Enric Prat de la Riba

Enric Prat de la Riba i Sarrà, nado en Castellterçol o 29 de novembro de 1870 e finado na mesma vila o 1 de agosto de 1917, foi un político catalán, primeiro presidente da Mancomunidade de Cataluña.

Enric Prat de la Riba

Biografía
Nacemento	(ca) Enric Prat de la Riba i Sarrà 29 de novembro de 1870 Castellterçol, España
Morte	1 de agosto de 1917 (46 anos) Castellterçol, España
Lugar de sepultura	Camposanto de Montjuïc, carrer de sant Jaume 41°21′19″N 2°09′28″L
Presidents of the Mancomunitat de Catalunya (en)
6 de abril de 1914 – 1 de agosto de 1917 ← sen valor – Josep Puig i Cadafalch →
Presidente da Deputación de Barcelona
2 de abril de 1907 – 1 de agosto de 1917 ← Joaquim Sostres i Rey (en) – Juan Vallés y Pujals →
Presidente Centre Escolar Catalanista
1890 – 1891
Director La Veu de Catalunya
Datos persoais
País de nacionalidade	España
Ideoloxía política	Catalanismo
Relixión	Catolicismo
Educación	Universidade de Barcelona - dereito (–1893)
Actividade
Ocupación	xornalista , político , ensaísta , avogado
Partido político	Lliga Regionalista (1901–) Q11932350 (–1899) Unió Catalanista
Membro de	Instituto de Estudios Catalanes (en) (membre numerari de l'IEC (en) ) (1917–1917) Centre Escolar Catalanista (1887–)
Lingua	Lingua castelá e lingua catalá
Obra
Obras destacables Q20106149 Q11914945 (1906) La nacionalitat catalana (en)
Familia
Cónxuxe	Josepa Dachs i Carné (en)
Pai	Esteve Prat de la Riba i Magarins (en)

Traxectoria

Fixo estudos de Dereito que culminou, aos 24 anos de idade, na Universidade Central de Madrid. No ano 1887 ingresa no Centro Escolar Catalanista, onde xurdiu unha das primeiras definicións do catalanismo. Terá cargos de responsabilidade na Unión Catalanista.

No ano 1892 será secretario da asemblea que redacta as Bases de Manresa, documento que sentaba os alicerces da devolución das Constitucións catalás.

Será presidente da Deputación de Barcelona e como tal o 18 de xuño de 1907 fundará o Instituto de Estudos Cataláns. Impulsou a creación da Mancomunidade de Cataluña da cal será o primeiro presidente, desde o 6 de abril de 1914, ata a súa morte.

Como dinamizador catalanista, elaborará manifestos da Unión Catalanista, entre os que destaca o "Missatge al Rei dels Hel·lens" (Mensaxe para o rei dos gregos) o ano 1897. Como divulgador e pensador catalanista escribiu o Compendio da doutrina catalanista ou o Compendio da Historia de Cataluña, e impulsará o diario La Renaixença (O Renacemento).

Desde 1899 impulsa unha corrente catalanista política, primeiro no Centro Nacional Catalán e despois na Lliga Regionalista (Liga Rexionalista).

É autor tamén de La Nacionalitat Catalana (1906), considerada a obra máis importante do catalanismo político. Apoiou o intervencionismo da Lliga na política española; exemplo diso fora a redacción do manifesto Per Catalunya i per l’Espanya Gran (1916) (Por Cataluña e pola España Grande).