Mosteiro de Vilanova de Ozcos
O mosteiro de Santa María de Vilanova de Ozcos é unha antiga abadía, beneditina primeiro e logo cisterciense, situada en Vilanova de Ozcos, na Terra Eo-Navia de Asturias.
| Mosteiro de Santa María de Vilanova de Ozcos | |
|---|---|
.jpg) Interior da igrexa do mosteiro de Santa María de Vilanova de Ozcos | |
| Datos xerais | |
| País | España |
| Advocación | Santa María |
| Localización | Vilanova de Ozcos (Asturias) |
| Coordenadas | 43°18′43″N 6°59′09″O / 43.311805555556, -6.9858055555556Coordenadas: 43°18′43″N 6°59′09″O / 43.311805555556, -6.9858055555556 |
| Catalogación | Ben de Interese Cultural 3 de outubro de 1991 |
| Culto | |
| Diocese | arquidiocese de Oviedo |
| Orde relixiosa | Orde de San Bieito e Orde do Císter |
| Arquitectura | |
| Construción | 1182-século XVIII |
| Estilo | arquitectura románica |
| Identificador | RI- 51 - 0007138 |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
.jpg)
Historia editar
Fundación editar
O mosteiro fundárono en 1137 monxes beneditinos, por iniciativa do rei galego Afonso VII. Ao primeiro as súas prácticas foron de tendencia eremítica, pero rapidamente, o mosteiro estruturouse e deuse unha regra, para se situar na liña beneditina do mosteiro de Carracedo, entón denominado San Salvador de Carracedo [1] .
Mudanza da regra editar
En 1203, os monxes de Carracedo optaron por se incorporaren á orde do Císter, que respectaba máis estritamente a norma beneditina, e era moi popular na época e así pasou a se denominar Santa María de Carracedo; os monxes de Vilanova de Ozcos seguiron o movemento, que o papa Inocencio III aprobara por unha bula [1] .
O mosteiro románico desenvolveuse rapidamente, enriqueceuse e recibiu moitos agasallos e privilexios. Paralelamente, co paso do tempo, a norma foise flexibilizando e tolerábanse incumprimentos na aplicación da regra monástica, o que provocou tensións coa abadía nai de Carracedo. Estas fallas de conduta aumentaron ao longo do século XV ata 1511. O mosteiro estaba materialmente empobrecido, pero a partir de entón recobrou parte do prestixio espiritual perdido. Nos séculos XVI e XVII reconstruíuse pouco a pouco e durante a Guerra da Independencia española, cando xa estaba en decadencia, utilizouse como hospital [1] .
Peche editar
A desamortización de Mendizábal expulsou os monxes e pechou a abadía en 1835. Os edificios do convento quedaron co tempo en ruínas, mentres que a igrexa abacial, transformada en igrexa parroquial, permaneceu ata hoxe [1].
Cartulario editar
O cartulario do mosteiro preserva 616 pergameos da Idade Media: 32 do século XII, 261 do século XIII, 224 do século XIV e 99 do século XV.[2]. O texto dos pergameos está en latín nos máis antigos e a partir de mediados do século XIII aparece o galego que foi o único romance que se empregou ata que a mediados do XIV comezaron a aparecer textos en castelán, cada volta con maior profusión e que acabou por desprazar totalmente ao galego[3].
Protección editar
A abadía está catalogada en España como ben de interese cultural dende o 3 de outubro de 1991 [4].
Galería de imaxes editar
-
Detalle do interior -
Lateral -
Detalle da nave central da igrexa -
Detalle do altar maior -
Detalle do soporte da estrutura de madeira -
Detalle da arcada dereita -
Detalle da capela lateral -
Detalle do lateral dereito da igrexa -
Detalle do interior da igrexa -
Nevando sobre a igrexa
Notas editar
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 "Monasterio de Santa María de Villanueva de Oscos". monastirs.cat..
- ↑ Alvárez Castrillón, José Antonio (2011). Colección Diplomática del Monasterio de Santa María de Villanueva de Oscos. Ridea. p. 33.
- ↑ Fernández Acevedo, Suso (2008). A herdade que nós temos. Historia e escolma da prosa en galego do Eo-Navia. Universidade de Vigo. p. 18.
- ↑ "Monasterio de Santa María de Villanueva de Oscos RI-51-0007138". Bcultura y deporte.gob.es.