Heike Kamerlingh Onnes
Heike Kamerlingh Onnes, nado en Groninga o 21 de setembro de 1853 e finado en Leiden o 21 de febreiro de 1926, foi un físico holandés, descubridor da supercondutividade e galardoado co Premio Nobel de Física en 1913.
Traxectoria editar
Entre 1871 a 1873 estudou na Universidade de Heidelberg, onde foi alumno de Robert Bunsen e Gustav Kirchhoff, doutorándose na Universidade de Groninga en 1879. Foi profesor na Escola Politécnica de Delft entre 1878 e 1882, posto que abandonou ese ano para ser profesor de física na Universidade de Leiden ata a súa xubilación en 1923.
Investigacións científicas editar
Influenciado polo traballo do seu compatriota Johannes Diderik van der Waals, deduciu unha das ecuacións de estado aplicable aos gases, que leva o seu nome. Así mesmo, estudou as propiedades termodinámicas dos gases e líquidos nunha ampla escala de presións e temperaturas. En 1894 fundou o Laboratorio Crioxénico de Leiden, que actualmente leva o seu nome. Investigou os efectos do frío extremo en numerosos gases e metais.
En 1908 conseguiu licuar helio a baixa temperatura por primeira vez, aínda que non conseguiu solidificalo, feito que sucedeu en 1926 da man dos seus discípulo Willem Hendrik Keesom. Descubriu (en 1911) a case total ausencia de resistencia ao paso da electricidade de certas substancias (mercurio, chumbo) a temperaturas próximas ao cero absoluto, fenómeno coñecido como superconductividade.
En 1913 foi galardoado co Premio Nobel de Física por, en palabras do comité, "as súas investigacións nas características da materia a baixas temperaturas que permitiron a produción do helio líquido".
Recoñecementos editar
Na súa honra bautizouse o cráter Kamerlingh Onnes da Lúa.
Véxase tamén editar
Ligazóns externas editar
| Commons ten máis contidos multimedia sobre: Heike Kamerlingh Onnes |