"Mo Ghile Mear" (O meu Valente Amor en galego) é unha antiga canción irlandesa composta en gaélico irlandés por Seán Clárach Mac Domhnaill no século XVIII. Está composta segundo o estilo irlandés Aisling de poesía. Trátase dun lamento da deusa Ériu (personificación de Éire) por Charles Edward Stuart, pretendente ó trono de Gran Bretaña, que daquela estaba no exilio após a batalla de Culloden dos levantamentos xacobitas.

Letra editar

Orixinal en gaélico irlandés

Sé mo laoch mo Ghile Mear
‘Sé mo Shaesar, Ghile Mear,
Suan ná séan ní bhfuaireas féin
Ó chuaigh i gcéin mo Ghile Mear.
Seal dá rabhas im’ mhaighdean shéimh,
‘S anois im’ bhaintreach chaite thréith,
Mo chéile ag treabhadh na dtonn go tréan
De bharr na gcnoc is in imigéin.
Bímse buan ar buairt gach ló,
Ag caoi go cruaidh ‘s ag tuar na ndeor
Mar scaoileadh uaim an buachaill beo
‘S ná ríomhtar tuairisc uaidh, mo bhrón.
Ní labhrann cuach go suairc ar nóin
Is níl guth gadhair i gcoilltibh cnó,
Ná maidin shamhraidh i ngleanntaibh ceoigh
Ó d’imthigh sé uaim an buachaill beó.
Ghile Mear ‘sa seal faoi chumha,
‘S Éire go léir faoi chlócaibh dubha;
Suan ná séan ní bhfuaireas féin
Ó chuaigh i gcéin mo Ghile Mear.

Tradución ó galego

El é o meu campión o meu Valente Amor,
É o meu César, un Valente Amor
Non teño descanso nin fortuna
Dende que o meu Valente Amor marchou moi lonxe.
Unha vez fun doncela solteira
Mais agora son unha viúva acabada
O meu consorte está arando nas ondas
Moi lonxe sobre os outeiros.
Cada día estou aturando a constante dor
Chorando amargamente e agromando bágoas,
Porque o meu home deixoume
E non hai novas del, mágoa.
O cuco xa non canta ledo despois do mediodía,
E os ladridos dos cans non se oen nos nogueirais,
Ningunha mañá de verán no neboento val
Dende que o meu home se foi de cabo min.
Valente Amor por un tempo na tristura,
E Irlanda enteira baixo capas negras;
Non teño descanso nin fortuna
Dende que o meu Valente Amor marchou moi lonxe.

Gravacións da canción editar

Véxase tamén editar

Outros artigos editar

Ligazóns externas editar