Mi maior
Mi maior (no sistema americano de cifras E) é, na música, a tonalidade que consiste na escala maior de mi.
| Mi maior | |
|---|---|
| Tonalidade | |
| Relativa | Dó díese menor |
| Homónima | Mi menor |
| Notas | |
| Mi, Fá♯, Sol♯, Lá, Si, Dó♯, Ré♯, Mi | |
A súa escala maior harmónica contén un Dó. Polo tanto, a súa armadura contén catro díeses. A súa tonalidade relativa é dó díese menor e a súa tonalidade paralela mi menor. Se é necesario, escríbense cambios nas versións melódica e harmónica.
Usos editar
Os gregos atribuían certas calidades a cada modo, xa que cada un era facilmente recoñecíbel debido aos diferentes tamaños dos seus intervalos nas súas escalas. Por outra banda, dende o uso do temperamento igual, todos os intervalos de todas as teclas son por definición iguais, polo que non ten sentido falar de calidades dunha tecla diferentes ás doutra. A pesar diso, o compositor ruso Aleksandr Skriabin (1872-1915) considerou o Mi maior como “a máis pura das tonalidades”, e escolleuna para representar a cor branca na sinestesia.
Na música clásica editar
Dúas das 104 sinfonías de Haydn están en Mi maior, os números 12 e 29. Mesmo no século XIX, as sinfonías nesta clave son raras, sendo a Sinfonía n.º 7 de Anton Bruckner un dos poucos exemplos. Dúas sinfonías que comezan en Re menor e rematan en Mi maior son a Sinfonía “gótica” deHavergal Brian (1876-1972) e Sinfonía nº 4 de Carl Nielsen (1865-1931). A Sinfonía núm.4 de Gustav Mahler (1860-1911) comeza en Sol maior e remata en Mi maior.
Ademais, Mi maior é a clave do movemento final da Sinfonía Inacabada de Franz Schubert (1797-1828), a Sinfonía nº 4 de Mahler, a Sinfonía núm. 2 de Serguéi Rakhmáninov (1873-1943) e a Sinfonía núm. 10 de Dmitri Shostakovich (1906-1975). Nikolai Rimskii-Korsakov compuxo a súa coñecida obra "Scheherazade" en varias claves, caendo varias veces e rematando en mi maior.
Esta clave é difícil para os instrumentos de vento, aceptábel para os instrumentos de corda da orquestra sinfónica, e moi adecuada para a guitarra. Se estivesen dispoñíbeis, os clarinetes en La deberían usarse en lugar dos clarinetes en Si bemol, para os primeiros escribiríase en sol maior, mentres que para os segundos estaría en Fa díese maior ou Sol bemol.
Outras composicións en Mi maior:
- Morceaux de Fantaisie 3 - Melodía en Mi maior [1] de Serguéi Rakhmáninov
- Sonata para piano núm. 9, de Beethoven [2]
- Primavera [3], de Antonio Vivaldi
- Estudo en Mi Maior de Chopin
- Concerto en mi maior, BWV 1042[4] de Johann Sebastian Bach
Na música popular editar
Algúns exemplos de cancións que usan o acorde en mi maior son "Walking on Sunshine" de Katrina and the Waves ou "Here Comes the Sun" de The Beatles. Hai moitÍsimas outras cancións que fan uso do acorde de mi maior para transmitir emocións similares, de rock, folk ou música popular brasileira.[5]
Notas editar
- ↑ Partitura da música Morceaux de Fantaisie 3 - Melody in E Major, de Sergei Vasilievich Rachmaninoff - Cantorion
- ↑ "Beethoven Piano Sonata no. 9 in E major, Op. 14 no. 1 - Download free sheet music". musopen.org (en inglés). Consultado o 2022-12-17.
- ↑ Vivaldi. "Vivaldi Spring". Consultado o 2022-12-17.
- ↑ https://imslp.org/wiki/Violin_Concerto_in_E_major,_BWV_1042_[Ligazón morta]
- ↑ "Música Popular Na America Do Sul Actas-IASPM-AL-2014 ; PDF ; America latina ; Jazz". Scribd (en portugués). Consultado o 2022-12-17.
Véxase tamén editar
| A Galipedia ten un portal sobre: Música |
| A Galipedia ten un portal sobre: Música clásica |
| Commons ten máis contidos multimedia sobre: Mi maior |
- David Wyn Jones, "The Beginning of the Symphony," capítulo A Guide to the Symphony editado por Robert Layton. Oxford University Press.
- Wikibooks: Teoria Musical: https://pt.wikibooks.org/wiki/Teoria_musical
|
Este artigo sobre música é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír. |