Imaxe médica

En medicina, a imaxe médica, tamén coñecida coma imaxioloxía médica, corresponde ao conxunto de técnicas e procesos empregados para crear imaxes do corpo humano, ou ben dalgunha parte del, co obxectivo clínico de diagnosticar, revelar ou examinar o estado dunha determinada doenza. Tamén son empregadas con finalidade científica, incluíndo o estudo da anatomía normal e da función.

Como eido no seu senso máis amplo, forma parte da imaxe biolóxica, e engade a radioloxía, as ciencias radiolóxicas, a endosopia, a termografía médica, a fotografía médica e a microscopía (por exemplo, para investigacións patolóxicas humanas). As técnicas de medida e gravación, que non están deseñadas en principio para produciren imaxes médicas, tales coma a electroencefalografía (EEG) e a magnetoencefalografía (MEG), e outras que producen datos susceptíbeis de seren representados coma mapas (pois conteñen información relacionada coa posición), poden ser consideradas tamén coma imaxes médicas.

No contexto clínico, a imaxe médica equipárase polo xeral á radioloxía ou á imaxe clínica, e por tanto ao especialista encargado de interpretar estes datos, o radiólogo. Porén, coma campo de investigación científico a imaxe médica constitúe unha subdisciplina da física médica ou medicina, dependendo do contexto. Ademais, moitas das técnicas empregadas na imaxe médica son tamén empregadas para fins industriais.

Técnicas de imaxe

Fluoroscopia

A fluoroscopia é quen de producir imaxes en tempo real de estruturas do interior do corpo; isto prodúcese dun xeito semellante á radiografía, mais emprega unha entrada constante de raios X. Os medios de contraste, como poden ser o bario ou o iodo, ademais do ar, son empregados para visualizar como funcionan os órganos internos.

A fluoroscopia é utilizada tamén en procedementos guiados por imaxe cando durante o proceso é requirida unha realimentación constante.

Resonancia Magnética Nuclear (RMN)

Un instrumento de imaxes por resonancia magnética (scaner MRI), emprega imaxes de elevada potencia para polarizar e excitar núcleos de hidróxeno (xa que o hidróxeno só posúe un protón) contra moléculas de auga do tecido humano, producindo un sinal detectábel que está codificado espacialmente producindo imaxes do corpo humano. En resumo, a MRI implica o uso de tres clases de campos electromagnéticos: un campo magnético estático moi forte para polarizar os núcleos de hidróxeno, denominado campo estático, dunha orde de unidade de teslas; un campo variante (no tempo, da orde de 1 kHz) máis feble para a codificación espacial, denominado campo de gradiente; e un campo de radiofrecuencia feble para a manipulación dos núcleos de hidróxeno para producir sinais medíbeis, recollidas mediante unha antena de radio-frecuencia. Como a tomografía computadorizada, a MRI crea polo xeral unha imaxe 2D dunha "rebanda" fina do corpo, e por tanto é considerada unha técnica de imaxe tomográfica.

Os instrumentos modernos de MRI son quen de produciren imaxes en forma de bloques 3D. A diferenza da TAC, MRI non implica o uso de radiación ionizante, e polo tanto non está asociada aos mesmos riscos para a saúde dos pacientes; por exemplo, non hai efectos coñecidos a longo prazo pola exposición a campos estáticos fortes, e non hai, por este motivo, limitación ningunha no número de exploracións ás que unha persoa pode ser exposta. Isto non acontece así na tomografía computadorizada e na radioloxía, onde canto máis número de exploracións realizadas, maior risco existe para os pacientes de padeceren complicacións futuras, como por exemplo cancros.

Porén, si existen riscos entanto que a RMI compórtase coma un "imán xigante". Isto implica que os pacientes que leven no seu corpo algún obxecto metálico (piercings, pendentes, próteses, marcapasos) non poden ser sometidos a este tipo de probas diagnósticas.

Medicina nuclear

Artigo principal: Medicina nuclear.

Tomografía por emisión de positróns (PET)

A tomografía por emisión de positróns (PET) úsase polo xeral para detectar certas doenzas do cerebro. De xeito semellante aos procedementos empregados en medicina nuclear, un isótopo de vida media-curta, coma o 18F, incorpórase a unha substancia metabolizábel polo organismo (como a glicosa), a cal é absorbida polo foco da doenza (coma un tumor ou un grupo celular de interese). As exploracións nas que se emprega PET son acotío amosados concomitantemente e en paralelo aos estudos de tomografía computadorizada, os cales son realizados polo mesmo equipo sen ter que mobilizar ao paciente. Isto vén a permitir que os tumores detectados no PET poidan ser vistos con referencias anatómicas provistas polo estudo tomográfico.

Tomografía

Artigo principal: Tomografía.

Ultrasóns

Artigo principal: Ultrasonografía.