Liña clara
Ligne claire (do francés "liña clara", pronounced: [liɲ klɛʁ]; en neerlandés: klare lijn) é un estilo de debuxo creado e iniciado polo Hergé, creador de As aventuras de Tintín. Usa liñas claras e fortes ás veces de ancho variado e sen trama, mentres que o contraste tamén se minimiza. As sombras proxectadas adoitan iluminarse e o estilo adoita presentar cores fortes e unha combinación de personaxes de tipo cartoon sobre un fondo realista. O nome foi acuñado por Joost Swarte en 1977.[1]
Historia editar
Hergé comezou a debuxar cun estilo moito máis frouxo e áspero, con probábel influencia de artistas de banda deseñada estadounidenses de finais dos anos 20 e 30, como Gluyas Williams [2] e George McManus. Porén, as liñas precisas que caracterizan a maior parte da súa obra están firmemente establecidas desde o principio (por exemplo, a versión a cor de O loto azul, publicada en 1946). [3] A Ligne claire tamén estivo influída polo estilo shin-hanga do Xapón, un aspecto do movemento xaponés moi seguido en Europa despois da apertura do Xapón á incidencia cultural europea na década de 1860.
Gran parte da "escola de Bruxelas" comezou a utilizar neste estilo, especialmente Edgar P. Jacobs, Bob De Moor, Roger Leloup e Jacques Martin,[3] dos cales moitos tamén traballaron para a revista Tintín.
O estilo alcanzou a súa máxima popularidade na década de 1950, pero a súa influencia comezou a diminuír na década de 1960 e a nova xeración de artistas de cómics considerábao pasado de moda. A finais da década de 1970, experimentou un rexurdimento, en gran parte debido a artistas holandeses como Joost Swarte e Theo van den Boogaard, que apareceran pola escena do comic underground holandés, así como ao artista francés Jacques Tardi. Henk Kuijpers tamén tivo éxito na súa aplicación do estilo.
Ao longo da década de 1980, Yves Chaland, Ted Benoit, Serge Clerc e Floc'h relanzaron o estilo ligne claire en Francia. Esta encarnación foi unha variación moi estilística e artística, que os artistas tamén utilizaron para ilustrar carteis e portadas de LP etc. Swarte chamou esta variante "atoomstijl" ("estilo atómico").[4][5]
O uso contemporáneo da ligne claire adoita ser irónico ou posmoderno. Por exemplo, Van den Boogaard usou o estilo sinxelo e claro para crear un conflito coa amoralidade dos seus personaxes, mentres que Tardi utilizouno na súa serie Adèle Blanc-Sec para crear unha atmosfera nostálxica que logo se ve socavada sen piedade pola historia. Un artista recente que emprega o estilo sen connotacións irónicas ou satíricas é o holandés Peter van Dongen, que creou a serie Rampokan sobre a colonización holandesa de Indonesia.
O Ligne claire non se limita aos cómics franco-belgas. Tamén foi popular entre italianos como Vittorio Giardino, españois como Paco Roca e Francesc Capdevila ("Max"), británicos como Martin Handford, Bryan Talbot e Garen Ewing, noruegueses como Jason, artistas estadounidenses como Chris Ware, Geof Darrow, Jason Lutes e Jason Little, e australianos como Ilya Milstein.
Libros ou series de liña clara editar
Hergé editar
- As aventuras de Tintín
- Jo, Zette e Jocko
- Quick e Flupke
Outros editar
- Jommeke – Jef Nys
- As aventuras de Freddy Lombard - Yves Chaland
- Alix – Jacques Martin
- Barelli – Bob de Moor
- Berlín – Jason Lutes
- Bingo Bongo et son Combo Congolais – Ted Benoît
- Blake e Mortimer - Edgar P. Jacobs
- César e Jessica
- Franka – Henk Kuijpers
- Héctor e Dexter (tamén coñecido como Coton et Piston e Katoen en Pinbal ) – Joost Swarte
- Retratos de Julian Opie - Julian Opie
- Kurt Dunder
- Le Monde d'Edena – Moebius
- Nofret – Sussi Bech
- Profesor Palmboom - Dick Briel
- A orquídea do arco da vella - Garen Ewing
- Jimmy Corrigan, o neno máis intelixente da Terra - Chris Ware
- Shutterbug Follies - Jason Little
- Spike e Suzy (tamén coñecido como Bob e Bobette, Willy e Wanda e Suske en Wiske ) - Willy Vandersteen
- Pastiches de Tintín – Yves Rodier
- Onde está Wally? – Martín Handford
- Yoko Tsuno - Roger Leloup
- Como entender Israel en 60 días ou menos - Sarah Glidden
- Sjef van Oekel – Theo van den Boogaard
- A propiedade – Rutu Modan
- Les Cités obscures - François Schuiten
- Taylor Zander e os asasinatos de Wendigo - Michael Francis
Notas editar
- ↑ "Comic Foundry". 7 November 2006. Arquivado dende o orixinal o 05 de marzo de 2016. Consultado o 24 October 2019.
- ↑ Heer, Jeet. "Barnaby and American Clear Line Cartooning." Barnaby Volume One by Crockett Johnson. Fantagraphics Books, 2013.
- ↑ 3,0 3,1 Fingeroth, Danny. The Rough Guide to Graphic Novels. Rough Guides, 2008. ISBN 1843539934 (p. 25).
- ↑ In Search of the Atom Style Paul Gravett, 2009
- ↑ Atoomstijl.nl
Véxase tamén editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Liña clara  |
Outros artigos editar
Ligazóns externas editar
- Klare lijn international Arquivado 17 de xuño de 2011 en Wayback Machine. – Noticias sobre BD con ligne claire (en francés)
- Hergé & The Clear Line: Parte 1