William Harrison Dillard
William Harrison Dillard, nado en Cleveland (Ohio) o 8 de xullo de 1923 e finado na mesma cidade o 15 de novembro de 2019,[1] foi un atleta estadounidense especialista en probas de velocidade e valas, gañador de catro medallas de ouro olímpicas entre os Xogos de Londres 1948 e Helsinqui 1952. Foi o único atleta na historia que foi campión olímpico de 100 metros lisos e 110 metros valados.
 William Harrison Dillard en 1952. | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (en) William Harrison Dillard  8 de xullo de 1923 Cleveland (Ohio) |
| Morte | 15 de novembro de 2019 Cleveland (Ohio) |
| Causa da morte | cancro de estómago |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade |  estadounidense |
| Educación | Baldwin Wallace University (en)  East Technical High School (en) |
| Altura | 178 cm |
| Peso | 69 kg |
| Actividade | |
| Ocupación | velocista , atleta |
| Lingua | Lingua inglesa |
| Carreira militar | |
| Rama militar | Exército dos Estados Unidos de América |
| Nacionalidade deportiva | Estados Unidos de América |
| Deporte | atletismo |
| Disciplina deportiva | corrida de velocidade (pt) |
| Participou en | |
| 1952 | Xogos Olímpicos de 1952 |
| 1948 | Xogos Olímpicos de 1948 |
   | |
| Cadro de medallas | |||
|---|---|---|---|
| Atletismo | |||
| Xogos Olímpicos | |||
| Ouro | Londres 1948 | 100 m | |
| Ouro | Londres 1948 | 4×100 m | |
| Ouro | Helsinqui 1952 | 4 x 100 m | |
| Ouro | Helsinqui 1952 | 100 metros valados | |
Traxectoria
Na súa adolescencia era un grande admirador do seu compatriota Jesse Owens, gañador de catro medallas de ouro en Berlín 1936, que tamén nacera en Cleveland e ademais acudira á mesma escola secundaria ca el, a East Tech High School. Dillard serviu no exército durante a segunda guerra mundial, e logo regresou á Universidade.
Destacaba principalmente nas proba de valas, e foi probablemente o mellor valista do mundo na época de posguerra. En 1946 e 1947 proclamouse campión de Estados Unidos nos 110 metros valas.
Nas proba de clasificación do seu país para os Xogos Olímpicos de Londres 1948 sufriu unha caída e rematou 6ª nesta proba, polo que non puido clasificarse xa que só ían aos Xogos os tres primeiros. En cambio si o fixo na proba de 100 metros lisos, pese a non ser a súa especialidade, como terceiro integrante do equipo. Xa nos Xogos de Londres, a final dos 100 metros lisos foi unha das máis competidas que se lembran, con Dillard e o seu compatriota Norwood "Barney" Ewell chegando case igualados a meta. A foto-finish determinou que Dillard fora o gañador igualando o récord olímpico con 10,3.
A súa segunda medalla de ouro chegou a proba de relevos 4×100 metros, onde os estadounidenses gañaron con 40,6. O cuarteto formábano por esta orde Norwood "Barney" Ewell, Lorenzo Wright, Harrison Dillard e Mel Patton.
Tras permanecer algúns anos afastado do atletismo, regresou en 1952 coa ollada posta nos Xogos Olímpicos de Helsinqui. Esta vez si logrou a súa clasificación para competir nos 110 metros valas, e lograría tamén a medalla de ouro nos Xogos.
Ó igual que en 1948, gañou outra medalla co equipo estadounidense de relevos 4×100 metros. Esta vez o equipo formábano Dean Smith, Harrison Dillard, Lindy Remigino e Andy Stanfield.
Catro anos máis tarde Dillard tentou clasificarse para ir aos Xogos Olímpicos de Melbourne 1956 pero non o conseguiu. Tras a súa retirada definitiva das pistas traballou como relacións públicas para o equipo Cleveland Indians, a liga nacional de béisbol. Tamén presentou un programa de radio na emisora WWGK de Cleveland.
En 1974 foi incluído no Salón de Fama do atletismo estadounidense.
Notas
- ↑ Dolgan, Bob (15 de novembro de 2019). "Track legend Harrison Dillard, four-time Olympic champion, dies at 96". Cleveland.com (Brooklyn, Ohio: Advance Publications). Consultado o 15 de novembro de 2019.