Enric Sagnier
Enric Ferran Josep Lluís Sagnier i Villavecchia, marqués de Sagnier, nado en Barcelona o 21 de marzo de 1858, e finado ibídem o 1 de setembro de 1931,[1] foi un arquitecto catalán. A maioría das súas obras atópanse en Barcelona. Autor prolífico, foi posiblemente o arquitecto con maior número de construcións na cidade condal (preto de 300 edificios documentados).[2] Sagnier foi un arquitecto ben relacionado coas clases dirixentes barcelonesas, das cales recibiu varias encargas.
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 21 de marzo de 1858 Barcelona, España |
| Morte | 1 de setembro de 1931 (73 anos) Barcelona, España |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Educación | Escola Técnica Superior de Arquitectura de Barcelona Centre educatiu privat Maristes Valldemia (en)  |
| Actividade | |
| Ocupación | arquitecto |
| Membro de | |
| Movemento | Modernismo catalán |
| Lingua | Lingua castelá e lingua catalá |
| Obra | |
Obras destacables
| |
| Familia | |
| Fillos | Josep Maria Sagnier (pt) , Manuel Sagnier Vidal (pt) , Ignasi Sagnier Vidal (en) |
| Pai | Lluís Sagnier i Nadal (en) |
| Irmáns | Joaquim Sagnier i Villavecchia (pt) |
| Parentes | Josep Maria Sagnier i Sanjuanena (en) (sobriño) Guillem Cavestany i Sagnier (pt) (sobrinho-neto (pt) )José Vidal Ribas (sogro) |
De estilo ecléctico cunha certa tendencia clasicista, estivo preto do modernismo de moda na época na capital catalá, pero interpretándoo dun xeito sobrio e funcional. A súa principal fonte de inspiración é a arquitectura medieval, sobre todo románica e gótica. En troques, non foi proclive a estilos exóticos daquela de moda, como o neomudéxar ou os estilos árabes e orientais.[3] Pódese distinguir a súa traxectoria en tres etapas: antes de 1900 traballa cun estilo ecléctico, monumental e grandilocuente; de 1900 a 1910 achégase máis ó modernismo, o que se percibe nun maior sentido decorativo da súa obra nestas datas, con especial influencia da arte rococó; e dende 1910 mantén un estilo clasicista de influencia francesa, afastado das modas do momento.[4]
Notas editar
- ↑ Barjau 1992, páx. 15.
- ↑ Ramón Úbeda, Una obra de pes, a Sagnier. Arquitecte, Barcelona 1858-1931, páx. 15.
- ↑ Oriol Pi de Cabanyes, L'arquitecte Sagnier, a Sagnier. Arquitecte, Barcelona 1858-1931, páx. 17.
- ↑ Barjau 1992, páx. 12.
Véxase tamén editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Enric Sagnier  |
Bibliografía editar
- Barjau, Santi (1992). Enric Sagnier. Barcelona: Labor. ISBN 84-335-4802-6.
- Barjau, Santi; Vargas, Rafael; Permanyer, Lluís (2009). Ruta Sagnier, arquitecte. Barcelona 1858-1931. Barcelona: Ajuntament de Barcelona, Institut del Paisatge Urbà i la Qualitat de Vida. ISBN 9788496696112.
- Fontbona, Francesc (1985). "Del Modernisme al Noucentisme : 1888-1917". En Miralles, Francesc (dir.). Història de l'art català. Vol. 7. Barcelona: Edicions 62. ISBN 84-297-2282-3.
- Höfer, Candida (2012). Sagnier Architect. Barcelona: Antonio Sagnier. ISBN 978-84-615-8169-6.
- Levick, Melba; Permanyer, Lluís (DL 1992). Barcelona modernista. Polígrafa. ISBN 84-343-0723-5.
- Navascués Palacio, Pedro (2000). "Arquitectura española : 1808-1914". Summa Artis. Vol. 35-2. Madrid: Espasa Calpe. ISBN 84-239-5477-3.
- Sagnier, Enric (2007). Sagnier arquitecte: Barcelona 1858-1931. Barcelona: Antonio Sagnier. ISBN 978-84-612-0215-7.
- Triadó, Joan Ramon (1999). "Arquitectura religiosa moderna i contemporània". En Barral i Altet, Xavier (dir.). Art de Catalunya. Vol. 5. Barcelona: L'Isard. ISBN 84-899-3114-3.