Sistema Interestatal de Autoestradas

(Redirección desde «Interstate Highway System»)

O "Sistema Nacional de Autoestradas Interestatais e de Defensa Dwight D. Eisenhower", comunmente chamado "Interstate Highway System" (Rede de Autoestradas Interestatais dos Estados Unidos), é unha rede de autoestradas nos Estados Unidos. É parte doutro sistema máis grande, pero pouco coñecido, denominado "Sistema Viario Nacional" (National Highway System). A totalidade do Sistema de Autoestradas Interestatais tiña, en 2004, unha lonxitude total de 75.376 km.[1] Non todo o quilometraxe proposto construír e algúns tramos urbanos están abandonados. Algunhas autoestradas xa existentes, sobre todo no nordeste do país, foron incorporadas ao sistema.

Autoestradas Interestatais nos 48 estados veciños.

Aínda que as autoestradas interestatais constrúense cun 90% de financiamento federal, e son realizadas segundo os seus parámetros, a propiedade, construción e explotación realízase polos estados nos que se localizan. A única excepción é a ponte federal Woodrow Wilson no cinto periférico de Washington (Capital Beltway) (Interestatal 95/I-495).

Un tramo rural da Interestatal 5 en California, con dous carrís en cada sentido separados por unha gran mediana de céspede con accesos limitados a enlaces de diferente nivel.

O Sistema da servizo a todas as grandes cidades dos Estados Unidos. A diferenza de infraestruturas homólogas na maioría doutros países industrializados, moitas delas pasan polo interior das áreas metropolitanas. Isto axudou a facilitar, na época de posguerra, un modelo de desenvolvemento con preeminencia do transporte suburbano por estrada, un fenómeno tamén chamado urban sprawl ou expansión descontrolada da cidade.

O Sistema ten un papel destacado na vida diaria dos Estados Unidos. Virtualmente, a distribución de todos os bens e servizos realízase polas autoestradas interestatais. Os residentes nas cidades úsanas para ir aos seus lugares de traballo. A gran maioría das viaxes de longa distancia, xa sexa de vacacións ou negocios, utiliza a rede de estradas nacionais;[2] desas viaxes, aproximadamente un terzo (do número total de millas percorridas no país en 2003) utilizan o Sistema de Autoestradas Interestatais.[3]

Historia editar

 
Sinal conmemorativa presentada en 1993. Como o Sistema foi establecido durante a presidencia de Dwight D. Eisenhower, as cinco estrelas representan o seu grao como xeneral durante a segunda guerra mundial.

A construción da Rede de Autoestradas Interestatais foi autorizada por Lei de Axuda Federal de Autoestradas de 1956, popularmente coñecida como Lei de Autoestradas Interestatais e de Defensa de 1956.

Foi unha petición dos maiores construtores de automóbiles dos Estados Unidos e promovida polo presidente Dwight D. Eisenhower - influído polas súas experiencias como novo soldado ao cruzar Estados Unidos en 1919 seguindo a ruta da Lincoln Highway e o coñecemento da rede de autoestradas alemás (Autobahnen) durante a segunda guerra mundial - como un necesario compoñente dun sistema de defensa nacional. Isto faría posible un mellor desprazamento por terra de tropas e subministracións militares.

O deseño dun sistema de novas superautoestradas empezou a finais dos anos trinta, ata antes de que un comité federal constituísese para construír o Sistema de Autoestradas Interestatais nos cincuenta. Nos anos vinte, algunhas estradas como as da zona de Nova York foron construídas como parte dos sistemas locais ou estatais. Como o tráfico de automóbiles incrementábase, viuse a necesidade dun sistema nacional interconectado que complementara ao existente, a Rede de Estradas Federais dos Estados Unidos. A publicación dos mapas da Localización do Sistema de Autoestradas Interestatais coñécese informalmente como o "Libro Amarelo" Yellow Book.[4]

Aínda que a construción da rede continúa, foi oficialmente declarada acabada en 1991 (con todo 1,5 millas orixinalmente planificadas aínda non estaban construídas en 2005. O custo inicial estimado para a Rede foi de 25 millardos de dólares en 12 anos; o custo final foi de 114 e levou 35 anos completalo.

A colocación do último sinal de tráfico na I-90 en Wallace, Idaho, o 15 de setembro de 1991, considérase a finalización do sistema planeado. Con todo, debido á cancelación da Somerset Freeway, a I-95 non foi completada en Pensilvania e Nova Jersey. O último tramo da Rede inicialmente programada de 1947 ten prevista a súa realización (aínda que unhas poucas rutas, como a Interestatal 80 no norte de Ohio, foron cambiadas de lugar). Outras rutas teñen tramos que non son de calzadas separadas, pero considéranse que están completadas.

Missouri e Kansas proclamaron que a I-70 neses estados foi a primeira autoestrada interestatal (Missouri tamén indica que a I-44 é unha das primeiras). Os tres primeiros contratos de construción do programa de autoestradas interestatais foron asinados en Missouri o 2 de agosto de 1956. Kansas reclama que foi a primeira en comezar as obras de pavimentación logo da firma da Lei e que un tramo do I-70 nese estado foi o primeiro en acabarse completamente. Con todo, a planificación e construción desas autoestradas xa estaban en curso antes da promulgación da Lei. A Pennsylvania Turnpike, que foi posta en servizo o 1 de outubro de 1940, é a primeira autoestrada con limitación total de accesos e calzadas separadas dos Estados Unidos.[5]

Financiamento editar

Arredor do 56%[6] dos gastos de construción e mantemento son financiados a través de gravames ao usuario, principalmente impostos sobre a gasolina, recadados polos Estados e o Goberno Federal, e as peaxes en autoestradas e pontes. O resto dos gastos corren a cargo do Orzamento Federal. Na zona oriental dos Estados Unidos, grandes tramos das Autoestradas Interestatais proxectadas ou construídas antes de 1956 funcionan como autoestrada de peaxe. Os impostos dedicados á construción e mantemento das Interestatais son a miúdo criticado como un subsidio directo do goberno para promover e manter o desenvolvemento tal como coñecémolo hoxe.

Como os suburbios das cidades se expanden cara ao exterior, os gastos de mantemento de infraestrutura comezaron xestionarse con economía, deixando pouco financiamento para a construción de novas Autoestradas Interestatais.[7] Isto levou á proliferación das autoestradas de peaxe (turnpike) como o novo método de construción de autoestradas de acceso limitado nas zonas suburbanas. Ademais, algunhas Autoestradas Interestatais mantéñense e xestionan de xeito privado na actualidade (VMS en Texas, I-35) co fin de reducir o aumento dos costos de mantemento e permitir que os Departamentos Estatais de Transporte céntrense en servir ás rexións de máis rápido crecemento nos seus respectivos Estados. O futuro da Rede de Autoestradas Interestatais tal e como a coñecemos está en revisión. É moi posible que parte da Rede teña que ser de peaxe no futuro para atender o mantemento e a expansión da demanda, como se fai nalgunhas cidades como San Diego, Minneapolis, Houston, Dallas, Atlanta e Washington, D.C.

Notas editar

  1. "Mn/DOT celebrated Interstate Highway System's 50th anniversary". Arquivado dende o orixinal o 04 de decembro de 2007. Consultado o 15 de xaneiro de 2015. 
  2. "Table 1-36: Long-Distance Travel in the United States by Selected Trip Characteristics". Bureau of Transportation Statistics. 1995. Arquivado dende o orixinal o 05-10-2006. Consultado o 21-12-2006. 
  3. "Annual Vehicle Distance Traveled in Miles and Related Data". Federal Highway Administration. 2003. Consultado o 21-12-2006. 
  4. "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 15 de febreiro de 2008. Consultado o 15 de xaneiro de 2015. 
  5. http://www.eisenhower.arquives.gov/highway.htm[Ligazón morta]
  6. http://www.fhwa.dot.gov/policy/ohim/hs03/htm/hf10.htm Arquivado 26 de febreiro de 2007 en Wayback Machine. 2003 FHWA summary
  7. Field, David. "On 40th birthday, interstates face expensive midlife crisis." Insight on the News, 29 July 1996, 40-42.

Véxase tamén editar

Outros artigos editar

Ligazóns externas editar