Guglielmo Marconi
Guglielmo Marconi, nado en Boloña o 25 de abril de 1874 e finado en Roma o 20 de xullo de 1937, foi un enxeñeiro eléctrico italiano e gañador do Premio Nobel de Física en 1909, coñecido polo desenvolvemento dun sistema telegráfico sen fíos. Tamén foi presidente da Accademia d'Italia.
Traxectoria editar
Segundo fillo de Giuseppe Marconi, terratenente italiano, e a súa esposa de orixe irlandés Annie Jameson, estudou na Universidade de Boloña, onde levou a cabo os primeiros experimentos acerca do emprego de ondas electromagnéticas para a comunicación telegráfica. En 1896 os resultados destes experimentos foron aplicados en Gran Bretaña, entre Penarth e Weston, e en 1898 no arsenal naval italiano de La Spezia. A petición do goberno de Francia, en 1899 fixo unha demostración práctica dos seus descubrimentos, establecendo comunicacións inalámbricas a través do canle da Mancha, entre Dover e Wimereux.
Aínda que moitos inventores contribuíron á aparición da telegrafía sen fíos tales como Ørsted, Faraday, Hertz, Tesla, Edison, Alexander S. Popov e outros, Marconi é considerado como a persoa que conseguiu a primeira patente da radio, aínda que nun só país - o 2 de xullo de 1897 no Reino Unido, o que lle acreditou habitualmente como o pai da radio e das telecomunicaciones inalámbricas. En anos posteriores dita paternidade foi disputada por varias persoas. De feito, outros países, tales como Francia ou Rusia rexeitaron recoñecer a súa patente por devandita invención, referíndose ás publicacións de Alexander Popov publicadas anteriormente. En todo caso, foi Marconi quen desenvolveu comercialmente a radio.
Atraído pola idea de transmitir ondas radioeléctricas a través do Atlántico, marchou a Saint John (Terra Nova), onde, o 12 de decembro de 1901, recibiu a letra «S» en Código Morse, transmitida por encargo seu desde Poldhu (Cornualla) por un dos seus axudantes, a través de 3.360 km de océano. No entanto, a primeira comunicación transatlántica completa non se fixo ata 1907.
En 1903 estableceu nos Estados Unidos a estación WCC, para transmitir mensaxes de leste para oeste, en cuxa inauguración cruzaron mensaxes de salutación o presidente Theodore Roosevelt e o rei Eduardo VIII de Inglaterra. En 1904 chegou a un acordo coa Oficina de Correos británica para a transmisión comercial de mensaxes por radio. Ese mesmo ano puxo en marcha o primeiro periódico oceánico -a bordo dos buques da liña Cunard-, que recibía as noticias por radio.
O seu nome deveu mundialmente famoso a consecuencia do papel que xogou a radio na salvación de centos de vidas con ocasión dos desastres do Republic (1909) e do Titanic (1912).
O valor da radio na guerra demostrouse por primeira vez durante a Guerra Italo-Turca de 1911. Coa entrada de Italia na primeira guerra mundial en 1915, foi designado responsable das comunicacións inalámbricas para todas as forzas armadas, visitando os Estados Unidos en 1917 como membro da delegación italiana.
Trala guerra pasou varios anos traballando no seu yate, Elettra, preparado como laboratorio, en experimentos relativos á condución de onda curta e probando a transmisión inalámbrica dirixida.
Obtivo, en 1909, o premio Nobel de Física, que compartiu con Karl Ferdinand Braun. Foi nomeado membro vitalicio do Senado italiano en 1918 e en 1929 recibiu o título de marqués.
En 1902 visitou Ferrol co buque Carlo Alberto e en 1928 visitou Vigo, onde estivo en varias poboacións como Bueu, onde propuxo a creación do Museo Massó.
Notas editar
- ↑ Notas: a súa filla Maria Elettraarconi, logo princesa Maria Elettra Giovanelli Marconi.
Véxase tamén editar
| Commons ten máis contidos multimedia sobre: Guglielmo Marconi |
Ligazóns externas editar
- Biografía de Guglielmo Marconi (en inglés)
- Marconi Calling (en inglés)
- Guglielmo Marconi (en inglés)