Eugène Dubois
Marie Eugène François Thomas Dubois, nado en 1858 e finado en 1940, foi un anatomista holandés famoso por descubrir o Homo erectus en Xava en 1891.
Traxectoria editar
Fillo dun farmacéutico de Eijsden, quedou fascinado pola historia natural dende moi novo, foi un excelente estudante e graduouse como doutor en 1884, e pasou a ensinar anatomía na Universidade de Ámsterdan, pero un ano despois xa estaba nas Indias Orientais Holandesas na procura do elo perdido entre o humano e o simio, seguindo as teorías de Ernst Haeckel e Alfred Rusell Wallace. Na época era común o crenza, collida de Darwin, que os humanos evoluíran nos trópicos, e a crenza de Dubois que os humanos estaban emparentados cos xibóns, propios de Indonesia levouno alí como oficial médico do exército holandés. Chegou a Sumatra en decembro de 1887, instalouse en Padang acompañado da súa muller e fillo. Durante o seu tempo libre dedicábase a buscar fósiles, axiña os resultados prometían polo que o goberno destinou ao seu servizo dous enxeñeiros e 50 traballadores convictos, pero fracasaron na súa busca polas difíciles condicións, un enxeñeiro morreu e parte dos traballadores fuxiron.
En 1890, tras sufrir un ataque de malaria, foi destinado a Tulungagung, no leste de Xava, dous anos antes un mineiro atopara un cranio fósil, e comeza buscando no mesmo lugar que aparecera o fósil (Xava central) para máis tarde buscar nos depósitos fluviais do río Solo para o que se lle asignan dous enxeñeiros e un grupo de traballadores convictos, e entre outros fósiles en agosto de 1891 atoparon un fragmento dunha bóveda cranial fósil e un molar e tras a paréntese provocada pola tempada de choivas, ao ano seguinte un fémur e un dente, todos restos do coñecido posteriormente como o home de Xava, aínda que un primeiro momento pensou que sería algunha clase de chimpancé extinguido.
En 1894, Dubois, publicou unha descrición dos seus fósiles, chamándoo Pithecanthropus erectus, ao que describía como metade simio, metade humano. En 1895 regresou a Europa, onde deu a coñecer os seus decubrimentos, uns poucos científicos recibíronno estusiasticamente, pero a maioría mostrouse en desacordo coa súa interpretación, aínda así participou en congresos e conferencias científicas ata comezos de século, retirouse do exército colonial e aceptou un posto como profesor de xeoloxía na Universidade de Ámsterdam e optou pola discreción sobre os seus descubrimentos ata 1923 ao permitir a outros científicos estudar os seus fósiles xunto a restos de Piténcatro que descubrira anos atrás.