Nacionalismo árabe
O nacionalismo árabe (en árabe: القومية العربية) é unha ideoloxía nacionalista que defende a identidade dos árabes como unha nación e promove a unidade do pobo árabe. O nacionalismo árabe salienta as glorias da civilización árabe, a súa lingua e literatura, promovendo a unión política do mundo árabe.[1] A súa premisa principal é que os pobos do mundo árabe, dende o océano Atlántico até o océano Índico constitúen unha soa nación unida pola súa etnia, lingua, cultura, historia, identidade, xeografía e política.[2][3] Un dos principais obxectivos do nacionalismo árabe é rematar coa influencia de Occidente, identificado como a "némese" do nacinoalismo árabe, e a caída dos gobernos árabes considerados como dependentes do poder occidental. Xurdiu durante a caída do Imperio Otomán a comezos do século XX e esmoreceu logo da derrota dos exércitos árabes na guerra dos Seis Días.[1][2]
As personalidades e grupos asociados co nacionalismo árabe inclúen o rei Faisal I de Iraq, o presidente de Exipto Gamal Abdel Nasser, o Movemento Nacionalista Árabe, o líder libio Muamar al-Qadafi, a Organización para a Liberación de Palestina, o Partido Árabe Socialista Baaz, que estivo no poder en Iraq durante algúns anos e aínda está no poder en Siria, e o seu fundador Michel Aflaq. O panarabismo é un concepto relacionado é chama pola colaboración supranacional dos estados árabes.
Notas editar
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Karsh, Efraim. Arafat's War: The Man and His Battle for Israeli Conquest. Nova York: Grove Press, 2003.
- Karsh, Efraim. Islamic Imperialism: A History. New Haven: Yale University Press, 2006.
- Sela, Avraham. "Arab Nationalism." The Continuum Political Encyclopedia of the Middle East. Ed. Sela. Nova York: Continuum, 2002. pp. 151–155