuestión de se o New Deal foi "conservador" ou un fenómeno "revolucionario" que nas cuestións das trabas dentro das cal funcionaba. O sociólogo e político Theda Skocpol, nunha serie influente de artigos, acentuou a aplicación da "capacidade do estado" como unha actuación normalmente eivada. As ideas ambiciosas do proxecto fracasaron acotío, e segundo esta historiadora, pola ausencia de burocracia coa capacidade necesaria, e a mestría para administrala. Outros traballos recentes resaltan outras trabas que o New Deal encontrou, como que o Congreso e certos segmentos da poboación continuaron fortes coas desconfianzas conservadoras no goberno. Así algúns eruditos falan de que o New Deal non foi sinxelamente un produto dos seus soportes liberais, senón tamén un produto das presións dos seus opositores conservadores.

O New Deal e o "Estado Intermediario"

Goberno, emprego, e arbitraxe dos negocios

A pesar do triste récord na axuda dos granxeiros marxinais e os americanos africanos, entre outros, contrastando coa súa xenerosidade acotío mimando certos intereses dos negocios, o efecto do New Deal foi elevar e consolidar os novos grupos de interese para permitirlles competir, co goberno federal desenvolvéndose coma un eficaz árbitro entre tódolos elementos e clases da sociedade, actuando coma unha forza que podería mediar cando fose necesario para axudar a algúns grupos e para limitar a enerxía doutros. Ó cabo dos anos trinta, os negocios dos EUA encontráronse a si mesmos competindo pola influencia cos crecentes movementos sindicais, chegando á mobilización total e accións militantes; cunha economía agrícola organizada, debido ás décadas de organización agraria e á axitación que datan das asociacións agrícolas, e a formación do Partido Populista no final do século XIX; e con consumidores despertos. O New Deal acadou isto creando unha serie de institucións do Estado que magnificamente, e permanentemente, ampliaron o papel do goberno federal na vida dos Estados Unidos. Ó goberno agora confióuselle a tarefa de proporcionar polo menos a axuda mínima dos pobres e parados; protexer os dereitos dos sindicatos; estabilizar o sistema de actividades bancarias; a cobertura da xente con ingresos baixos; regular os mercados financeiros; o subsidio da produción agrícola; e facer moitas outras cousas que non foran previamente responsabilidades federais.

Deste xeito, quizais a herdanza máis forte do New Deal, noutras palabras, foi facer do goberno federal un protector dos grupos de interese e un supervisor da competición entre eles. Coma resultado do New Deal, a vida política e económica dos Estados Unidos chegou a ser moito máis competitiva que antes, cos traballadores, os labregos, os consumidores, e outros capaces de premer coas súas demandas ó goberno de maneiras soamente dispoñibles ó mundo corporativo. Polo tanto, a descrición que acotío se usa co goberno do New Deal foi a de "estado de corredores", un estado que manexaba as demandas e competencias de numerosos grupos.

As asuncións liberais de que o New Deal actuaba coma se fose o inimigo dos intereses dos negocios privados estaba sendo desafiada. Despois de todo, en moitos casos, os novos pulos do New Deal foron pensados para realzar a posición dos emprendedores privados, especialmente das súas preocupacións de excedente de inflación, poñendo ocasionalmente en perigo algunhas das metas liberais da reforma que algúns funcionarios da administración emprenderon. O New Deal tamén realzou as posicións dalgúns grupos que previamente prexudicaba, pero non fixo moito ou nada para moitos outros, especialmente negros, labregos a renda, e pobres urbanos

Así, non transformou o capitalismo americano de ningunha maneira xenuína e radical. Excepto no campo das relacións do emprego, seguía habendo enerxía corporativa case libre da regulación ou do control do goberno durante o 1945 como fora no 1933. Pero o New Deal creou os alicerces do estado de benestar americano, cos seus moitos programas de reconstrución, e por riba de todo, a través do sistema da Seguridade Social. Os inhibidos conservadores New Dealers traídos a esta tarefa, aseguráronse de que o sistema de benestar fose limitado. Incluso os New Dealers máis progresistas foron algo sospeitosos co poder federal, as vantaxes expansivas do benestar e os enormes gastos do goberno.

O "Estado Intermediario" e os intereses marxinais

O New Deal mellorou a posición de grupos previamente prexudicados que acadan enerxía dabondo e o golpe necesario de acadar a axuda do goberno, pero fixo pouco por axudar a outros grupos máis necesitados. O AAA, por exemplo, levou a mendicidade a millares de afroamericanos, granxeiros arrendatarios e xornaleiros no Profundo Sur, onde os propietarios das terras dificilmente necesitan os dos seus servizos baixo un sistema que pagaba por crecer menos. Na imaxe pódese ver unha casa dun xornaleiro de Texas nos anos 30.

O "estado intermediario" do New Deal ofrecería unha axuda demasiado débil coa asistencia ós grupos con menos influencia, ou unha axuda non visible dabondo para despertar unha extensa axuda pública.

O grupo máis notorio que recibe moita menos influencia ca outras no Estado Intermediario foron os afroamericanos. A administración de Roosevelt non considerou os negros americanos como grupo de interese potente, capaz de desafiar seriamente ás forzas discriminatorias contra el. Mentres que a administración de Roosevelt, a diferenza do anterior presidente demócrata Woodrow Wilson que non aumentou a presión discriminatoria contra os afroamericanos, el no goberno fixo relativamente pouco para axudar a levantar a situación social dos afroamericanos.

Para darlle crédito á súa administración, Roosevelt designou un número sen precedente de afroamericanos nas posicións de segundo nivel, se cadra debido á influencia da súa esposa, Eleanor, decididamente en contra da discriminación. E o afroamericano beneficiouse significativamente, aínda que de maneira limitada, dos programas de reconstrución do New Deal, debido en gran medida ós esforzos de Harold L. Ickes, quen intentou asegurarse de que no seu programa non se excluíse ós negros. Como consecuencia de todo isto, preto do 1936, a extensa maioría votaría demócrata. Isto marcou un ríxido cambio xa que no 1932, unha extensa maioría votara republicano. Deste xeito, o New Deal establece unha nova alianza política entre os afroamericanos e os demócratas, que logrou sobrevivir ata os nosos días.

Pola outra banda, sen pensar nos afroamericanos como un grupo de intereses crítico, pensou que outras materias eran moito máis incitantes que a discriminación racial. Sen querer perder nunca o apoio dos demócratas do Sur, declinou o seu apoio á lexislación para declarar o linchamento ilegal, mentres que, dunha forma hipócrita, denunciaba o linchamento en público nos seus discursos.

Estivo en contra de prohibir o "imposto de votación". A parte desta medida, rexeitou usar as axencias de reconstrución para desafiar os patróns locais da discriminación; o NRA tolerou prácticas entendidas de pagarlles ós negros menos cós brancos. Os afroamericanos foron excluídos en gran parte do emprego no TVA; o FHA rexeitou proporcionar hipotecas ós negros que se movían nas veciñanzas brancas; e o AAA foi ineficaz na protección dos intereses dos xornaleiros negros e labregos arrendatarios.

Non obstante, o New Deal puxo os alicerces para o "Estado Intermediario" que se vería ampliado unha xeración máis tarde, sobre todo a través do traballo do seguinte movemento liberal das dereitos civís para reformar a Gran Sociedade de abrazar os grupos marxinais na nova coalición do New Deal, especialmente as minorías raciais e étnicas.

O New Deal e a recuperación económica

O New Deal e a economía keynesiana

Comezando os anos 30, o economista inglés John Maynard Keynes escribiu a A Teoría Xeral da Ocupación, o Xuro e o Diñeiro, na que avoga por programas de déficit no traballo público como maneira de recuperar a economía británica da depresión. Aínda que nunca mencionou a política fiscal na Teoría Xeral, e pola outra banda, apoiaba a necesidade de socializar os investimentos, Keynes levou a cabo unha revolución teórica, máis que unha revolución política. Para manter a xente completamente empregada, os gobernos necesitarían entrar en déficit cando a economía recúa, porque o sector privado non fai os investimentos necesarios, segundo Keynes.

A visita de Keynes á Casa Branca, no 1934 para impulsar a Roosevelt a entrar en déficit foi un desastre. Un Roosevelt abafado queixouse ó Secretario de Emprego, Frances Perkins, "deixou un complicado xogo de figuras... máis ben é un matemático que un economista político". Keynes, frustrado tamén co encontro, comentou máis tarde ó secretario Perkins, que "supuxen que o Presidente era máis educado, economicamente falando"

E mentres a Depresión alumeaba, Roosevelt intentou obras públicas, subsidios para o agro, e outros instrumentos para recomezar a economía, pero nunca desistiu de balancear o orzamento. O desemprego continuou sendo alto nos anos do New Deal, posiblemente como resultado deste achegamento.

A Recesión do 1937 e a recuperación

A administración de Roosevelt comezou un novo asalto no segundo mandato, que xogou o seu papel nunha nova inmersión na Gran Depresión, comezando no maio de 1937 e continuando no xuño do 1938, deixando o desemprego no 14,3% no 1937, e crecendo ata o 19.0% no 1938 (nos EUA as estatísticas mensuais nos aparecen ata o 1948). A administración reaccionou cunha campaña retórica contra o poder dos monopolios, que foi tachada como a causa desta nova inmersión. O presidente designou unha nova dirección agresiva da división da competencia no Departamento de Xustiza, que algúns economistas culparon por agravar aínda máis a saúde da economía. Este esforzo perdeu a súa eficacia unha vez que a segunda guerra mundial comeza e colócase como o novo problema. As demais respostas da administración para chegar ás causas da Gran Depresión no 1937 tivo moitos máis resultados tanxibles.

Facendo caso omiso das protestas do Departamento de Facenda e respondendo as medidas pedidas polos novos economistas conversos ó Keynesianismo na súa administración, Roosevelt emprendeu unha nova tentativa para acadar o antídoto da depresión, abandonando os seus esforzos de axustar o orzamento e lanzando un programa para investir 5 mil millóns de dólares na primavera de 1938, nun esforzo de aumentar o poder adquisitivo da poboación. En 1938, Roosevelt abraza definitivamente o programa do "matemático" británico, Keynes.

Cando poucos norteamericanos coñecían as ideas de John Maynard Keynes, o economista que pronto transformaría o pensamento económico en todo o mundo, Roosevelt explicou o seu programa nunha conferencia na que argumentou que o goberno "cre nunha melloría económica", facendo "incrementar o poder adquisitivo da nación". Este cambio na política da administración marcaba un punto importantísimo á teoría económica de Keynes, dándolle a necesaria lexitimidade. Aínda que os New Dealers non a realizaron nese momento, a administración axudou para establecer a base das novas políticas fiscais federais, que aporta un pulo ó goberno nos anos de posguerra

A segunda guerra mundial e a Gran Depresión

A Gran Depresión, porén, continuou ata que os EUA entraron na segunda guerra mundial; Roosevelt, despois de que a guerra estalase en Europa e Asia, tiña poucas opcións. Baixo circunstancias especiais da mobilización da guerra, o gasto masivo da economía parecía alzar a actuación económica, que gañou o apoio incluso dos republicanos. Estes acontecementos magnificaron o papel do goberno federal nos resultados da economía nacional. No 1929, os gastos federados acadaban un 3% do PIB. Entre 1933 e 1939, o gasto federal triplícase, e critícase que Roosevelt estea transformando América nun estado socialista. Porén, a pesar de que o novo repartimento era, de lonxe, máis pequeno que o esforzo da guerra. No primeiro ano de paz no 1946, o gasto federal aínda ascendeu a 62 mil millóns de dólares, o 30% do PIB. Os tempos de guerra e outras medidas podían proporcionar unha saída enorme de fondos. Entre 1939 e 1944 (o pico da produción nos tempos de guerra), o gasto da nación case se dobra. Isto, xunto co recrutamento e a morte dos soldados, significou a caída do desemprego do 14% en 1940 ata menos do 2% en 1943, e a man de obra creceu en dez millóns. A economía da guerra non se baseaba na empresa libre, senón que era o resultado da sectorización do gasto do goberno e o seu financiamento.

Na opinión de moitos economistas, foi o gasto deficitario da segunda guerra mundial, non o New Deal, o que finalmente rematou a crise da Gran Depresión. Nin sequera o New Deal cambiou substancialmente a distribución de poder dentro do capitalismo dos Estados Unidos, e só tivo un pequeno impacto na distribución da riqueza entre a poboación.

O Legado do New Deal

O New Deal de Roosevelt influíu máis tarde en programas como a Gran Sociedade de Lyndon B. Johnson.

O New Deal non acabou coa depresión, pero axudou a previr que a economía seguise a decaer máis aínda creando funcións de regulamento do goberno federal de xeito que axudaron a estabilizar áreas problemáticas anteriores da economía: o mercado de valores, o sistema bancario e outros. Produciu unha nova coalición política que sostivo o Partido Demócrata como o partido maioritario na política nacional por máis dunha xeración despois do seu propio fin.

Tamén comezando a fundación da era da posguerra, Roosevelt e o New Deal axudou a incrementar o poder do goberno federal na súa totalidade. Roosevelt estableceu tamén a presidencia coma centro preeminente de autoridade dentro do goberno federal. Creando un enorme arsenal de proteccións para os distintos grupos de cidadáns, os granxeiros e o resto da xente que sufriu a crise, permitíndolles enfrontar o enorme poder das corporacións, a administración de Roosevelt xerou un sistemas de ideas, coñecidas despois como o liberalismo New Deal, que perdurou como unha fonte de inspiración e controversia por décadas e que axudou a darlle forma ó seguinte gran experimento de reformas liberais, o movemento dos dereitos civís e a Gran Sociedade da década de 1960.

Unha lista dos programas do New Deal

O New Deal constituíu unha lista de programas inmensa, cualificado coma "sopa de letras" polos seus detractores. Estas son as actuacións do New Deal, a maioría aprobadas nos primeiros cen días da administración FDR:

• United States bank holiday, 1933: Peche de tódolos bancos até que estivesen certificados polos reguladores federais.
• Abandono do estándar do Ouro, 1933: Permite máis cartos en circulación para crear unha inflación controlada.
• Civilian Conservation Corps (CCC), 1933: Emprego a xoves adultos para levar a cabo traballos sen cualificación para o goberno federal.
• Tennessee Valley Authority (TVA), 1933: A construción dunha serie de encoros no Río Tennessee.
• Federal Emergency Relief Administration (FERA), 1933: Axudas de comida e outros tipos de axuda para os parados.
• Agricultural Adjustment Act (AAA), 1933: Pagos ós agricultores para non cultivaren.
• National Recovery Act (NRA), 1933: Creou estándares para a regularización dos Sindicatos.
• Civil Works Administration (CWA), 1933: Deu traballo temporal a millóns de desempregados.
• Public Works Administration (PWA), 1933: Empregou xente cualificada de media idade en traballos públicos cun gasto de 4 billóns de dólares.
• Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) / Glass-Steagall Act: Asegura os depósitos nos bancos para devolver a confianza no sistema bancario.
• Securities Act of 1933, created the SEC, 1933: Codificou os estándares para a venda e compra de accións, facendo que o risco sexa debidamente coñecido.
• Indian Reorganization Act, 1934
• Social Security Act (SSA), 1935: Proporcionaron axuda económica a maiores, discapacitados, delincuentes e desempregados; pagado por contribucións de empregados e empregadores.
• Works Progress Administration (WPA), 1935: Unha reiteración da PWA, creando traballo útil para traballadores cualificados.
• National Labor Relations Act (NLRA) / Lei Wagner, 1935: Garantiu o dereito dos Sindicatos de existir.
• Judicial Reorganization Bill, 1937: FDR requiriu o poder para recusar a cada novo xuíz da Corte Suprema maior de 70 anos; non foi aprobada.
• Fair Labor Standards Act (FLSA), 1938: Estableceu a xornada laboral de 40 horas semanais, e un salario mínimo de 40 centavos/hora.

Personalidades relacionadas

• Charles Coughlin
• John T. Flynn
• Garet Garrett
• Herbert Hoover
• John Maynard Keynes
• Huey Long
• Albert Jay Nock
• Jim Powell
• Ayn Rand
• Franklin D. Roosevelt
• Gene Smiley
• Al Smith
• Robert Taft
• Francis Townsend
• Henry A. Wallace
• Wendell Willkie

Véxase tamén

Bibliografía

• Bernstein, Barton J. "The New Deal: The Conservative Achievements of Liberal Reform." In Barton J. Bernstein, ed., Towards a New Past: Dissenting Essays in American History, pp. 263–88. (Nova York: Knopf, 1968).
• Bernstein, David E., Only One Place of Redress: African Americans, Labor Regulations and the Supreme Court from Reconstruction to the New Deal (Durham: Duke University Press, 2001)
• Irving Bernstein Turbulent Years (Boston: Houghton Mifflin, 1970).
• Brinkley, Alan
  • Voices of Protest: Huey Long, Father Coughlin, and the Great Depression. (Nova York: Knopf, 1982).
  • "The New Deal and Southern Politics." In James C. Cobb and Michael V. Namarato, eds., The New Deal and the South, pp. 97–116. (Oxford: University of Mississippi Press, 1984).
  • "The New Deal and the Idea of the State." In Steve Fraser and Gary Gerstle, eds., The Rise and Fall of the New Deal Order, pp. 85–121. (Princeton, N.J.: Princeton University Press, 1989).
• Conkin, Paul K. The New Deal. (Arlington Heights, Ill.: AHM, 1967).
• Gordon, Colin. New Deals: Business, Labor, and Politics, 1920-1935 (Nova York: Cambridge University Press, 1994)
• Hayek, Friedrich A. Road to Serfdom, Institute of Economic Affairs, Londres (1999)
• Hofstadter, Richard. The Age of Reform: From Bryan to FDR. Nova York: Knoft, 1955.
• Kennedy, David M. Freedom From Fear: The American People in Depression and War, 1929-1945. Nova York: Oxford UP, 1999.
• Leuchtenberg, William E. Franklin D. Roosevelt and the New Deal, 1932-1940. (Harper & Row: Nova York, 1963).
• Rothbard, Murray. America's Great Depression. Princeton, NJ, 1963.
• Sitkoff, Harvard. A New Deal for Blacks: The Emergence of Civil Rights as a National Issue-The Depression Decade. (Nova York: Oxford University Press, 1978).
• Schlesinger, Arthur M. Jr., The Age of Roosevelt, 3 vols, (1957-1960).
• Skocpol, Theda, e Kenneth Finegold. "State Capacity and Economic Intervention in the Early New Deal." Political Science Quarterly 97 (1982): 255-78.
• Storrs, Landon. Civilizing Capitalism: The National Consumer's League, Women's Activism, and labor Standards in the New Deal Era (Chapel Hill: UNC Press, 2000)
• Zinn, Howard, ed. New Deal Thought. (Indianápolis, Ind.: Bobbs-Merrill, 1966).

Outros artigos

• Críticas ó New Deal
• Fireside chats
• Gran Depresión
• Gran Sociedade
• Segunda guerra mundial