José María Calatrava
José María Calatrava Peinado, nado en Mérida o 26 de febreiro de 1781 e finado en Madrid o 16 de xaneiro de 1846, foi un político e xurista español.
Traxectoria editar
Participou en contra da ocupación francesa dende a Xunta Suprema de Estremadura, onde foi elixido deputado en 1810 e participou nas Cortes de Cádiz. Tras a restauración absolutista foi preso e encarcerado en Melilla, até que foi liberado pola chegada dos liberais ao poder, sendo nomeado Maxistrado do Tribunal Supremo, e dende 1822 até 1823, Ministro de Xustiza. Ao fin do Trienio liberal tivo que exiliarse a Inglaterra xunto co seu irmán Ramón María Calatrava. Coa morte de Fernando VII e a chegada á rexencia de María Cristina regresa a España, onde tras o Motín de San Ildefonso, é nomeado Presidente do Consello de Ministros, encargándolle a carteira de Facenda a Mendizábal para que completara a reforma da facenda pública.
| Reinado de Isabel II de España | ||
|---|---|---|
Segue a: Francisco Javier de Istúriz |
José María Calatrava | Precede a: Baldomero Espartero |
| Presidente do Goberno de España | ||
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Díaz Sampedro, Braulio. La politización de la justicia: El Tribunal Supremo (1836-1881), memoria para optar al grado de doctor. Madrid: Universidad Complutense, 2004. p. 301. ISBN 84-668-2484-1.