Wikipedia

Mosteiro de Santa María de Oseira

edificio relixioso en Oseira, no concello de San Cristovo de Cea

O mosteiro de Santa María de Oseira é un mosteiro medieval da parroquia de Oseira, no concello de San Cristovo de Cea. De fundación bieita, no século XII incorporouse ao Císter, e ao longo da súa historia tivo unha grande importancia económica e social para a comarca e terras máis afastadas.[1][2][3] Desamortizado no século XIX, foi reocupado no XX por monxes da Orde da Trapa.

Mosteiro de Santa María de Oseira
Vista do conxunto
PaísEspaña
LocalizaciónOseira (San Cristovo de Cea)
Coordenadas42°32′18″N 7°57′04″O / 42.538418, -7.951055Coordenadas: 42°32′18″N 7°57′04″O / 42.538418, -7.951055
Diocesediocese de Ourense
Orde relixiosaOrde do Císter
Estiloarquitectura románica e arquitectura barroca
Páxina webhttp://www.mosteirodeoseira.org
[ editar datos en Wikidata ]

Toponimia editar

Ursaria era o nome co que se coñecía Oseira, cuxo significado é país ou terra de osos (ursus en latín).[4] Especulaba Yáñez Neira que a súa orixe podería estar na presenza deste animal na zona en épocas remotas.[5] De alí a presenza deste mamífero no escudo de armas do mosteiro.[1] Outra interpretación é que o topónimo Ursaria fixese alusión ao lugar abrupto onde está situado o mosteiro, nun val alto da serra de Martiñá. Idea exposta orixinalmente por frei Tomás de Peralta no século XVII: "O sitio é unha montaña, cuxas inaccesibles costas, e empinados riscos cansa horror ao que as mira".[6]

Polas súas dimensións o mosteiro foi tamén coñecido como "O Escorial dos Bernaldos" ou "O Escorial de Galicia".[1]

Historia editar

 
Nave central da Igrexa Abacial.

Coñécese da súa existencia desde 1137, pero aos poucos anos converteuse nun mosteiro dependente da Orde do Císter e no ano 1141 estableceuse unha colonia de monxes franceses enviados por San Bernaldo.[7]

No século XII viviu o anacoreta alemán San Famiano ou Quardo, o primeiro membro canonizado do Císter.[1][8]

Segundo Otero Pedrayo "Os dominios de Oseira comprendían as montañas e as súas abas da Serra de Martiñá, Pena de Francia, Vales de Oseira en Carballedo de Chantada, as vilas de Cea (onde era conde o abade do mosteiro), e Carbaliño, o couto de Santa Cruz de Arrabaldo, beiras do Miño e a vila de Marín, na ría de Pontevedra."[1]

En agosto de 1552 un incendio destruíu case toda a obra románica e oxival, salvouse a cabecera e a nave da igrexa. Volveuse a levantar entre os séculos XVI e XVII.[1]

No ano 1835, como consecuencia da desamortización de Mendizábal, os freires deixaron o convento, que quedou totalmente abandonado propiciando o espolio do lugar. Os monxes volveron de novo en 1929, comezando a súa reconstrución. O entón bispo de Ourense, Florencio Cerviño, fomentou a súa reapertura coa instalación dunha comunidade de monxes trapistas procedentes da abadía da Nosa Señora das Neves en Saint-Laurent-les-Bains-Laval-d'Aurelle (Francia).[9]

En 1909 na resistencia á retirada do seu baldaquino mataron 6 persoas.[10][11]

Na Guerra Civil confinaron nel presos políticos.[12]

En 2020, o mosteiro acollía a 11 relixiosos dos que 6 eran tamén sacerdotes.[13] Manteñen aberta unha hospedaxe e elaboran pastas, chocolates e licores.

Descrición editar

A igrexa abacial, foi construída entre os anos 1200 e 1239, aproximadamente, e é considerada unha das obras cume da arquitectura cisterciense da Península Ibérica, cun característico estilo románico oxival, e está claramente influenciada polas igrexas de peregrinación.[14] A sala capitular do mosteiro data de fins do século XV e está sustentada por catro columnas centrais de fustes tortos rematando nunha orixinal bóveda.[15]

No antigo refectorio do mosteiro pode visitarse o Lapidarium ou Museo da Pedra, unha colección de obxectos e restos de pedra obtidos durante as restauracións feitas no mosteiro e as escavacións arqueolóxicas: lápidas, capiteis, columnas, elementos decorativos etc.[16]

Galería de imaxes editar

Artigo principal: Galería de imaxes do mosteiro de Santa María de Oseira.
  •  
    Sala capitular.
  •  
    Sala capitular.
  •  
    Museo.
  •  
    Refectorio.
  •  
    Bóveda entrada Igrexa.
  •  
    Altar maior.
  •  
    Vista parcial do conxunto.

Notas editar

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 Otero Pedrayo et al. 1980, p. 372.
  2. ↑ Yáñez Neira et al. 1999, p. 218.
  3. ↑ Villares et al. 2004, p. 225.
  4. ↑ "Monasterio de Oseira". Concello de San Cristovo de Cea (en Castelán). Consultado o 08/07/2020. 
  5. ↑ Yáñez Neira et al. 2019, p. 3.
  6. ↑ Peralta et al. 1677, p. 3.
  7. ↑ Yáñez Neira et al. 2019, p. 3-4.
  8. ↑ Muñiz et al. 1784, p. 318.
  9. ↑ "Reseña Histórica – Monasterio de Oseira" (en castelán). Consultado o 2021-11-08. 
  10. ↑ Torna, Cilia. "Gumersindo Salinas: De asasino en Oseira a verdugo en Vigo". Nós Diario. Consultado o 2021-04-28. 
  11. ↑ Escuredo, A. "Ana Pedrouzo, mestra: "Se non hai vínculos co patrimonio, calquera veciño pode facer un merendeiro cunha mámoa"". Nós Diario. Consultado o 2021-04-28. 
  12. ↑ Torna, Cilia. "O campo de concentración do mosteiro de Oseira". Nós Diario. Consultado o 2021-04-28. 
  13. ↑ "STATISTICA Monks 31/12/2021" (PDF). ocso.org. 
  14. ↑ Yáñez Neira et al. 2019, p. 15.
  15. ↑ Yáñez Neira et al. 2019, p. 32.
  16. ↑ Yáñez Neira et al. 2019, p. 37 - 44.

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

Outros artigos editar

Ligazóns externas editar

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mosteiro_de_Santa_María_de_Oseira&oldid=6548074»