Gran Premio dos Estados Unidos de 1974

Gran Premio de Estados Unidos de 1974
Detalles da carreira
	Carreira 15 de 15 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1974.
	; Trazado do circuíto de Watkins Glen
Data	6 de outubro 1974
Nome oficial	XVII Gran Premio dos Estados Unidos
Localización	Circuíto de Watkins Glen; Watkins Glen, Nova York, Estados Unidos
Percorrido	Circuíto permanente ; 5´435 km
Distancia	59 voltas, 320´670 km
Clima	Despexado, tépedo
Pole position
Tempo	1:38.978
Volta rápida
Tempo	1:40.608 na volta 54
Podio

O Gran Premio dos Estados Unidos de 1974 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula Un, celebrada o 6 de outubro de 1974 no circuíto de Watkins Glen. Foi a 15ª carreira da tempada de Fórmula Un de 1974.

Resumo da carreira editar

Carlos Reutemann gañou desde a pole, por diante do Brabham do seu compañeiro Carlos Pace, mentres que Emerson Fittipaldi foi cuarto conseguindo o seu segundo campionato do mundo en tres anos e o primeiro para o Equipo McLaren. O americano Mario Andretti, logo de clasificarse nunha excelente terceira posición, foi descualificado cando o motor do seu Parnelli se calou na grella de saída e o seu equipo empuxouno para arrincar.

Emerson Fittipaldi de McLaren e o Ferrari de Clay Regazzoni chegaron á última carreira da tempada, empatados no campionato de pilotos con 52 puntos, o Tyrrell de Jody Scheckter, con 45 puntos, tiña tamén unha remota posibilidade de alcanzar aos dous.

No principio do ano, Peter Revson, un dos cinco pilotos estadounidenses en gañar un Gran Premio, morrera nun accidente nunhas probas, pero o público americano tivo compatriotas Mario Andretti e Mark Donohue, e os dous pilotaron coches de fabricación estadounidense de equipos dos Estados Unidos .

Nos adestramentos previos á carreira, Clay Reggazoni tivo un grande accidente, no cal lesionouse unha perna, obrigando ademais a Ferrari a traer un novo chasis desde Italia, Jody Scheckter tamén necesitou un novo chasis, xa que destruíra o seu Tyrrell nun accidente no Gran Premio do Canadá. O único cambio na grella era o regreso de José Dolhem a Surtees, logo da pobre actuación de Derek Bell no Canadá, Eppie Wietzes non reapareceu no Brabham que correra en Mosport e Tim Schenken tomaría un dos problemáticos Lotus 76, mentres os pilotos titulares, Ronnie Peterson e Jacky Ickx, concentraríanse nos vellos Lotus 72. Os adestramentos comezarían con outro grande accidente, o cal deixou a Jean Pierre Beltoise cun óso roto no seu pé logo de destruír un dos novos BRM. O non tomaría parte das actividades. A Pole Position foi conseguida por Carlos Reutemann, (Brabham) seguido dun impresionante James Hunt no seu Hesketh, impresionante foi tamén a actuación de Mario Andretti, correndo co novo Parnelli, Carlos Pace co Brabham completou os catro primeiros. Despois viñan Lauda, Sheckter, Watson (cun Brabham privado) e os contendentes para o título, Fittipaldi e Reggazoni tras el. Os 10 primeiros completábanos J.P. Jarier no seu Shadow e Jaques Henri Laffite, que nunha boa actuación clasificou 11° ao seu mediocre Iso-Marlboro, notables tamén foron Chris Amon clasificando 12° co único BRM e Danny Hulme 17° no seu último gran premio. Ronnie Peterson veríase moi limitado co seu antigo Lotus 72 e se clasificaría 19°.

O domingo foi un día glorioso, claro e cálido. Na volta de quecemento, Andretti desenvolveu un fallo no encendido, e o inicio atrasouse 25 minutos mentres que o equipo apresurouse a resolver o problema. Mario tomou o seu lugar na grella, pero cando Tex Hopkins deixou caer a bandeira verde, o Parnelli quedo parado, e o resto de participantes tivo que evitalo. O seu equipo finalmente conseguiu arrincar o coche empuxándoo, pero Andretti veu a bandeira negra e quedou descualificado.

Desde o principio, Reutemann liderou por diante de James Hunt, Pace, Niki Lauda, Scheckter, Fittipaldi e Regazzoni. Aos poucos, a brecha entre Reutemann e Hunt ampliouse, e para o final da terceira volta, en loita polo terceiro lugar estaban Lauda, Sheckter e Fittipaldi, Reggazoni viña despois, aínda que ao cabo dalgunhas voltas o Ferrari comezou a experimentar problemas de dirección, o que lle fixo perder velocidade e ser adiantado por John Watson e Arturo Merzario, mentres tanto Fittipaldi seguía cos ollos postos en Sheckter.

Na volta 10, o debutante austríaco, era a súa segunda carreira, Helmut Koinigg sufriu o rebentón da roda traseira dereita do seu Surtees, estrelándose a gran velocidade contra a barreira de contención na popular curva da bota. Debido á gran violencia do impacto a barreira partiuse e acabou decapitando mortalmente ao talentoso novato. John Surtees retirou a José Dolhem cando a triste noticia chegou aos pits, logo deste accidente, Firestone retirouse da Fórmula 1 para sempre, debido ao accidente de Koinigg.

Malia todo a carreira continuou con Reutemann liderando por diante de Hunt, Pace, Sheckter e Fittipaldi, Reggazoni entrou a pits para cambiar pneumáticos, o cal non mellorou o manexo do seu Ferrari. Continuaría na pista polo resto da tarde, pero as súas esperanzas de gañar o título xa eran historia, ata se Fittipaldi non terminase. Cara á metade da carreira Lauda comezou a sufrir problemas de manexo, sendo adiantado por Sheckter, Fittipaldi e Merzario. A súa carreira terminou na volta 39 con problemas na suspensión. Hunt comezou a ter problemas e Carlos Pace comezou a achegarse, quitándolle o segundo posto a catro voltas do final, dándolle a Brabham un 1-2. James Hunt finalizou terceiro, mentres que Emerson Fittipaldi asegurou a súa volta na volta 45, cando Jody Scheckter retirouse cun problema no tanque de combustible do seu Tyrrell, dándolle ao piloto de McLaren 3 puntos. Merzario tamén abandonou dándolle o quinto posto a Watson, Patrick Depailler (tyrrell) completou os puntos.

Clasificación editar

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	7	Carlos Reutemann	Brabham-Ford	59	1:40:21.439	1	9
2	8	Carlos Pace	Brabham-Ford	59	+ 10.735 seg	4	6
3	24	James Hunt	Hesketh-Ford	59	+ 1:10.384	2	4
4	5	Emerson Fittipaldi	McLaren-Ford	59	+ 1:17.753	8	3
5	28	John Watson	Brabham-Ford	59	+ 1:25.804	7	2
6	4	Patrick Depailler	Tyrrell-Ford	59	+ 1:27.506	13	1
7	33	Jochen Mass	McLaren-Ford	59	+ 1:30.012	20
8	26	Graham Hill	Lola-Ford	58	+ 1 volta	24
9	15	Chris Amon	BRM	57	+ 2 voltas	12
10	17	Jean-Pierre Jarier	Shadow-Ford	57	+ 2 voltas	10
11	11	Clay Regazzoni	Ferrari	55	+ 4 voltas	9
12	27	Rolf Stommelen	Lola-Ford	54	+ 5 voltas	21
Ret	1	Ronnie Peterson	Lotus-Ford	52	Sistema combustible	19
NC	22	Mike Wilds	Ensign-Ford	50	Non clasificado	22
NC	16	Tom Pryce	Shadow-Ford	47	Non clasificado	18
Ret	3	Jody Scheckter	Tyrrell-Ford	44	Sistema combustible	6
Ret	20	Arturo Merzario	Iso Marlboro-Ford	43	Eléctrico	15
Ret	12	Niki Lauda	Ferrari	38	Suspensión	5
Ret	21	Jacques Laffite	Iso Marlboro-Ford	31	Motor	11
Ret	66	Mark Donohue	Penske-Ford	27	Suspensión	14
Ret	18	José Dolhem	Surtees-Ford	25	Abandono	26
Ret	10	Vittorio Brambilla	March-Ford	21	Sistema combustible	25
Ret	19	Helmuth Koinigg	Surtees-Ford	9	Accidente mortal	23
Ret	2	Jacky Ickx	Lotus-Ford	7	Suspensión	16
DSC	31	Tim Schenken	Lotus-Ford	6	Descualificado	27
DSC	55	Mario Andretti	Parnelli-Ford	4	Descualificado	3
Ret	6	Denny Hulme	McLaren-Ford	4	Motor	17
NSC	9	Hans Joachim Stuck	March-Ford
NSC	42	Ian Ashley	Brabham-Ford
NSC	14	Jean-Pierre Beltoise	BRM

Opcións editar

Tres pilotos chegaron a rolda final cunha oportunidade de gañar o campionato, por primeira vez en 10 anos.
- Emerson Fittipaldi (52 pts) necesitaba:
  - Terminar cuarto, e por diante de Regazzoni
  - Acabar quinto ou sexto, con Scheckter segundo ou peor e Regazzoni detrás del.
  - Terminar fóra dos puntos, con Scheckter segundo ou peor e Regazzoni fora dos puntos.
- Clay Regazzoni (52 pts) necesitaba:
  - Terminar terceiro, e por diante de Fittipaldi
  - Acabar quinto ou sexto, con Scheckter segundo ou peor e Fittipaldi detrás del
- Jody Scheckter (45 pts) necesitaba:
  - Ser primeiro, con Regazzoni cuarto ou peor e Fittipaldi quinto ou peor
McLaren-Ford e Ferrari chegaron a esta carreira cunha oportunidade de gañar o Campionato de Construtores.
- McLaren-Ford (69 pts) necesitaba:
  - Ser primeiro ou segundo
  - Ser terceiro, e o mellor Ferrari segundo ou peor
  - O mellor Ferrari terceiro ou peor
- Ferrari (65 pts) necesitaba:
  - Ser primeiro co mellor McLaren terceiro ou peor
  - Ser segundo, co mellor McLaren sexto ou peor

Posicións logo da carreira editar

Clasificación no campionato de pilotos

Pos	Piloto	Puntos
1	Emerson Fittipaldi	55
2	Clay Regazzoni	52
3	Jody Scheckter	45
4	Niki Lauda	38
5	Ronnie Peterson	35

Clasificación do campionato de construtores

Pos	Construtor	Puntos
1	McLaren-Ford	73 (75)
2	Ferrari	65
3	Tyrrell-Ford	52
4	Lotus-Ford	42
5	Brabham-Ford	35

Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación. Só os 7 mellores resultados das primeiras 8 roldas e os 6 mellores resultados das últimas 7 roldas contan para o campionato. Os números sen paréntese son os puntos do campionato, os números entre paréntese son o total de puntos anotados.

Carreira anterior: Gran Premio do Canadá de 1974	Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1974	Carreira seguinte: Gran Premio da Arxentina de 1975
Carreira anterior: Gran Premio dos Estados Unidos de 1973	Gran Premio dos Estados Unidos	Carreira seguinte: Gran Premio dos Estados Unidos de 1975

Notas editar

Bibliografía editar

Doug Nye (1978). The United States Grand Prix and Grand Prize Races, 1908-1977. B. T. Batsford. ISBN 0-7134-1263-1
"16th U.S. Grand Prix: Reutemann Wins, Fittipaldi Is Champion". (xaneiro de 1975). Road & Track, 108-111.