Mario Bunge

físico e filósofo arxentino

Mario Bunge, nado en Buenos Aires (Arxentina) o 21 de setembro de 1919 e finado en Montreal o 25 de febreiro 2020,[1] foi un físico e filósofo arxentino, ademais dun humanista.

Mario Bunge
Datos persoais
Nome completoMario Augusto Bunge
Nacemento21 de setembro de 1919
LugarFlorida Oeste
Falecemento25 de febreiro de 2020
LugarMontreal
NacionalidadeArxentina e Canadá
CónxuxeMarta Bunge
Actividade
Campofísico, filósofo, ensaísta, sociólogo, profesor universitario e escritor
Alma máterUniversidad Nacional de La Plata
PremiosBolsa de estudos Guggenheim, Premio Príncipe de Asturias de Comunicación e Humanidades, honorary doctorate of the National University of San Marcos, doutor honoris causa pola Universidade de Salamanca e Fellow of the Committee for Skeptical Inquiry
editar datos en Wikidata ]

Traxectoria editar

Naceu na cidade arxentina de Buenos Aires o 21 de setembro de 1919. Interesado na filosofía da física, Bunge comezou os seus estudos na Universidade Nacional de La Plata, graduándose cun doutoramento en ciencias físico-matemáticas no ano 1952. Na mesma universidade foi profesor de física teórica e filosofía desde 1956 ata 1966 cando, insatisfeito perante o clima político do seu país, tomou a decisión de emigrar. Pasou entón a ensinar nas universidades de México, Estados Unidos e Alemaña, acabando por radicar no 1966 en Montreal, Canadá, como profesor da Universidade McGill desde aquela.

Os seus principais intereses son a epistemoloxía, a filosofía da mente e filosofía das ciencias sociais. O seu libro La ciencia, su método y su filosofía (1960), no que introduce as bases do método científico e a súa aplicación no campo do saber, chegou a se converter nun clásico do xénero.

É coñecido tamén por expresar publicamente a súa posición contraria as pseudociencias, entre as que inclúe a psicanálise e a homeopatía; mais tamén elaborou fortes críticas contra correntes filosóficas como o existencialismo, incluíndo filósofos como Martin Heidegger e Edmund Husserl; o posmodernismo; a hermenéutica e o feminismo filosófico. Talvez a súa obra máis importante estea formada polos oito volumes do seu Tratado de filosofía básica (Treatise on Basic Philosophy).

En 1982 foi galardoado co Premio Príncipe de Asturias de Comunicación e Humanidades.[2]

Obras seleccionadas editar

  • 1960. La ciencia, su método y su filosofía. Buenos Aires: Eudeba.
  • 1962. Intuition and Science. Prentice-Hall.
  • 1967. Foundations of Physics. Springer
  • 1969. La Investigación Científica. Su estrategia y su filosofía. Barcelona: Ediciones Ariel.
  • 1973. Philosophy of Physics. Dordrecht: Reidel.
  • 1980. The Mind-Body Problem. Oxford: Pergamon.
  • 1980. Epistemología. Ariel
  • 1984. "What is Pseudoscience", The Skeptical Inquirer, Vol.9, No.1, (Fall 1984), pp. 36–46.
  • 1974-89. Treatise on basic philosophy, en 8 vols. Dordrecht: Reidel.
  • 1996. Finding Philosophy in Social Science. Yale University Press.
  • 1998. Dictionary of Philosophy. Amherst, N.Y.: Prometheus Books ( trad. esp. 2001: Siglo XXI: México).
  • 1999. Las ciencias sociales en discusión. Buenos Aires: Sudamericana
  • 2001. Philosophy in Crisis. Amherst, N.Y.: Prometheus Books.
  • 2000. La relación entre la sociología y la filosofía. Madrid: Edaf.
  • 2003. Emergence and Convergence: Qualitative Novelty and the Unity of Knowledge. Toronto: University of Toronto Press.
  • 2003. Dictionary of Philosophy. Amherst, N.Y.: Prometheus Book (edición ampliada, ten trad. en español e portugués)
  • 2004. Mitos, hechos y razones. Buenos Aires: Sudamericana
  • 2006. Chasing Reality. Strife over Realism. Toronto: University of Toronto Press.

Notas editar

Véxase tamén editar

Ligazóns externas editar